γράφει ο Κώστας Παπαδόπουλος 

- ΟΛΟΙ ΜΑΣ το έχουμε αυτό! Είναι ο εγκέφαλός μας, το μυαλό μας και δεν εξαρτάται απ' την ποσότητα, αλλά απ' την ποιότητα και τη σωστή αξιοποίησή του, απ' αυτόν που το "κουβαλάει"! Οι επιστήμονες το βάπτισαν έτσι ("μικρό σύμπαν") κι όχι εγώ!, Σύμφωνα με τους οποίους - και κάτω από κάποιες κοινές δυνάμεις - αναπτύσσονται κατά τον ίδιο τρόπο, τόσο το σύμπαν, όσο κι ο εγκέφαλός μας! Ο οποίος θεωρείται κι ως μία μικρογραφία του πραγματικού σύμπαντος. Όπως διευρύνεται το σύμπαν με καινούριους γαλαξίες που ολοένα εφευρίσκουν οι ειδικοί επιστήμονες, έτσι κι ένα κύτταρο του εγκεφάλου μας - μέσα απ' τους άπειρους νευρώνες και συνάφειες - συνεχώς διευρύνεται...

- ΕΓΡΑΨΑ τα παραπάνω, για να δείξω κι αποδείξω πως, σ' εμάς τους ίδιους εναπόκειται και το πώς θα χρησιμοποιήσουμε τις, όντως ανεξάντλητες, αυτές δυνατότητες του δικού μας μυαλού, ο καθένας μας. Για καλό ή για κακό, για την ευτυχία ή τη δυστυχία μας, για τη σωτηρία ή την καταστροφή του περιβάλλοντος και της ίδιας της ανθρωπότητας και, κατ' επέκταση, της δικής μας υπόστασης κι ακεραιότητας...

- Η ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ όμως, αυτού του "μικρού σύμπαντος", δε μπορεί να επιτευχθεί, έτσι και τόσο εύκολα, εάν δεν έχουμε εμείς την κατάλληλη εκπαίδευση, τις "οδηγίες" και τους "κωδικούς", η οποία εκπαίδευση, αρχίζει απ' τη στιγμή που γεννιόμαστε και συνεχίζεται καθ' όλη τη διάρκεια των παιδικών μας χρόνων! Πάρα πολλοί παράγοντες θα παίξουν το ρόλο τους, με πρώτον και σημαντικότερο, τις σχέσεις με τους γονείς, τη σωστή ή όχι διαπαιδαγώγησή μας απ' αυτούς πρωτίστως, αλλά κι άλλους σημαντικούς "φροντιστές" και "ποδηγέτες" μας, στα σχολεία και την κοινωνία μας στη συνέχεια. Επομένως, αυτή τη μεγάλη δύναμη που κρύβεται μέσα στο κρανίο μας, δε θα είναι δυνατό να την αξιοποιούμε όλοι μας το ίδιο, ούτε φυσικά προς την ίδια κατεύθυνση. Και, κάπου εδώ και κάπως έτσι, έρχονται και οι διαφορές αναμεταξύ μας! Άλλοι σκεπτόμαστε "έτσι" κι άλλοι "αλλιώς", άλλοι βλέπουμε - και κρίνουμε εύκολα - τις διαφορές και τη διαφορετικότητα των άλλων, θεωρώντας τούς εαυτούς μας πάντα "νορμάλ", άλλοι τα βρίσκουμε εύκολα με τον εαυτό μας και ζούμε ήρεμοι κι ευτυχισμένοι κι άλλοι καθόλου, με αποτέλεσμα να ζούμε μες τη δυστυχία, διαρκώς κι αδιαλείπτως, ψάχνοντας (κυρίως οι δεύτεροι) την ευτυχία και τη χαρά μέσα από διάφορες συλλογικότητες. Όπως είναι τα πολιτικά κόμματα, ομάδες ποδοσφαιρικές, σύλλογοι ομοφυλόφιλων που πέρασαν στην αντεπίθεση τώρα τελευταία - μία προσπάθεια να δείξουν πως υπάρχουν και πως ασχολούμαστε μαζί τους, περισσότερο "υπαρξιακό" είναι το θέμα τους - κι άλλα πολλά... Εκμεταλλεύονται τέτοιες καταστάσεις και οι πολιτικοί μας καθοδηγητές και γίνεται "της κακομοίρας"...

- ΤΟ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΦΑΡΜΑΚΟ: Πάση θυσία, μόνοι ή βοηθούμενοι, να τα βρούμε με τον ίδιο μας τον εαυτό! Άλλη σωτηρία δε βλέπω...