Δεν βάζω στο ίδιο τσουβάλι όλους τους δασκάλους, όλους τους εκπαιδευτικούς και γενικότερα όλους τους δημοσίους υπαλλήλου. Υπάρχουν άνθρωποι «κοσμήματα» για την εκπαίδευση και γενικότερα για αυτό που ονομάζουμε κρατικό μηχανισμό, που είναι καταρτισμένοι, έντιμοι, βάζουν ψυχή και πάθος στη δουλειά τους.Όμως δεν είναι όλοι ίδιοι. Και επειδή δεν είναι όλοι ίδιοι πρέπει να ξεχωρίσουν
Υπάρχει και ο «κατιμάς» στο Δημόσιο. Το ανορθόγραφο πανό με το «απέσυρε τώρα» των διαμαρτυρόμενων εκπαιδευτικών για το νομοσχέδιο του υπουργείου Παιδείας έγινε viral. Και δεν ήταν μόνο ανορθογραφία των ανθρώπων που καλούνται να εκπαιδεύσουν τη νέα γενιά, είναι και το γεγονός ότι ενώ διαμαρτύρονται για τα ελλιπή μέτρα προστασίας κατά του κορονοϊού εντός των τάξεων, κατά την πορεία τους δεν τήρησαν τις απαιτούμενες αποστάσεις -εν αντιθέσει ήταν ο ένας πάνω στον άλλον- ενώ ελάχιστοι φορούσαν μάσκες. Δυστυχώς το «μαργαριτάρι» των συνδικαλιστών εκπαιδευτικών δεν ήταν μόνο το «απέσυρε τώρα». Στα Γιάννενα, αυτό δεν έγινε όμως viral, το πανό των συνδικαλιστών εκπαιδευτικών έγραφε τη λέξη «εκπαίδευσης» με «ει»… γενική ενικού με «ει»… Ενώ κατά καιρός πλήθος ανακοινώσεων συνδικαλιστικών παρατάξεων στο χώρο της εκπαίδευσης βρίθουν ορθογραφικών λαθών, ασυνταξιών, ακόμη και σημασιολογικών λαθών.
Δεν πέφτει κανείς από τα σύννεφα. Στο εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας υπηρετούν δυστυχώς και αγράμματοι και ανίκανοι και άνθρωποι που αντιμετωπίζουν γενικότερα την εκπαιδευτική διαδικασία με την πλήξη και την ματαιότητα ενός συνηθισμένου σφραγιδοκράτορα στο Δημόσιο. Είναι λοιπόν απόλυτη ανάγκη να ξεχωρίσει η ήρα από το στάρι. Και αυτό μπορεί να γίνει μόνο μέσα από την αξιολόγηση. Την αξιολόγηση που πετάξει εκτός συστήματος όλους όσους δεν έχουν τα προσόντα να περνούν το κατώφλι της σχολικής αίθουσας. Όσες κυβερνήσεις επιχείρησαν να κάνουν όχι απολύσεις, αλλά μια στοιχειώδη αξιολόγηση βρήκαν απέναντί τους τον εκπαιδευτικό συνδικαλισμό. Αυτούς που είτε είναι νεοδημοκράτες, είτε πασόκοι, είτε συριζαίοι, είτε κουκουέδες, αρνούνται μονίμως τα πάντα. Βλέπετε η τεμπελιά είναι διακομματική.
Ίσως να μην υπάρχει πλέον άλλος τρόπος, από το σπάσουν τη σιωπή τους οι άξιοι, οι έντιμοι, οι καταρτισμένοι, οι φιλότιμοι, αυτοί που αγαπούν τη δουλειά τους και την αντιμετωπίζουν ως δημιουργία και όχι ως δημοσιοϋπαλληλική υποχρέωση. Γιατί, επί χρόνια βλέπουμε ανθρώπους που βγαίνουν στο δρόμο και ζητούν να μην αλλάξει τίποτα… Πρέπει κάποια στιγμή να αποκτήσουν «χώρο» οι άνθρωποι που θέλουν να αλλάξουν κάποια πράγματα, που δεν φοβούνται να αλλάξουν τα πράγματα. Και αυτό μπορούν να το κάνουν μόνο οι άξιοι. Ίσως είναι το τελευταίο όπλο της κοινής λογικής απέναντι στη φοβία των κυβερνήσεων να ζορίσουν τον εκπαιδευτικό συνδικαλισμό και να κάνουν πραγματικές μεταρρυθμίσεις στο εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας. Γιατί, όσα ανορθόγραφα πανό και να σηκώσουν οι συνδικαλιστές εκπαιδευτικοί, κανείς Υπουργός δεν πάρει την «πάσα» να τους ζητήσει την αυτονόητη αξιολόγηση.
Εξάλλου, καμιά φορά τα… κάστρα πέφτουν από μέσα… Γι’ αυτό χρειάζεται -και ας μην είναι εύκολο- μία κίνηση από την πλευρά των εκπαιδευτικών, που βρίσκονται στην σωστή πλευρά της ιστορίας. Όσο αυτοί παραμένουν απαθείς, ίσως να μην υπάρχει καμία ελπίδα να αλλάξουν τα πράγματα
Δημήτρης Παπαδάκης Εφημερίδα Συνείδηση
sinidisi.gr
