- Η ΕΥΘΥΝΗ των όσων συμβαίνουν τελευταία, δεν είναι μόνο πολιτική, είναι και συλλογική αλλά και ατομική, του καθενός μας ξεχωριστά. Ατομική ευθύνη γα όσα συμβαίνουν γύρω μας - κι όχι μόνο τις πυρκαγιές και τις πλημμύρες που βιώνουμε τώρα - έχει ο καθένας μας ξεχωριστά, ως πολίτης κι ως δημότης ανάλογα. Δε μεγαλώσαμε σωστά - η δική μας γενιά - γιατί, στους γονείς μας, μετά τον εμφύλιο σπαραγμό, φώλιασε μέσα τους βαθιά, οργή, μίσος κι εκείνα τα "δεξιός" - "αριστερός" που ακόμα καλά κρατούν! Έπρεπε να ορθοποδήσουν τότε και το πρώτο μέλημά τους, ήταν εκείνο το "ένα κεραμίδι πάνω απ' το κεφάλι μου"! Κάπως έτσι ξεκίνησε η ιδιοκατοίκηση στην αρχή να συνεχιστεί μετά με τις "οικογενειακές πολυκατοικίες" και τα πολλά εξοχικά...

- ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΡΑΞΗ όμως ένα τέτοιο απωθημένο, έπρεπε να κάνει κάποιος το οτιδήποτε! Μέσα σ' ένα σάπιο κι άκρως πολιτικό πελατειακό σύστημα πολλών δεκαετιών πριν, θα έπρεπε ν' αυθαιρετήσει, να "λαδώσει" ή να "λαδωθεί" κι έτσι γέμισε η χώρα από αυθαίρετα! Τα οποία - και πάλι για πελατειακούς λόγους (ψήφους) - το ίδιο το κράτος νομιμοποίησε! Έκανε νόμιμο το παράνομο! Και γέμισε η Ελλάδα από "Μάτια" και "Μάνδρες"...

- ΣΑ ΝΑ ΜΗΝ έφταναν αυτά, ήρθε και η τελευταία δεκαετία της κρίσης - κι όχι μόνο οικονομικής, αλλά κι ανθρωπιστικής - να μάς διαλύσει τελείως! Μετατραπήκαμε σε "εαυτούληδες"! Κι, επειδή αισθανόμαστε πια κι ένοχοι, εξαιτίας της δικής μας αδράνειας κι απάθειας, βγάζουμε ένα προφίλ υπερβολικής λύπης, για όσα τραγικά συμβαίνουν. Όχι πως δε λυπούμαστε, αλίμονο! Αλλά, εκείνα τα ποστ που απλόχερα "μοιράζουν" οι τηλεοπτικοί δέκτες, κάνοντας ζουμ πάνω σε τραγικές εικόνες κι εμείς τα κοινοποιούμε σωρηδόν εδώ μέσα, τι είναι;; Ή - και το ακόμα χειρότερο - που κοινοποιούμε την απόλυτη τραγωδία, όπως αυτή με τα δύο "δίδυμα αγγελούδια" και μάλιστα μέσα σε κορνίζες, χωρίς να σκεπτόμαστε καν αν θα το ήθελαν οι οικείοι τους, αλλά κι αυτά τα ίδια αν είχαν φωνή, τι φανερώνει;; Το ίδιο που φανέρωνε κάποτε ο Γιακουμάκης ή οι Γαλλικές σημαίες στα προφίλ μας! Όσο και να φαίνεται παράξενο, μέσα μας βαθιά και υποσυνείδητα, όσο και να είμαστε λυπημένοι, κρύβεται και χαρά! Γιατί, στην ουσία και την πραγματικότητα, δεν ήταν δικά μας τ' αγγελούδια! Και τη χαρά αυτή, προσπαθούμε - ασυνείδητα και πάλι - να τη "σκεπάσουμε" με την υπερβολή. Δυστυχώς, έτσι είναι...