Η ιστορία με τον Έβρο και τη γη που ανάλογα με τη στάθμη των νερών αποκαλύπτεται ή εξαφανίζεται και ανέκαθεν δημιουργούσε μικροεντάσεις μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, αναδεικνύει για άλλη μια φορά τη διαχρονική παθογένεια να διαχειριστούμε σε εσωτερικό επίπεδο ζητήματα της εξωτερικής μας πολιτικής. Αποτέλεσμα αυτού είναι η χώρα να μην έχει ενιαία στρατηγική για τα θέματα εξωτερικής πολιτικής και ως εκ τούτου να δυσκολεύεται να πάρει τις σωστές αποφάσεις τη στιγμή που πρέπει.
Εντάξει, τα πληρωμένα τρολ του διαδικτύου και οι υπερπατριώτες, που κάνουν πόλεμο στα social media είναι το σύνηθες φαινόμενο σε μια χώρα που διαθέτει 11 εκατομμύρια… γιατρούς, σεισμολόγους, ιστορικούς, λοιμωξιολόγους, και φυσικά… προπονητές. Οι πολέμαρχοι του facebook είναι εξάλλου ένα διασκεδαστικό φαινόμενο.
Το πρόβλημα είναι οι Κοτζιάδες και οι Πολάκηδες του στο ΣΥΡΙΖΑ, που έσπευσαν να πάρουν την «εκδίκησή» τους για την κριτική που ασκήθηκε στο ΣΥΡΙΖΑ για τη Συμφωνία των Πρεσπών. Και το έκαναν υιοθετώντας την δήθεν κατάληψη Ελληνικού εδάφους (16στρεμμάτων για ακρίβεια) από την Τουρκική στρατοχωροφυλακή. Ο πρώην Υπουργός Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς επί παραδείγματι, λέει όσα λέει για το «ραγιαδισμό» της Κυβέρνησης, αλλά δεν μας λέει τι θα έκανε αυτός… Πόλεμο μήπως;
Επειδή πάντα έχει σημασία όχι μόνο τι λέγεται, αλλά και από ποιον λέγεται, μπορούμε να αναρωτηθούμε αντιστρέφοντας το ερώτημα, γιατί η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν έκανε πόλεμο, όταν επί των ημερών της σκάφη του Λιμενικού εμβολίζονταν στο Αιγαίο από τους Τούρκους; Γιατί δεν έκανε πόλεμο για την απαγωγή των Ελλήνων στρατιωτικών από τους Τούρκους, αλλά περίμενε την μεγαθυμία και τη χάρη –κατά τα οθωμανικά πρότυπα- να τους επιστρέψει ο Σουλτάνος Ερντογάν, οκτώ μήνες μετά ανήμερα το 15Αύγουστο;
«Όλοι οφείλουμε να υπερασπιστούμε κάθε σπιθαμή ελληνικής γης και θάλασσας» καταλήγει στη δήλωσή του ο Νίκος Κοτζιάς… Και τα λένε αυτά οι άνθρωποι μιας κυβέρνησης, που εφάρμοσαν την πολιτική των «ανοιχτών συνόρων», οι άνθρωποι που ανέκαθεν έλεγαν ότι «το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του», οι άνθρωποι που στην πρόσφατη κρίση του Έβρου συντάχθηκαν με τα δικαιώματα των «μεταναστών» υποχείρια της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής και όχι με τη φύλαξη των συνόρων της πατρίδας τους, οι άνθρωποι που παραχώρησαν γεωγραφικό και γλωσσικό προσδιορισμό στα Σκόπια, για να μπορούν αυτά στο μέλλον να εγείρουν εδαφικές διεκδικήσεις, οι άνθρωποι που υπάκουσαν στην απαίτηση των Τούρκων να μην προσγειωθεί στη Ρόδο για ανεφοδιασμό το αεροπλάνο που μετέφερε τον Τσίπρα στο Ιράν, οι άνθρωποι που φλέρταραν με την ιδέα επιστροφής περιουσιών στους Αλβανοτσάμηδες…
Το πρόβλημα της Ελλάδας βέβαια είναι αν μπορεί να έχει τη στοιχειώδη εθνικής συνεννόηση στα θέματα της εξωτερικής πολιτικής. Δεν την έχει και πρέπει να την αποκτήσει. Από το 2016, από το αποτυχημένο πραξικόπημα κατά του Ερντογάν, η Τουρκία έχει αλλάξει και τα επαναλαμβανόμενα επεισόδια, είτε στα νερά του Αιγαίου με τα σκάφη, είτε στον αέρα με τις υπερπτήσεις, είτε στον Έβρο με την απόπειρα εισβολής «μεταναστών», είτε με τα ερευνητικά σκάφη της Τουρκίας, δίνουν τροφή στους υπερπατριώτες με τον τρόπο που τα διαχειριζόμαστε. Γι’ αυτό χρειάζεται ένα μίνιμουμ συνεννόησης, που θα λύσει το πρόβλημα και «μέσα» και «έξω». Ο… «γείτονας» θα συνεχίσει να είναι αυτός που είναι και κάθε φορά θα πηγαίνει ένα βήμα παρακάτω… Το ερώτημα είναι εμείς θα ομονοήσουμε επιτέλους σε πέντε βασικά και αυτονόητα πράγματα ή θα συνεχίσουμε την πολιτική του κατευνασμού για να έχουμε την πολυτέλεια να κατηγορούμε ο ένας τον άλλο για μειοδότη;
Δημήτρης Παπαδάκης – Εφημερίδα Συνείδηση
sinidisi.gr
