Του Δημήτρη Παπαδάκη

Το διαχρονικό πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας είναι η παραγωγικότητα και η ανταγωνιστικότητα. Τα προβλήματα αυτά είναι πολύ παραγοντικά και για να επιλυθούν χρειάζονται μια σειρά από φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις, που δυστυχώς δεν έγιναν ούτε στην περίοδο των μνημονίων.

Αλλά επειδή οι μεταρρυθμίσεις π.χ. στη δημόσια διοίκηση, στη δικαιοσύνη ή στο παραγωγικό μοντέλο της χώρας δεν είναι τόσο «πιασάρικες», ας δούμε το αυτό για το οποίο «νοιάζονται» όλοι: τους μισθούς. Όσο βεβαίως τα προηγούμενα χρόνια λίγο πολύ όλες οι πολιτικές δυνάμεις «νοιάζονταν» για τους μισθούς, τόσο οι μισθοί πήγαιναν προς τα κάτω.

Ας μην μιλήσουμε όμως για το λεγόμενο κατώτατο μισθό ή τους μισθούς της μερικής απασχόλησης. Ας σκεφτούμε λίγο τα υψηλότερα μισθολογικά κλιμάκια. Ας σκεφτούμε έναν εργαζόμενο των 1.500 ευρώ, π.χ. ένα χημικό μηχανικό (που πιθανότατα διαθέτει διδακτορικό) σε μια εταιρεία γαλακτομικών προϊόντων.  Ο καθαρός μισθός 1.500 ευρώ στην Ελλάδα κοστίζει στην επιχείρηση 2.727 ευρώ το μήνα, ενώ στην Κύπρο το κόστος είναι 1.814 ευρώ. Και αν μιλήσουμε για το πολύ εξειδικευμένο προσωπικό με ακόμη μεγαλύτερους μισθούς τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα. Ο καθαρός μισθός 4.000 ευρώ το μήνα στοιχίζει σε μια επιχείρηση 9.430 ευρώ, ενώ στην Κύπρο ή του Βουλγαρία μια επιχείρηση με αυτά τα χρήματα θα μπορέσει να προσλάβει δύο τέτοια στελέχη.

Η έμμεση και η άμεση φορολόγηση της εργασίας στην Ελλάδα καθιστά  απαγορευτική τη δημιουργία θέσεων εργασίας για υψηλής κατάρτισης στελεχιακό δυναμικό.Η επιβάρυνση σήμερα είναι η υψηλότερη της Ε.Ε. (60%), ενώ ακόμα και για στέλεχος με καθαρά έσοδα 20.000 ευρώ, το χρόνο, το κράτος απαιτεί σε φόρους και εισφορές το 44% της αμοιβής που καταβάλλει ο εργοδότης.

Αυτός είναι και ο βασικότερος λόγος που οι νέοι με τα μεταπτυχιακά και τα διδακτορικά και για τους οποίους τόσο κροκοδείλια δάκρυα χύθηκαν έφυγαν από τη χώρα τα προηγούμενα χρόνια. Και οι επιπτώσεις της μετανάστευσης των νέων και ιδίως, όσων διαθέτουν υψηλού επιπέδου κατάρτιση είναι λίγο – πολύ γνωστές, αφού πέρα από τη δημογραφική διάσταση του θέματος, η έλλειψη πλέον εξειδικευμένου αποτελεί ένα σημαντικότερο πρόβλημα της οικονομίας και τροχοπέδη στην προσέλκυση επενδύσεων στο τομέα των νέων τεχνολογιών. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, η χώρα που ούτως ή άλλως έχει μείνει πολύ πίσω να χάσει το τρένο… της τέταρτης βιομηχανικής επανάστασης. Μόνο όταν η  μισθωτή εργασία στο ιδιωτικό τομέα γίνει ελκυστική, θα μπορέσουμε ένα έχουμε παραγωγικό αύριο.

Αν δεν μπορούν να το καταλάβουν αυτό οι κυβερνώντες ας κοιτάξουν λίγο τα αποτελέσματα η φορολογική μανία που έπεσε πάνω στους μισθούς του ιδιωτικού τομέα. Ενώ το 2010 το κράτος εισέπραττε 5,4 δισ. φόρο εισοδήματος φυσικών προσώπων από τους φορολογούμενους με ετήσιο εισόδημα πάνω από €30.000, το 2015 μαζί με την έκτακτη εισφορά εισέπραξε €3,99 δισ. και το 2017 μαζί με την ειδική εισφορά €3,89 δισ.Ο αριθμός αυτών των «προνομιούχων» φορολογούμενων μειώθηκε από 526 χιλιάδες το 2010 σε 276 χιλιάδες το 2015 και 239 χιλιάδες το 2017. Αντίστοιχα, κατά το 2017 το 3% των φορολογούμενων (7,6% το 2010) με ετήσια εισοδήματα άνω των €30.000 και με συνολικά δηλωμένα εισοδήματα το 17,7% του συνόλου κατέβαλλε το 42% του συνόλου των φόρων και της εισφοράς. Όταν λοιπόν φεύγει ένας εργαζόμενος υψηλής ειδίκευσης, που λογικά θα έπρεπε να έχει ένα μισθό πάνω από 2.000 ευρώ, για αναπληρωθεί το φορολογικό κενό που αφήνει στο κράτος, χρειάζεται μια ντουζίνα γκαρσόνια για να αναπληρωθεί.

Εφημερίδα “Συνείδηση”

sinidisi.gr