Το γεγονός ότι στον πλουσιότερο νομό από άποψης υδάτινου δυναμικού έχουμε καταφέρει ύστερα από τόσα κοινοτικά πλαίσια στήριξης, ύστερα απ’ το εθνικό στρατηγικό πλαίσιο αναφοράς, μετά από τόσα και τόσα τομεακά προγράμματα, μετά από εξειδικευμένα χρηματοδοτικά εργαλεία, μετά από στοχευμένα στην ανάπτυξη αγροτικών υποδομών προγράμματα ακόμη, να μην έχουμε λύσει ούτε τα στοιχειώδη και, αντιθέτως, να αναζητάμε μονίμως άλλοθι και ψεύτικες δικαιολογίες, καταδεικνύει τη μεγάλη μας φτώχεια.
Και είναι πράγματι τραγικό αυτό που συμβαίνει. Δεν χρειάζεται να επιχειρηματολογήσει κανείς. Άλλωστε, οι πολίτες γνωρίζουν. Και οι αγρότες ακόμη καλύτερα, πολύ περισσότερο δε οι χιλιάδες εκείνοι που καίτοι έχουν τις εκμεταλλεύσεις τους δίπλα από λίμνες και ποτάμια, δεν μπορούν να ποτίσουν.
Γνωστά και χιλιοειπωμένα αυτά. Όπως γνωστό είναι ότι τα τελευταία αρκετά χρόνια, έχουν γίνει αμέτρητες συσκέψεις, συνεδριάσεις, επισκέψεις από αρμοδίους σε ακόμη πιο αρμοδίους, που, φυσικά ποτέ κανείς δεν είναι αρμόδιος (!), έχουν υπάρξει αμέτρητες ανακοινώσεις, δηλώσεις, εξαγγελίες…
Το αποτέλεσμα όμως παραμένει το ίδιο. Και είναι το γνωστό μας «μηδέν εις το πηλίκον».
Σε ότι αφορά την πρόσκληση της δράσης 4.3.1: «Υποδομές εγγείων βελτιώσεων – έργα άνω των 2,2 εκατ. ευρώ» του Προγράμματος Αγροτικής Ανάπτυξης (για την οποία επίσης έγιναν «συσκέψεις προετοιμασίας» και άλλα τινά), πράγματι χάθηκε μια ακόμη μεγάλη ευκαιρία. Και πράγματι πρέπει να δοθούν απαντήσεις. Απαντήσεις όμως από εκείνους οι οποίοι είχαν τη θεσμική ευθύνη, το ρόλο και την αρμοδιότητα να υποβάλουν προτάσεις έργων προς ένταξη. Να κάνουν τη δουλειά τους, δηλαδή.
Και την ευθύνη αυτή δεν την είχαν ούτε τοπικοί φορείς αυτοδιοίκησης ούτε ο ΓΟΕΒ και οι ΤΟΕΒ ούτε οι συνεταιρισμοί ούτε κανείς άλλος. Η Περιφέρεια την είχε.
Σύμφωνα με το Σύμφωνο Εταιρικής Σχέσης και σύμφωνα με την Πρόσκληση του προγράμματος, οι Περιφέρειες όφειλαν να καταθέσουν προτάσεις και αυτές, εξάλλου, θα είχαν τη διαχείριση των έργων.
Η Περιφέρεια, λοιπόν, η Αιτωλοακαρνανία, ήταν απούσα. Και ναι, η απουσία αυτή είναι ασυγχώρητη. Ελπίζουμε, βέβαια, να εγκριθούν οι προτάσεις που έχουν υποβληθεί σε αντίστοιχο πρόγραμμα, για μικρότερα έργα. Αυτό, όμως, δεν μας καθησυχάζει. Προτάσεις και μελέτες έχουμε δει ουκ ολίγες, από την εποχή του «Αλεξ. Μπαλτατζής» δε, κατά δεκάδες. Έργα δεν είδαμε ακόμη.
Και οι ευθύνες, είναι διαχρονικές. Θυμίζουμε μόνο την περίπτωση του φράγματος των Αχυρών, για το οποίο έχουμε ξοδέψει δεκαετίες σε χρόνο και εκατομμύρια σε χρήμα, για να μην ολοκληρωθεί ποτέ.
Ανάλογη η κατάσταση και με την αγροτική οδοποιία και με τον εξηλεκτρισμό. Λόγια μόνο, ανέξοδες υποσχέσεις, μεγαλόπνοοι σχεδιασμοί και μηδενικό ή σχεδόν μηδενικό αποτέλεσμα.
Μιλώντας για το αρδευτικό, όμως, πρέπει να τονισθεί ότι δεν είναι μόνο τα έργα που λείπουν. Μιλάμε πλέον για κλιματική αλλαγή, για νέα δεδομένα. Δεν μπορεί να είναι η αρδευτική περίοδος εκείνη που σχεδιάστηκε σαράντα χρόνια πριν. Δεν νοείται να λήγει ημερολογιακά μαζί με το καλοκαίρι, όταν ο παραγωγός καταστρέφεται Οκτώβριο μήνα, ενίοτε και Νοέμβριο, όπως συνέβη τις δυο περασμένες χρονιές στην περιοχή μας.
Δεν φτάνει, δηλαδή, που στην αγροτική Αιτωλοακαρνανία τα 2/3 των εκτάσεων είναι μη αρδευόμενες… και εκείνες που θεωρητικά είναι ποτιστικές, νερό δεν θα βρουν όταν το χρειάζονται.
Φυσικά, οι επίμονες προσπάθειες του Α. Σ. ΕΝΩΣΗ ΑΓΡΙΝΙΟΥ για προσαρμογή στα νέα δεδομένα και επιμήκυνση της αρδευτικής περιόδου, δεν έχουν βρει ανταπόκριση από εκείνους που με μια τους απόφαση θα μπορούσαν να λύσουν το πρόβλημα.
Και μέσα σε όλα αυτά, υπάρχουν και τα μεγάλα ζητήματα με τη λειτουργία των Οργανισμών Εγγείων Βελτιώσεων, τα χρέη, τη ΔΕΗ κτλ.
Η ΕΝΩΣΗ ΑΓΡΙΝΙΟΥ έχει υποδείξει από ετών το «μοντέλο τύπου ΔΕΥΑ», όμως και σε αυτή την περίπτωση, κανένας δεν θέλησε σοβαρά να ασχοληθεί.
