Οι νικητές θα πρέπει να επικοινωνούν αφήνοντας τα στοιχεία τους μέσα σε ΜΙΑ ΕΒΔΟΜΑΔΑ από τη λήξη των διαγωνισμών και να ενημερώνονται για τα ονόματα που κερδίζουν. Επίσης, είναι απαραίτητο να αφήνετε το ονοματεπώνυμο για να πάρετε μέρος στον διαγωνισμό.
Το vivlio-life με την ευγενική υποστήριξη των εκδόσεων ΚΕΔΡΟΣ, θα προσφέρει στους αναγνώστες του δύο (2) αντίτυπα από το βιβλίο της BANAΣ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ «Ξημέρωσε χωρίς χθες»
Ο διαγωνισμός λήγει την Τετάρτη 5 Ιουνίου 2019
Οι τυχεροί θα ενημερωθούν την ίδια ημέρα για τον τρόπο παραλαβής των βιβλίων τους, και τα ονόματά τους θα αναρτηθούν στην σελίδα του vivlio-life.gr στο facebook, καθώς επίσης και στο τέλος της συγκεκριμένης ανάρτησης μετά το τέλος του διαγωνισμού.
Για να λάβετε μέρος στη κλήρωση:
- Kάντε like στη σελίδα του facebook του vivlio-life.gr εδώ
- Σχολιάστε στο τέλος της συγκεκριμένης ανάρτησης με το ονοματεπώνυμο και μόνο ΜΙΑ φορά
- Κοινοποιήστε (share) την ανακοίνωση του facebook
Λίγα λόγια για το βιβλίο
Ξημέρωσε χωρίς χθες
Ένα σοβαρό τροχαίο υποχρεώνει τον Δήμο να μείνει ακινητοποιημένος στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου. Είναι πενήντα πέντε χρονών και ζει μόνος. Σ’ αυτή τη δύσκολη στιγμή της ζωής του οι μόνοι που του συμπαραστέκονται είναι πέντε αγαπημένοι του φίλοι: ο Φάνης, ο Τέλης, ο Παύλος, η Εύη και η Ισμήνη. Πέντε άνθρωποι που αναγκάζονται να συγχρωτιστούν, παραδίδοντας τη σκυτάλη της φροντίδας του φίλου τους ο ένας στον άλλο σε εικοσιτετράωρη βάση. Πέντε ζωές ξεχωριστές που εξελίσσονται, ενώ παράλληλα πρέπει να συντονιστούν μεταξύ τους, που συγκρούονται και αλληλεπιδρούν, με άγνωστες συνέπειες για όλους. Οι θυσίες που απαιτούνται είναι πολλές, οι ανατροπές ακόμη περισσότερες. Από την πρώτη στιγμή θα έρθει να προστεθεί μία ακόμη δυσκολία – η μεγαλύτερη ίσως –, που θα τους συνοδεύει στην όλη τους προσπάθεια: O αγαπημένος τους φίλος έχει χάσει τη μνήμη του. Ο αγαπημένος τους φίλος δεν τους αναγνωρίζει…
«…Δεν έχει νόημα να κάθομαι να σου λέω. Έχουν συμβεί πολλά, ή μάλλον συμβαίνουν πολλά τα τελευταία χρόνια. Η αλήθεια είναι ότι συνέβαιναν πάντα, αλλά δεν δίναμε σημασία. Σαν να τα ξεχνάγαμε, τι να πω; Λες και κάθε μέρα που ξημέρωνε έσβηνε την προηγούμενη. Αλλά αυτές δεν σβήνονταν στ’ αλήθεια… Κάπως έτσι ζήσαμε και φτάσαμε ως εδώ…»
