Όταν οι μεγάλοι θυμούνται και οι νεότεροι μαθαίνουν απ’αυτούς.
Εκπαιδευτικού
…Και ξαφνικά, κι ενώ ήταν νύχτα σκοτεινιασμένη, κι ενώ τα Έθνη σκυφτά και τρομαγμένα παράδιναν μονάχα τους τα χέρια στις αλυσίδες, κι ενώ ελπίδα δεν αντίκριζες πουθενά, μια χούφτα Έλληνες σκαρφάλωσαν σε κορφές απάτητες, κι εκεί πάνω, ανάμεσα ουρανού και Γης, δημιούργησαν νέους Μαραθώνες, εκεί ψηλά, πάνω στις απόκρημνες κορφές της Πίνδου, που τα φοβερά τους ύψη φτάνουν στα σύννεφα, τυλιγμένα στην αντάρα. Εκεί πάνω ήταν που αντιλάλησε μετά από εικοσιπέντε αιώνες, ο αρχαίος παιάνας: «Ίτε παίδες Ελλήνων… Ελευθερούτε πατρίδα! Ελευθερούτε λαούς! Νυν υπέρ πάντων αγών!…»…Κι οι άνεμοι τραγουδούσαν τους στίχους αυτούς, εκεί, στις ψηλές βουνοκορφές και πλαγιές, ανακατεμένους με τα λόγια του πρωτεργάτη της ελληνικής Ελευθερίας Ρήγα Βελεστινλή, από εκείνα τα χρόνια, τα μακρινά, της Τουρκοκρατίας: «Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή..»…
28η του Οκτώβρη. Ήταν τρανή τούτη η μέρα και το άστρο της δε θα σβήσει ποτέ πάνω απ’ την Ελλάδα, αφού ήταν η μέρα, που σηκώθηκε μια ολάκερη Φυλή και φώτισε τούτο το άστρο με αίμα και με φωτιά, παράλληλα πάντα και με τη θεϊκή βοήθεια, «Εν ονόματι Κυρίου, εν ονόματι Αυτού εμεγαλύνθημεν». Ήταν η περίπτωση εκείνη τότε, όπου το θείο συνεργάστηκε με το ανθρώπινο. Ήταν η περίπτωση όπου συντελέστηκε ένα θαύμα από τα μεγαλύτερα της ιστορίας, το θρυλικό Έπος του 1940-41.
Σ’αυτή τη μικρή γωνιά της ΓΗΣ, που λέγεται Ελλάδα, οι Έλληνες ζούσαν με τις αξίες του πιο πνευματικού και του πιο ανθρώπινου πολιτισμού που γνώρισε ποτέ ο κόσμος. Κι ήταν αυτοί πρώτοι που κατάλαβαν τη σημασία που είχε για την ανθρωπότητα ο χριστιανισμός, που σ’αυτόν πάνω στηρίχτηκε το μεγαλείο του Βυζαντίου. Ήταν ο ίδιος αυτός λαός, που έκαψε τα φτερά της βάρβαρης οθωμανικής αυτοκρατορίας, και που στις φλέβες του έτρεχε το ίδιο αίμα, που έτρεχε και στις φλέβες των Μαραθωνομάχων.
Εβδομήντα πέντε χρόνια πέρασαν από τότε: 1940, 2015. Οκτώβρης ήταν και τότε. Το ημερολόγιο έγραφε 28, του μήνα Οκτώβρη, του 1940, όταν, οκτώ εκατομμύρια λόγχες της φασιστικής Ιταλίας, με στρατό ισχυρό και φοβερή αεροπορία προσπαθούσαν να ανασυστήσουν την πάλαι ποτέ δοξασμένη ρωμαϊκή αυτοκρατορία.
Ο Β΄Παγκόσμιος πόλεμος είχε πια ξεκινήσει. Ήταν γεγονός. Ο αέρας εκείνο το φθινόπωρο δε μύριζε σταφύλια και οργωμένο χωράφι. Μύριζε πόλεμο! Έναν πόλεμο απαίσιο, που σε λίγο κύκλωνε τα πάντα. Έναν πόλεμο φοβερό, σε μιαν ώρα, που μόνο ο Θεός όρισε μέσα στο ναό της ιστορίας.
Τότε ήταν που διάλεξε ξαφνικά η Μοίρα να σημάνει την καμπάνα της, πάνω στων λαών το ριζικό!
Ο ελληνοϊταλικός πόλεμος, που ξέσπασε στις 28 του Οκτώβρη του 1940, δεν ήταν αιφνίδιος, ήταν το αποτέλεσμα της επεκτατικής πολιτικής του Μπενίτο Μουσολίνι, που έχοντας ως πρότυπο τις κατακτήσεις του Αδόλφο Χίτλερ, θέλησε να αποδείξει στους Γερμανούς συμμάχους του Άξονα πως και ο ίδιος μπορεί να οδηγήσει την Ιταλία σε ανάλογες στρατιωτικές επιτυχίες και να δημιουργήσει μια καινούρια ρωμαϊκή αυτοκρατορία.
Κι ενώ οι σειρήνες δεν είχαν πάψει να ουρλιάζουν εκείνο το πρωινό της 28ης του Οκτώβρη 1940, όλοι οι Έλληνες γνώριζαν πως θα αντιμετώπιζαν μια από τις πιο κρίσιμες στιγμές της ιστορίας τους. Μα, αλήθεια, ποιοι ήταν αυτοί, που θα πήγαιναν να αντιμετωπίσουν μιαν ολόκληρη αυτοκρατορία, οπλισμένη με τα τελειότερα πολεμικά μέσα; Τι γύρευαν στ’ αλβανικά βουνά να πολεμούν μέσα στους κρότους των ιταλιάνικων οπλοπολυβόλων, χειροβομβίδων και βομβαρδισμών των αεροπλάνων; Αυτοί όλοι τους ποθούσαν τη ζωή. Δεν ήταν φιλοπόλεμοι, αντίθετα είχαν μεγαλώσει μέσα σε μια ειρηνόφιλη και αντιπολεμική κοινωνία. Δεν ήταν γεννημένοι για πόλεμο!
«Μαζεύαμε του Ήλιου τη σοδειά κάτω απ’ τη στέγη μας
Και περιμέναμε να’ ρθει το πρωτοβρόχι να ποτίσει
τις γέρικες ελιές μας, το στεγνό χώμα μας,
να σπείρουμε ξανά το στάρι που μας τρέφει
Ν’ανοίξουμε το μούστο που μας θερμαίνει
ν’ακούσουμε τα τραγούδια που μας γέννησαν
στο παλιό τζάκι, με το καπνισμένο καριοφίλι
γύρω στη μαύρη ποδιά της μάνας μας
…Δε θέλαμε άλλο χώμα για τον τάφο μας παρά το χώμα που χορεύαμε συρτό
Δε θέλαμε άλλη θάλασσα για ψάρεμα
παρά τη θάλασσα που μάθαμε κολύμπι
Δε θέλαμε άλλον ουρανό για χιόνι και βροχή
παρά τον ουρανό που βρέχει την καλοσύνη μας…
…Μας γύρευε ο ξένος ίσκιο κι έπαιρνε την καρδιά μας
Κι είχαμε ανοιχτά τα σπίτια μας, δίχως μάνταλα στις πόρτες
Κι είχαμε φτώχεια κι ήμασταν πλούσιοι!
Κι όμως αυτοί ήταν οι Έλληνες στρατιώτες, που έγραψαν το Έπος του Σαράντα, εκεί πάνω στις φοβερές της Πίνδου βουνοκορφές, που, «θαρρείς τ’ αστέρια φιλούσαν». Άνθρωποι απλοί, του μόχθου και της βιοπάλης, που ζούσαν απλά και φτωχικά, μα πολύ ευτυχισμένοι. Τι ζητούσαν απ’ αυτούς οι πλούσιοι της ΓΗΣ; Ερώτημα απλό για το οποίο ποτέ δεν πήραν απάντηση! Κι έγινε αυτό το Έπος η ιερή παρακαταθήκη της πατρίδας μας, και πραγματικά δεν υπήρξε μορφωμένος και πολιτισμένος άνθρωπος σ’ όλον τον κόσμο, καλλιτέχνης, σοφός, επιστήμονας, που να μην ομολόγησε με τα πιο θερμά λόγια τι χρωστάει ολόκληρη η ανθρωπότητα στην Ελλάδα.
«Δύναται να είπη κανείς πως εκεί επάνω, εις τα βουνά της Ηπείρου, κρίθηκε η τύχη ολοκλήρου του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου», έγραψε εφημερίδα της εποχής, ενώ ο Ουίστον Τσώρτσιλ, πρωθυπουργός της Μ.Βρετανίας, είπε: «Η λέξη ηρωισμός φοβάμαι πως δεν αποδίδει το ελάχιστο εκείνων των πράξεων αυτοθυσίας των Ελλήνων». Κι ήταν ένας ηρωισμός συνδυασμένος με την αγιότητα των ηρώων του. Ναι! Ήρωες ήταν οι Έλληνες, μα και άγιοι μαζί. Και δίπλα τους πάντα, η Υπέρμαχος Στρατηγός με την οποία είχαν απόλυτα ταυτιστεί. Αυτή ήταν η απαντοχή τους. Πώς ήταν δυνατόν, λοιπόν, να μην τολμήσουν ό,τι έκαναν; Έμοιαζαν όλα γι’αυτούς σαν ένα ξέφρενο πανηγύρι κι όχι σαν πόλεμο, γιατί όλοι οι Έλληνες είχαν μαζί τους τη βοήθεια της Θεοτόκου, γιατί ο αγώνας τους ήταν αμυντικός και δίκαιος, αλλά και γιατί πίστευαν στον εαυτό τους και στην Ελλάδα.
Από τη σθεναρή αντίσταση των Ελλήνων, οι εχθροί κατάλαβαν πως ο πόλεμος που τους είχαν εξαπολήσει, δε θα ήταν γι’ αυτούς ένας «περίπατος» και γι’ αυτό από επιθετικό τον μετέτρεψαν σε αμυντικό.
Κι έγιναν ήρωες οι πολεμιστές, ακολουθώντας το ματωμένο δρόμο της θυσίας, επώνυμοι αλλά και χιλιάδες ανώνυμοι, . Και η πατρίδα, στο διάβα της,προσωποποιημένη, από την πένα του Εθνικού μας ποιητή, Κωστή Παλαμά, σ’ένα του ποίημα, αυτούς, τους χιλιάδες ανώνυμους, που έδωσαν τη ζωή τους για τη λευτεριά και που οι πλαγιές των απάτητων βουνών έγιναν οι τάφοι τους, τους παραλληλίζει με τους επώνυμους ήρωες των παλιότερων εποχών. Είναι, λέει, ισότιμοί τους. Δε διαφέρουν σε τίποτα από αυτούς, αφού η ελληνική ανδρεία είναι η ίδια μέσα απ’ των καιρών τα περάσματα.
-Κόδροι, Λεωνίδες, Καραϊσκοι, στους καιρούς ακόμα, όσοι με τ’όνομα και ζείτε και φεγγοβολάτε,
Κι εσείς που σαν να κρύβεστε και σιωπηλοί περνάτε,
Στρατιώτες άγνωστοι, αθλητές ανώνυμοι στο στόμα, που δε σας αχολόγησε το βροντερό της φήμης
Και μένετε αλειτούργητοι στην Εκκλησία της μνήμης…
28η Οκτωβρίου 1940! Η νίκη των ολίγων έναντι των πολλών. Η νίκη του πνεύματος έναντι της ύλης.
28η Οκτωβρίου 1940! Στο πέρασμά της μέσα από « της ιστορίας το διάσελο», βεβαιώνει πως η σημασία της ελευθερίας ήταν και θα παραμείνει η τεράστια δημιουργική δύναμη, που κυριάρχησε και θα κυριαρχεί πάνω στον κόσμο. Δίδαξε την ανθρωπότητα πως ο άνθρωπος πρέπει να αγωνίζεται για την Ελευθερία, θυσιάζοντας στο όνομά της τα πάντα.
Διδάσκει πως η ελληνική Φυλή είναι εκείνη που απέδειξε εκείνο το φθινοπωριάτικο πρωινό, πως στο άγονο έδαφός της δεν έπαψε να φυτρώνει και να αναπτύσσεται το ευγενέστερο προϊόν της ανθρώπινης σκέψης, η Ελευθερία. Διδάσκει πως, λαοί, όπως οι Έλληνες, ζουν αιώνια, γιατί διαιωνίζουν το κύτταρό τους που είναι γενεσιουργός πηγή, που δημιουργεί τη ζωή!
Σε κείνους που όλα τα’ δωσαν
Χωρίς κανείς να τους το ζητήσει .
Στους νιους, που τα βουνά δρασκέλισαν
Της λευτεριάς ανάσα ψάχνοντας να βρούνε.
…Για κείνους που για την ειρήνη πάλεψαν
Μα στους δρόμους της φωτιάς χαθήκαν
Το δάκρυ τούτο ευχή στο Θεό ας γίνει
Γονατιστή παράκληση στην Εκκλησιά για ειρήνη!
…Ειρήνη εσύ, ω! πασίχαρη και ω! πλουτοδότρα ειρήνη
Ο ξάστερος εσύ ουρανός και η ξεδιψάστρα η κρήνη!
Ας διαφυλάξουμε την 28η Οκτωβρίου μέσα στα άδυτα της ελληνικής ψυχής μας, γιατί είναι το πνεύμα της Φυλής μας, που μίλησε με τις σάλπιγγές του, εκείνη την ημέρα και που βεβαίωνε πως η σημασία της Ελευθερίας ήταν και θα παραμείνει η τεράστια δημιουργική δύναμη, που κυριάρχησε και θα κυριαρχεί πάνω στον κόσμο. Ας σταθούμε άξιοι αυτής της Φυλής!
28η Οκτωβρίου 1940! Άστρο φωτεινό πάνω από της πατρίδας μας τον ουρανό, για πάντα!
πηγή: http://agrinionews.gr
