Ζήσαμε αυτό το διάστημα λόγω της πανδημίας του κορονοϊού καταστάσεις, που δεν θα μπορούσαμε εύκολα να τις διανοηθούμε. Καταστήματα και επιχειρήσεις έκλεισαν με κυβερνητική εντολή και επιβλήθηκε σε καθεστώς δημοκρατίας άκουσον -άκουσον απαγόρευση κυκλοφορίας. Και η συντριπτικότατη πλειοψηφία, είτε γιατί πείστηκε ότι προέχει ένα υπέρτερο αγαθό, αυτό της υγείας, είτε γιατί φοβήθηκε μη γίνουμε Ιταλία, δέχθηκε όλα αυτά τα μέτρα αδιαμαρτύρητα. Δέχθηκε τον προσωρινό περιορισμό της ελευθερίας του, προκειμένου να προστατευτεί η δημόσια υγεία. Και εν πολλοίς δέχθηκε και συμμορφώθηκε με όλες τις υποδείξεις των ειδικών.
Είναι άλλο όμως οι υποδείξεις των ειδικών επιστημόνων ή ακόμη και των κυβερνητικών αξιωματούχων στην εξαιρετική και έκτακτη συνθήκη μιας πανδημίας, σε κάτι δηλαδή που συμβαίνει κάθε 100 χρόνια ή και σπανιότερα, και άλλο οι υποδείξεις του Εμπορικού Συλλόγου και του Δήμου Αγρινίου για το από πού πρέπει να κάνεις τα ψώνια σου, ενόψει μία διαφαινόμενης οικονομικής κρίσης, κάτι που συμβαίνει κάθε δέκα χρόνια περίπου… Ας μην γλυκαίνονται ορισμένοι από το γεγονός ότι ο κόσμος άκουσε τον Τσιόδρα και άλλους ειδικούς. Σε ένα παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον ο άνθρωπος είναι ελεύθερος να επιλέξει από που θα αγοράσει το οτιδήποτε. Και θα το κάνει έχοντας ως κριτήριο κατά βάση τη σχέση απόδοσης – τιμής και δευτερευόντως άλλα “πολιτικού” τύπου κριτήρια. Αλλά και πάλι πρέπει να είναι ελεύθερος να επιλέξει τα κριτήρια που προκρίνει ο ίδιος. Σε καθεστώς ελευθερίας και ελεύθερης αγοράς δεν χωρούν υποδείξεις!
Υπό αυτό το πρίσμα εξηγώ την κριτική που άσκησα στο δήμο Αγρινίου για το τρόπο με τον οποίο επέλεξε να υιοθετήσει την καμπάνια του Εμπορικού Συλλόγου Αγρινίου για στήριξη από το καταναλωτικό κοινό των τοπικών καταστημάτων. Τώρα που Εμπορικός Σύλλογος αποφάσισε να κλείσει ξανά τα καταστήματα τα Σάββατα του Ιουλίου και του Αυγούστου, η δημοτική αρχή Αγρινίου τι έχει να πει; Από τη μια γίνονται πεζόδρομοι στο εμπορικό κέντρο του Αγρινίου για μια καλύτερη καθημερινότητα, για να μπορεί ο κόσμος να κυκλοφορεί πιο άνετα στο κέντρο της πόλης, να απολαμβάνει τη βόλτα του, να κάνει τα ψώνια του, να συναλλάσσεται με τους επαγγελματίες και από την άλλη ο Εμπορικός Σύλλογος κλείνει τα μαγαζιά και “νεκρώνει” το κέντρο… Ως πότε ο δήμαρχος θα κρατά κρεμασμένο το πανό του αίσχους στο δημαρχείο;
Και για να επανέλθουμε, έχει σημασία το σε ποιούς απευθύνονται αυτά τα κοινωνικοπολιτικού τύπου επιχειρήματα – κριτήρια, που απευθύνει ο Εμπορικός Σύλλογος και διαφημίζει ο δήμος Αγρινίου. Απευθύνονται όχι στους κατοίκους της Σιγκαπούρης που έχουν μέσο ετήσιο εισόδημα 60.000 δολάρια, ούτε στους Ελβετούς, αλλά στους Έλληνες, που ο μέσος ετήσιος μισθός τους, μόλις που αγγίζει τα χίλια ευρώ, για όσους είναι τυχεροί να εργάζονται με πλήρη απασχόληση… Ο κανόνας όμως είναι η μερική απασχόληση και εκεί πέφτουμε κάτω και από τα 500 ευρώ. Με ποιο δικαίωμα λοιπόν έρχεται κάποιος να πει σε αυτόν που ζει με 500 ευρώ και είναι σημαντικό αν μπορεί να εξοικονομήσει ακόμη και 10 ευρώ από μια καλύτερη τιμή που θα βρει στο άπειρο internet, “ψώνισε από την “εβγα της γειτονιάς” και ας χάσεις και 10 ευρώ”…; Μόνο οι αιθεροβάμονες πιστεύουν ότι με τις “πατριωτικές” αγορές του άνεργου και του υποαπασχολούμενου θα δημιουργηθούν θέσεις εργασίας…
Δ.Π
agrinioculture.gr
