Θα χρειαζόταν σελίδες πολλές, να αναλυθούν όλα όσα μεσολάβησαν, απ’ τα στερνά της δικτατορίας των Απριλιανών(1967) ίσαμε σήμερα. Ήδη έχουν περάσει 42 χρόνια απ’ την εξέγερση του Νοέμβρη του ’73 και ελάχιστοι θυμούνται πως ήταν οι συνθήκες ζωής τότε. Έχουν σχεδόν ξεχαστεί και οι πολιτικές συνθήκες σε εθνικό και διεθνές περιβάλλον, όπως έχουν ξεχασθεί και οι κοινωνονικοοικονομικές συνθήκες που επικρατούσαν στις αρχές της δεκαετίας του ’70. Οι ιστορικοί, αλλά και οι ρέκτες λογοτέχνες προβλέπεται να έχουν πολύ υλικό και πολύ δουλειά προσεχώς…
Σ’ αυτά τα 42 χρόνια, επετειακά κάθε Νοέμβρη, ακούμε (συνήθως) ανιαρές επαναλήψεις για το νόημα της εξέγερσης. Αν εξαιρέσουμε τις μαζικές και γεμάτες αγωνιστικότητα και παλμό εκδηλώσεις και πορείες από 1974 μέχρι και το 1980(δολοφονία Ιάκωβου Κουμή και Σταματίνας Κανελλοπούλου από τα ματ του Ράλλη), όπου κυριαρχούσαν ζητήματα σχετικά με τους κεντρικούς πολιτικούς στόχους της χώρας και οράματα για έναν καλύτερο κόσμο, τα επόμενα χρόνια μέχρι σήμερα οι κυρίαρχες δυνάμεις στο φοιτητικό κίνημα, αλλά και στο ευρύτερο (ξέπνοο) λαϊκό κίνημα δεν συνέδεσαν ποτέ τις εκδηλώσεις μνήμης με (σύγχρονους) κεντρικούς στόχους της κοινωνίας.
Το μεθύσι των συνθημάτων των πρώτων χρόνων της μεταπολίτευσης, ακολούθησε, δυστυχώς, η καταναλωτική κραιπάλη, όπου ωθήθηκε τεχνηέντως αλλά αποτελεσματικά η κοινωνία και κυρίως η νεολαία. Έτσι βρεθήκαμε να πορευόμαστε ως λαός εκμαυλισμένος αρχικά και στη συνέχεια απόλυτα χειραγωγημένος (μέχρι τελικής ύπνωσης-νάρκωσης) σε ένα εκφυλιστικό πολιτικοοικονομικό και πολιτιστικό υπόδειγμα. Και φαινόταν η άβουλη κοινωνία να ακολουθεί τη φορά των πραγμάτων, που κάποιο μαγικό και αόρατο χέρι, λες, καθόριζε. Έτσι, λίγα μόνο χρόνια μετά την εξέγερση, οι εκδηλώσεις κάθε χρόνο στις 17 Νοέμβρη, από πολλούς (άκουσον, άκουσον!) θεωρούνταν γιορτή !!! Γιορτή λένε και οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις, για τη μνημόνευση των νεκρών! Διεκπεραίωση σε ρυθμό αγγαρείας! Κάποιοι, μειοψηφικές εξαιρέσεις, μίλησαν και έκρουσαν τον κώδωνα για κίνδυνο ενσωμάτωσης και αφομοίωσης της αριστεράς απ’ τον παντοδύναμο καπιταλισμό! Η φωνή τους χάθηκε μεσ’ στα τύμπανα της «γιορτής»! Και γυρίσαμε πίσω δεκαετίες πολλές, μέσα σε λίγα χρόνια!
Όμως οι εξεγέρσεις, οι επαναστάσεις, τα λαϊκά έπη δε μπορεί να είναι ούτε γιορτές, ούτε μνημόσυνα! Οι πανανθρώπινες αξίες της Ελευθερίας, της Δημοκρατίας, της Δικαιοσύνης και της Ισότητας δεν είναι χάντρες στο κομπολόι χαρωπών δημοσιοσχετιστών παραγόντων. Είναι διαχρονικά μηνύματα ως τα πέρατα της ανθρώπινης ζωής! Είναι η ίδια η ζωή!
Πάλι θα γίνει και φέτος επετειακή υπόμνηση των γεγονότων του ’73 και ιδιαίτερα του Νοέμβρη. Όμως..! Ο Ελληνικός λαός τώρα(σχεδόν στο σύνολό του) βιώνει μια κατάσταση χωρίς προηγούμενο, τουλάχιστον για όσους έζησαν από τον εμφύλιο και δώθε. Μια κατάσταση που έχει περιγραφεί λεπτομερειακά από πολλούς ως κόλαση! Και έτσι είναι! Σήμερα, πλην των άλλων πολλών δεινών, ζούμε στον αστερισμό των πλειστηριασμών της πρώτης κατοικίας! Ο Ντράγκι και οι εδώ πολιτικοί υποτελείς του το θεωρούν ένα απλό μέτρο για εξοικονόμηση χρημάτων. Μετά την εκποίηση όλης της δημόσιας περιουσίας(αεροδρόμια, λιμάνια, οργανισμοί), μπαίνουν στο στόχαστρο και μικροϊδιοκτησίες! Μετά από την στοχευμένη καταστροφή της οικονομίας και των εργασιακών σχέσεων, που αφάνισαν το εισόδημα των Ελλήνων πολιτών, μας ωθούν άστεγους στα σπήλαια. Και οι Τραπεζίτες υπεργιγαντώνουν την εξοντωτική τοκογλυφική κερδοφορία τους.
Ταυτόχρονα το εγγύς διεθνές περιβάλλον είναι φωτιά και αίμα… Η ανάφλεξη στη Συρία και τα κύματα τα απελπισμένων προσφύγων που πνίγονται στο Αιγαίο, αδυνατώντας να σπάσουν το δολοφονικό φράχτη του Έβρου, εντείνουν την κόλαση και στη χώρα μας! Και η φωτιά γενικεύεται! Το μακελειό του Παρισιού, ως απότοκο των βομβαρδισμών στη Συρία του Ολάντ, αλλά και του Πούτιν (παρ’ ότι αυτόν ο ίδιος ο Συριακός λαός τον θέλει ως σύμμαχο-ελευθερωτή), δείχνει πως η σύγχρονη ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα και η βαρβαρότητα των Τζιχαντιστών αλληλοτρέφονται, σε βάρος της ζωής αθώων πολιτών, σε βάρος των λαών, της δημοκρατίας και της ειρήνης! Όταν η φωτιά φτάσει στο σπίτι του γείτονα, περίμενέ τη και στο δικό σου (σπίτι) , λένε στο χωριό μου. Είναι σχεδόν βέβαιο πως οι ισχυροί του κόσμου θα χρησιμοποιήσουν την απειλή των Τζιχαντιστών, για να περιορίσουν ακόμα περισσότερο τις ελευθερίες και να πολλαπλασιάσουν τις δυστυχίες των λαών…
Ας δούμε όμως ποιο είναι το Νόημα του Νοέμβρη, τώρα που βρισκόμαστε στο τοπίο της απελπισίας! Τώρα που μας δείχνουν τις σπηλιές για κατοικία! Ίσως η διατύπωση να μην είναι συνθηματική. Είναι φανερό ωστόσο, και σ’ αυτό οι πολλοί πλέον συμφωνούν, πως οι κοινωνίες οφείλουν να είναι πάντα έτοιμες για εξεγέρσεις! Εξέγερση ενάντια σ’ αυτούς που λένε τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα, εξέγερση ενάντια σ’ αυτούς που παγιδεύουν με τη φάκα του καταναλωτισμού και του μικροαστισμού, εξέγερση ενάντια σ’ αυτούς που περιφρονούν και πολεμούν τον πολιτισμό, τη δημιουργία και τις ανθρώπινες αξίες, εξέγερση ενάντια σ’ αυτούς καταστρέφουν και ξεπουλάνε τη χώρα, που πνίγουν το προσφυγομάνι στο Αιγαίο, εξέγερση ενάντια σ’ αυτούς που πλειστηριάζουν τις ζωές μας και μας σπρώχνουν στις σκοτεινές σπηλιές, εξέγερση ενάντια σ’ αυτούς που θρέφουν τυφλούς εθνικισμούς και ανασταίνουν εφιάλτες του ρατσισμού και του φασισμού, εξέγερση ενάντια σ’ αυτούς που δολοφονούν τη δημοκρατία και την ειρήνη, εξέγερση ενάντια σ’ αυτούς που μηδενιστικά υποβιβάζουν τον άνθρωπο σε αμελητέο τεμάχιο!
Το νόημα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, δεν είναι άλλο, παρά η βαθειά παιδεία ενάντια στο φόβο και για διαρκή εγρήγορση των πολιτών για μικρές και μεγάλες εξεγέρσεις, για διαρκείς μικρές και μεγάλες νίκες της ελευθερίας και της αλληλέγγυας κοινωνίας!
Γράφει ο Γιώργος Παληγεώργος
πηγή: http://agriniotimes.gr
