Γράφει ο Παπα- Ηλίας Υφαντής
Το Σύνταγμα υποτίθεται ότι είναι ο θεμελιώδης νόμος του κράτους. Και συνεπώς θα πρέπει να είναι υπόδειγμα δικαιοσύνης. Και όμως εν ονόματι του Συντάγματος γίνονται πράγματα, που βρίσκονται σε διαμετρική αντίθεση, όχι μόνο με το κοινό περί δικαίου αίσθημα αλλά και τη στοιχειώδη λογική.
Ένα πρόσφατο παράδειγμα: Συνταξιούχοιβουλευτές του τέως δικομματισμού -ΝΔ και ΠΑΣΟΚ-διεκδικούν, λένε, μέχρι και 100 χιλιάδες ευρώ ως διαφορά, που προέκυψε από τις αυξήσεις, που, στο μεταξύ, πήραν οι δικαστικοί λειτουργοί. Και αυτό, γιατί σύμφωνα με το Σύνταγμα, οι μισθοί και οι συντάξεις των βουλευτών παρακολουθούν τις αυξήσεις των μισθών και των συντάξεων των δικαστικών λειτουργών. Οι οποίοι δικαστικοί λειτουργοί μισθοδοτούνται, σε σχέση με τους άλλους δημοσίους υπαλλήλους,όπως είναι γνωστό, προνομιακά.
Και ας μου επιτραπεί στο σημείο αυτό να ρωτήσω τους σοφούς νομοθέτες μας: Γιατί επιτέλους αυτοί, οι οποίοι έχουν ως έργο τους να νομοθετούν και να απονέμουν τη δικαιοσύνη, πρέπει να αδικούνapriori το κοινωνικό σύνολο; Κάποιοι λένε ότι αυτό συμβαίνει, επειδή έχουν υπερβολικά μεγάλο φόρτο εργασίας. Και απόδειξη αποτελεί το γεγονός ότι υπάρχουν δικαστικές υποθέσεις, που εκκρεμούν για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Και μπαίνει, στην περίπτωση αυτή, το ερώτημα: Και γιατί δεν διορίζονται όσοι χρειάζονται να διεκπεραιώνουν σε υποφερτές συνθήκες και εύλογο χρονικό διάστημα το έργο της απονομής της δικαιοσύνης;
Άλλοι πάλι υποστηρίζουν ότι πρέπει να αμείβονται προνομιακά οι δικαστικοί λειτουργοί, προκειμένου να κάνουν σωστά τη δουλειά τους. Αλλά και ο ισχυρισμός αυτός είναι ακατανόητος. Γιατί και πάλι προβάλλει ένα άλλο ερώτημα: Θα μπορούσενα σταθεί μια κοινωνία, στην οποία όλοι οι άλλοι, εκτός των δικαστικών λειτουργών, δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους; Ή μήπως ισχύει το ακριβώς αντίθετο; Μήπως, δηλαδή, η προνομιακή μισθοδοσία των δικαστικών λειτουργών αποβλέπει ακριβώς στο να μην κάνουν σωστά τη δουλειά τους! Γιατί βέβαια την προνομιακή μισθοδοσία των δικαστικών λειτουργών την νομοθέτησαν οι αξιότιμοι εθνοπατέρες. Οι οποίοι, όπως φαίνεται, δεν το έκαμαν χωρίς υστεροβουλία. Αλλά με περισσή μάλιστα ιδιοτέλεια. Αφενός για λογαριασμό του σιναφιού τους, και αφετέρου ως θεράποντες του κατεστημένου. Και σε καμιά βέβαια περίπτωση του λαού, τον οποίο απλά χρησιμοποιούν. Γιατί, όπως φαίνεται, το πολιτικοοικονομικό κατεστημένο αποβλέπει ακριβώς στο να χρησιμοποιεί την προνομιακή μισθοδοσία των δικαστικών λειτουργών ως δέλεαρ, προκειμένου να βρίσκεται σε πλεονεκτική θέση έναντι των ανθρώπων του λαού, όταν βρίσκεται σε σύγκρουση μαζί τους. Γεγονός, που επιβεβαιώνεται σε κάθε βήμα της δημόσιας ζωής. Όπου το δίχτυ της νομιμότητας συλλαμβάνει τις μαριδούλες του λαού, ενώ οι καρχαρίες του κατεστημένου, παρότι εγκληματούν ασύδοτα, βρίσκονται στο απυρόβλητο. Και πρώτοι -πρώτοι ανάμεσα στους είναι οι ολετήρες της πατρίδας και του λαού μας πολιτικοί.
Και προσέξτε πώς-κατά την ταπεινή γνώμη του γράφοντος-λειτουργεί η «μεγαλοφυής» αυτή πατέντα: Σύμφωνα με το Σύνταγμα κανείς δεν δικαιούται να έχει συντάξεις ή μισθούς ανώτερους των δικαστικών λειτουργών. Την συνταγματική όμως αυτή διάταξη την παραβιάζουν συστηματικά οι πολιτικοί. Οι οποίοι προσφέρουν σε διάφορους χρυσοκάνθαρους (ΔΕΚΟ, κλπ) αποδοχές ανώτερες εκείνων των δικαστικών λειτουργών. Οπότε οι δικαστικοί λειτουργοί εξανίστανται για την παραβίαση του Συντάγματος και απαιτούν αναπροσαρμογή των δικών τους μισθών και συντάξεων. Για να παίρνουν κάθε φορά τις ανάλογες αυξήσεις. Τις οποίες, απαιτούν στη συνέχεια και οι πολιτικοί. Ε, λοιπόν, σ’ αυτό ακριβώς το σημείο βρισκόμαστε τώρα. Οπότε εν ονόματι της «μεγαλοφυούς»-όπως προαναφέραμε- συνταγματικής πατέντας τους ζητούν να «δικαιωθούν» και να πάρουν τις καθυστερούμενες αυξήσειςκαι οι συνταξιούχοι εθνοπατέρες.Και ασφαλώς το «δίκιο» τους είναι, όχι μόνο συνταγματικό αλλά και απέραντα μεγάλο. Και θα προτείναμε στο σημείο αυτό, αν το κράτος δεν μπορεί να ανταποκριθεί στο «δίκαιο» αίτημά τους, να επιβληθεί για χάρη τους ειδικός φόρος στους άνεργους, τους άστεγους και όλα τα θύματα, που δημιούργησε το πλιάτσικο και η έσχατη προδοσίας τους.
Αλλά υπάρχει και μια άλλη θλιβερή παράμετρος: Τώρα τελευταία με τις έρευνες που γίνονται σχετικά με το πλιάτσικο σε ορισμένους τομείς της δημόσιας ζωής αποδίδονται σε κάποιους αρμόδιους κακουργηματικές ευθύνες. Αλλά ως υπόλογοι για τα κακουργήματα αυτά κατηγορούνται μόνο οι κοινοί θνητοί και όχι οι αρχιτέκτονες της βιομηχανίας των κομπίνων πολιτικοί. Γιατί και στο σημείο αυτό φρόντισαν να κατοχυρώσουν συνταγματικά την εγκληματική τους δραστηριότητα. Διότι, με βάση το Σύνταγμα (άρθρο 86), τα δικά τους κακουργήματα παραγράφονται μετά την παρέλευση κάποιου χρονικού διαστήματος. Κατά το ποίο με διάφορες συνταγματικές και άλλες αλχημείες τρενάρουν τις υποθέσεις τους, ώστε να ξεπεράσουν το επικίνδυνο χρονικό όριο. Παρότι το κοινό περί δικαίου αίσθημα φωνάζει ότι κανένα κακούργημα δεν μπορεί ποτέ να παραγραφεί, εάν δεν αποκατασταθεί. Που σημαίνει ότι αυτοί που κατάκλεψαν και καταλήστεψαν την πατρίδα και το λαό οφείλουν να επιστρέψουν τα κλοπιμαία ακόμη και μέχρι τρίτης και τετάρτης γενεάς. Όπως και ο Ζακχαίος, ο οποίος επέστρεψε σε όσους αδίκησε τα προϊόντα της αδικίας (Λουκά: ΙΘ:8).
Γιατί διαφορετικά αποδεικνύεται πανηγυρικά ότι οι βαρύγδουποι κήνσορες της κοινωνίας δεν διαθέτουν καμιά απ’ τις αρχές και αξίες με τις οποίες εξαπατούν κάθε φορά την ευπιστία του λαού. Και πως η μοναδική αρχή και αξία, που τους χαρακτηρίζει είναι η άβυσσος της υποκρισίας. Σε όλη την αβυθομέτρητη και ουρανομήκη τηςδιάσταση.
Όπως συνέβαινε και με τους φαρισαίους της εποχής του Χριστού, οι οποίοι φόρτωναν το λαό με δυσβάστακτα νομικά και οικονομικά φορτία, που οι ίδιοι ούτε με το δαχτυλάκι τους δεν καταδέχονταν να αγγίξουν (Ματθαίου: ΚΓ, 4)…
πηγή: http://agrinionews.gr
