Του Λίνου Υφαντή,

Αρκετό ενδιαφέρον παρουσιάζει το πως παρουσιάζονται οι Αιτωλοί στους αρχαίους συγγραφείς. Θα σταθούμε στο παράδειγμα του Θουκυδίδη, του μεγαλύτερου ιστορικού της Αρχαιότητας. Έλεγε ότι δεν κατοικούσαν σε πόλεις αλλά σε μεγάλα ατείχιστα χωριά. Για πολλούς από αυτούς πρόσθετε ότι ήταν «αγνωστότατοι την γλώσσαν και ωμοφάγοι», δηλαδή, ότι μιλούσαν μια ακατάληπτη γλώσσα και έτρωγαν ωμό κρέας. ([3.94.4] τὸ γρ ἔθνος μέγα μὲν εἶναι τὸ τῶν Αἰτωλῶν καὶ μάχιμον, οἰκοῦν δὲ κατα κώμας ἀτειχίστους, καὶ ταύτας δια πολλοῦ, καὶ σκευῇ ψιλῇ χρώμενον οὐ χαλεπόν ἀπέφαινον, πριν ξυμβοηθῆσαι, καταστραφῆναι. [3.94.5] ἐπιχειρεῖν δ᾽ ἐκέλευον πρῶτον μεν Ἀποδωτοῖς, ἔπειτα δὲ Ὀφιονεῦσι κα μετά τούτους Εὐρυτᾶσιν, ὅπερ μέγιστον μέρος ἐστὶ τῶν Αἰτωλῶν, ἀγνωστότατοι δὲ γλῶσσαν καὶ ὠμοφάγοι εἰσίν, ὡς λέγονται στο ΘΟΥΚΥΔΙΔΗΣ Ἱστορίαι (3.92.1-3.96.2).

Για να δούμε την αυστηρή αυτή κρίση του Θουκυδίδη πρέπει ίσως να σταθούμε σε κάποιες υποκειμενικές παραμέτρους. Ο Θουκυδίδης ήταν Αθηναίος ιστορικός και στρατηγός. Κάλυπτε την ιστορία του Πελοποννησιακού πολέμου ως το 411 π.Χ. Προέρχονταν από την υπερδύναμη της εποχής, την Αθήνα. Από την άλλη, οι Αιτωλικές πόλεις είτε κράτησαν ουδέτερη στάση είτε πήγαν με τη Σπάρτη στον Πελοποννησιακό πόλεμο με εξαίρεση την Ναύπακτο. Αυτό ίσως συνέβαλε το να αντιμετωπίζονται στις διηγήσεις οι Αιτωλοί ως «επαρχιώτες» κατά μία έννοια, με σνομπισμό μπορούμε να πούμε από τους ισχυρούς Αθηναίους.

Άλλωστε  μία εκδοχή το δυσνόητο της γλώσσας οφειλόταν μάλλον στο ότι παρέλειπαν κάποια σύμφωνα ή φωνήεντα.  Επίσης η ωμοφαγία σχετιζόταν με τη βιασύνη να τρώνε γρήγορα το κρέας σε περιπλανήσεις, ληστείες και μισθοφορικές υπηρεσίες. Οι ατείχιστες πόλεις προέκυψαν απλά από την πολεμική ετοιμότητα  των ίδιων των Αιτωλών.

Κάπως έτσι δημιουργούνταν στερεότυπα ακόμα και στην αρχαία εποχή, που ποτέ δεν άλλαξαν.

agrinionews.gr