Ελάτε να κάνουμε ένα πείραμα. Βρείτε μου μια πόλη που οι κάτοικοί της, σε ένα σεβαστό ποσοστό, κάνουν την παραπάνω ερώτηση. Όχι οι κάτοικοι άλλων πόλεων αλλά δημότες, πολίτες, κάτοικοι της συγκεκριμένης πόλης.
Νομίζω ότι δεν υπάρχει άλλο μέρος που να έχει τόσους πολλούς δικούς του ανθρώπους να ψάχνουν να βρουν δικαιολογίες ή κάποιο ιδεολογικό υπόβαθρο για το γεγονός ότι θα ήθελαν ένα πανεπιστήμιο να εδρεύει στον τόπο τους. Όχι πάντως τόσο μεγάλου μεγέθους αστικό κέντρο, αυτό είναι σίγουρο.
Κι όμως, λόγω επαγγέλματος, έχω διαβάσει κι έχω ακούσει χιλιάδες φορές να απορούν συντοπίτες μου γιατί μας έχει πιάσει τέτοια μανία με μια σχολή που θα εδρεύει στο Αγρίνιο.
Δεκάδες φορές έχω ακούσει αγορεύσεις στα δημοτικά συμβούλια για το γεγονός ότι πρέπει να φτιάξουμε μια άλλη, εφικτή, Παιδεία και δεν πρέπει να φέρνουμε τα.. ξένα τα παιδιά να ταλαιπωρούνται εδώ που δεν έχουμε υποδομές, δεν έχουμε φαΐ να φάνε, δεν έχουμε στον ήλιο μοίρα! Μπορεί η Κοζάνη, η Μυτιλήνη, το Μεσολόγγι, η Τρίπολη να έχουν το δικαίωμα να έχουν έδρες σχολών, εμείς εδώ στο Αγρίνιο πρέπει να απαντήσουμε στο προαιώνιο ερώτημα «γιατί»…
Τούτων δοθέντων δεν μου φάνηκε καθόλου παράξενη η κατάληξη με τη έδρα της Γεωπονικής Σχολής. Η απλή και άδολη απάντηση, πέρα από τοπικισμούς, είναι ότι το Μεσολόγγι την ήθελε και την πήρε. Εμείς ακόμη πρέπει να απολογηθούμε στην πνευματική ιντελιγκέντσια τούτης της πόλης γιατί προκρίνουμε μια έδρα Πανεπιστημίου ως κάτι σημαντικό. Γιατί δεν μας φτάνουν τα ένδοξα μαρτύριά μας, ο καπνός μας(που δεν υπάρχει πια) και άλλες ωραίες αναμνήσεις από το παρελθόν. Ούτε λέξη όμως για το πώς θα κρατήσουμε την πόλη ζωντανή, για το πώς θα γίνει ελκυστική σε μια εποχή που ήδη μας έχει ξεπεράσει.
Και ο δήμαρχος θα έπρεπε να έχει τρέξει περισσότερο και να έχει συγκρουστεί περισσότερο και οι βουλευτές-τωρινοί και παλιότεροι-θα έπρεπε να έχουν κάνει περισσότερα. Ωραία το είπαμε. Δεν αρκεί όμως. Είναι ο κόσμος, οι ντόπιοι, οι ψηφοφόροι, οι πολίτες, ενεργοί και μη, μορφωμένοι και μη, οι οποίοι δίνουν το στίγμα.
Και η πικρή αλήθεια είναι ότι οι Αγρινιώτες δεν τρελαίνονται για το Αγρίνιο.
Η πόλη μας κληρονομήθηκε από μια εποχή που μάζευε αγροτικό και εργατικό δυναμικό. Όταν σφύριξε λήξη (και επιδοτήσεις)η παραγωγή κι όταν σταμάτησε η οικοδομή, έμειναν μόνο οι υπηρεσίες, οι συνταξιούχοι, οι δημόσιοι υπάλληλοι. Και πολλοί άνεργοι, άεργοι και πολλές καφετέριες. Αυτό συνέβη και σε άλλες πόλεις αλλά στην δική μας συνέβη και κάτι άλλο: χιλιάδες άνθρωποι δεν ήταν ψυχολογικά δεμένοι με τον τόπο που ζούσαν. Δεν είχαν καμιά περηφάνια, κανέναν θετικό τοπικισμό. Μόνο απολογίες, τελευταία από τις οποίες είναι το πως φέρθηκαν οι πρόγονοί τους στην απελευθέρωση του Βραχωρίου!
Το καλοκαίρι τούτοι οι συντοπίτες φεύγουν πανικόβλητοι να γλιτώσουν, τον χειμώνα δεν έχουν δουλειά, η Ευρυτανία, το Θέρμο, η Ήπειρος, ο Βάλτος από τόποι καταγωγής γίνονται τόποι καταφυγίου.
Κανείς δεν κατάφερε να σκεφτεί κάτι να γίνει, να «φέρει» κάτι που θα κάνει το Αγρίνιο να έχει χαρακτήρα, να είναι σημείο αναφοράς. Το Πανεπιστήμιο κάποια στιγμή φάνηκε ότι θα δώσει ζωή, μετά πέρασε ο Αρβανιτόπουλος σαν τον λίβα που καίει τα σπαρτά και η σεμνή τελετή έλαβε τέλος.
Τώρα είναι κάπως αργά για επανιδρύσεις και για επενδύσεις σε μια Παιδεία που ψάχνει να μαζευτεί και όχι να απλωθεί. Τώρα είναι πολύ δύσκολο να αγαπήσουν οι Αγρινιώτες τόσο πολύ το Αγρίνιο ώστε να απαντάνε στην γελοία ερώτηση «τι το θέλετε το Πανεπιστήμιο;», «έτσι, το θέλουμε ό,τι και τα Γιάννενα, η Καβάλα ή το Μεσολόγγι, τι πρόβλημα υπάρχει;».
Γ. Συμψηρής
agrinionews.gr
