Το μεταναστευτικό μας αφορά άμεσα και στην Αιτωλοακαρνανία. Το πρόβλημα είναι υπαρκτό και μεγάλο. Όπως, όμως συμβαίνει κάθε φορά, θριαμβεύει και εδώ ο λαϊκισμός!

Είναι εξαιρετικά δύσκολο να αποσαφηνίσει κανείς και επακριβώς να περιγράψει την έννοια του λαϊκισμού, αναμφίβολα, όμως, το βασικό χαρακτηριστικό που τον προσδιορίζει ως κοινωνικό φαινόμενο και έκφανση πολιτικής είναι η καθιέρωση απλουστευτικών διακρίσεων, που αποθεώνουν τη λογική του άσπρου – μαύρου: Οι προοδευτικοί απ’ τη μία – οι συντηρητικοί απ’ την άλλη, οι προνομιούχοι και οι μη προνομιούχοι, οι πατριώτες και οι μη πατριώτες.

Και στην προκειμένη περίπτωση οι φιλήσυχοι Έλληνες απ’ τη μία και οι μετανάστες που έχουν καταλάβει τη χώρα μας απ’ την άλλη. Ακόμη χειρότερα δε, οι νόμιμοι μετανάστες σε αντιδιαστολή με τους παράνομους και λαθραίους. Κι ακόμη πιο πέρα εκείνοι που δικαιούνται και ασυζητητί πρέπει να πάρουν άσυλο, έναντι εκείνων που πρέπει με συνοπτικές διαδικασίες να τους στείλουμε πίσω (;).

• Σε μια περισσότερο ισοπεδωτική αντίληψη δε, αλλά απόλυτα πραγματική, οι δυστυχείς Έλληνες που υποφέρουμε απ’ τα δικά μας δεινά απ’ την μία πλευρά και εκείνοι που έρχονται να γιγαντώσουν αυτά τα δεινά!

Δεν τελειώνει αυτή η συζήτηση. Και φυσικά, δεν είμαστε εμείς που θα υποδείξουμε πολιτικές στο θέμα αυτό. Ωστόσο, δεν μπορούμε να μην επισημάνουμε τον παραλογισμό στον αγρότη εκείνον, που, έχει 2-3 μετανάστες στην εκμετάλλευσή του, πιθανότατα εντελώς παράνομα και κακά αμειβόμενα, την ίδια στιγμή δε, βγαίνει στο καφενείο και ξεσπαθώνει για το μεταναστευτικό και το πολύ σοβαρό ενδεχόμενο «να μας τους κουβαλήσουν εδώ»!

• Να λέμε αλήθειες, λοιπόν. Και να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας: Δεν θα σου τους κουβαλήσει κανένας, φίλε. Εσύ τους κουβάλησες, μόνος σου! Τα υπόλοιπα, ας τα βρουν εκείνοι που έχουν και την ευθύνη να το κάνουν.

Με την ευκαιρία, όμως, πρέπει κάποια στιγμή να προβληματιστούμε σοβαρά: είναι δυνατόν να έχουμε έναν τέτοιο πλούτο (στα αγροτικά μας προϊόντα αναφερόμαστε), ταυτόχρονα να υπάρχουν στην περιοχή τα γνωστά, τόσο υψηλά ποσοστά ανεργίας, να είναι καθηλωμένοι όλοι οι δείκτες ευημερίας… και να μην βρίσκει ο αγρότης εργάτες για τις ελιές, λ.χ., για τα πορτοκάλια, για τα ζώα του;

• Είπαμε: Να λέμε αλήθειες. Να λέμε όλες τις αλήθειες!

Περιττό, βέβαια, να επαναλάβουμε ότι οι εργάτες γης, όποιοι κι αν είναι, απ’ όπου κι αν έρχονται, είναι εργάτες, όχι είλωτες. Είναι άνθρωποι.