Αν υπάρχει ένα καλό στο πολιτικό τοπίο που έχει διαμορφωθεί στην Αυτοδιοίκηση για την Αιτωλοακαρνανία είναι πως, για πρώτη φορά, φαίνεται να υπάρχει μια τακτική επαφή του αρμόδιου υπουργείου με τους περιφερειάρχες.
Μάλιστα σήμερα υπήρξε συνάντηση ακριβώς τέτοιου τύπου στην Αθήνα. Αυτό σημαίνει ότι έχει την δυνατότητα ο Νεκτάριος Φαρμάκης, από δω και στο εξής, να εξηγεί στα κεντρικά κρατικά όργανα το πρόβλημα όλης της περιφέρειάς του και ειδικά της Αιωλοακαρνανίας: δεν έχουμε βιομηχανία, δεν έχουμε αληθινό τουρισμό, έχει πάψει η αγροτική οικονομία, δεν μεταποιούμε, δεν έχουμε τίποτε!
Είμαστε χωρίς εισόδημα. Η, δε, Αιτωλοακαρνανία δεν έχει καν αυτή την κακώς εννοούμενη και στρεβλή αιμοδοσία από κάποιο μεγάλο εκπαιδευτικό ίδρυμα, κάποιο που να φέρνει π.χ. 35.000 φοιτητές στα μέρη μας όπως γίνεται στα Γιάννενα. Η πόλη της Ηπείρου δεν μπορεί, δηλαδή, να μαραζώσει, το Αγρίνιο ήδη μαραζώνει…
Ένα δεύτερο θετικό είναι πως τουλάχιστον ένας από τους βουλευτές της πλειοψηφίας στην Αιτωλοακαρνανία, ο Σπήλιος Λιβανός(ο οποίος είναι και κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΝΔ)συναντήθηκε ήδη με υπουργό που έχει να κάνει με την πρωτογενή παραγωγή, τον Μ. Βορίδη του Αγροτικής Ανάπτυξης. Η συνάντηση έγινε μαζί με κάμποσους εμπειρογνώμονες και με συγκεκριμένη ατζέντα: πώς μπορεί να γίνε επιχείρηση κανονική η ενασχόληση με την κτηνοτροφία και την γεωργία στην περιοχή μας, ώστε αυτό να μετατραπεί και σε θέσεις εργασίας.
Με άλλα λόγια, υπάρχει κάποια ελπίδα οι τοπικοί άρχοντες να έχουν καταλάβει το πρόβλημα, άρα και το κέντρο της χώρας να αρχίσει να ενοχλείται συστηματικά για την περίπτωσή μας. Εδώ όμως είναι που πρέπει να παρθεί η μεγάλη απόφαση. Κι αυτή η απόφαση είναι πού-επιτέλους-θα εστιάσουμε για να βγούμε από τον πάτο όλων των δεικτών στη χώρα. Ένα μέρος που δεν έχει τίποτε δεν μπορεί να διεκδικήσει τα πάντα με την μία.
Με άλλα λόγια, ένας «νομός» τόσο στρεβλά «αναπτυγμένος» όπως ο δικός μας και με τόσο παγιωμένες αντιπαραγωγικές νοοτροπίες, δεν έχει την πολυτέλεια να κυνηγήσει όλους τους μαξιμαλιστκούς στόχους που μπορεί να έχει ο καθένας στο μυαλό του. Ίσως μάλιστα να πρέπει να εστιάσει σε έναν και μοναδικό!
Τον στόχο που θα κρίνουν οι ειδικοί ότι εκεί πρέπει να δοθεί η έμφαση και πάνω στον οποίο θα εργαστούν όλοι επί μια τετραετία σαν να είναι μόνη προτεραιότητα. Θα είναι η πρωτογενής παραγωγή; Θα είναι ένα οργανωμένο αίτημα για έργα και επενδύσεις; Θα είναι το ξόδεμα όλων των δυνάμεών μας για πανεπιστημιακές σχολές;
Όταν ολοκληρωθούν οι ορκωμοσίες και βγουν και οι πρόεδροι δημοτικών συμβουλίων κι επιτροπών, το Αγρίνιο (όπως όλοι οι δήμοι)πρέπει να βάλει την μία προτεραιότητα, τον ένα στόχο που θα κυνηγήσει στο επόμενο διάστημα. Μοιάζει απλό αλλά είναι ό, τι πιο δύσκολο μπορεί να ζητήσει κανείς από έναν τόπο που τον έμαθαν να μην δουλεύει ενωμένα και συντεταγμένα.
Γ. Συμψηρής
