Η θεατρική παράσταση «Η πόρνη από πάνω» του Αντώνη Τσιπιανίτη με την Κατερίνα Διδασκάλου σε σκηνοθεσία του Σταμάτη Πατρώνη θα γίνει την Πέμπτη στις 3 Σεπτεμβρίου στο θέατρο στο λιμάνι.
Η παράσταση που έχει αποσπάσει τις καλύτερες κριτικές από κοινό και κριτικούς συνεχίζει την επιτυχημένη πορεία της για τέταρτη σαιζόν, στο Θέατρο Βρετάνια .
Η Ερατώ -η νοικοκυρά από κάτω- μιλάει για τον έρωτα, την απόρριψη, την προδοσία, τη βαναυσότητα σε βάρος των γυναικών, τους διεφθαρμένους δημόσιους λειτουργούς ,την έλλειψη αυτοεκτίμησης . Με υπομονή και στωικότητα ζει στο περιθώριο, μέχρι την ημέρα που στο από πάνω διαμέρισμα μετακομίζει μια πόρνη. Και τότε….. ‘’

Η Κατερίνα Διδασκάλου ,αναπολώντας τη ζωή της Ερατούς, πλημμυρίζει κυριολεκτικά τη σκηνή παίζοντας ταυτόχρονα με απίστευτη ευκολία όλους τους χαρακτήρες που έπαιξαν ρόλο στη ζωή της ηρωίδας . ‘Ένα μοναδικό ρεσιτάλ ηθοποιίας που μας ταξιδεύει για 70 λεπτά από το γέλιο στη συγκίνηση , παραμένοντας κάθε στιγμή στην πραγματικότητα για να οδηγήσει σε ένα τέλος έκπληξη

Προπώληση: 10 ευρώ

Είσοδος: 12 ευρώ

Μειωμένο : 10 ευρώ

Ώρα : 21:30

Σκηνοθεσία : Σταμάτης Πατρώνης
Φωτισμοί : Ελένη Αναγνωστοπούλου
Καλλιτεχνική επιμέλεια : Μηνάς Μινατσής
Κοστούμια : Δημήτρης Ανδριανός
Μουσική επιμέλεια : Μιχάλης Ρουμπής,Ιωάννης-Ιόλαος Μανιάτης
Βοηθός σκηνοθέτη : Μιχάλης Ρουμπής

Χειρισμός κονσόλας : Σεμίνα Παπαλεξοπούλου Επιμέλεια σκηνικού : Ματθαίος Δαμίγος

Κριτικές

ΑΘΗΝΟΡΑΜΑ » Η πόρνη από πάνω »
Καθηλωτική είναι η ερμηνεία της Κατερίνας Διδασκάλου σε ένα ρόλο “κόντρα”, εκείνον της καταπιεσμένης γυναίκας που ξεσπαθώνει μετά την κηδεία του συζύγου της.
Μια ολόκληρη ζωή σε εβδομήντα λεπτά. Αυτό πετυχαίνει να αναπαραστήσει η Κατερίνα Διδασκάλου ,καθώς ερμηνεύει με αξιοθαύμαστη αμεσότητα, λιτότητα και μέτρο τον καλογραμμένο μονόλογο του Αντώνη Τσιπιανίτη «Η πόρνη από πάνω»(2011).Η χήρα Ερατώ,που υπήρξε παιδιόθεν θύμα καταπίεσης- γονεϊκής και συζυγικής-,απέχει πολύ από τους τηλεοπτικούς και τους κινηματογραφικούς ρόλους της ωραίας και επικίνδυνα μοιραίας που έχει υποδυθεί κατά καιρούς η γνωστή ηθοποιός. Κι όμως, η Διδασκάλου καταφέρνει να ενσαρκώσει με τέτοια πειστικότητα την-τόσο συμπαθή και τόσο δυστυχή- Ερατώ που νοιώθεις σαν να υπήρξε στην πραγματικότητα αυτή η γυναίκα. Χωρίς μακιγιάζ και σχεδόν αχτένιστη ,με ένα συντηρητικό και διόλου κολακευτικό ντύσιμο, η Διδασκάλου προβάλλει στη σκηνή, τσιμπολογά λίγα κόλλυβα, τακτοποιεί τα κεντίδια και τα σεμεδάκια της και ήδη με τις πρώτες φράσεις σε έχει γραπώσει χάρη στη «ζωντανή» ερμηνεία της. Εξίσου ζωντανός είναι , ωστόσο, και ο λόγος του Τσιπιανίτη, έστω κι αν η θεματική του έργου στηρίζεται σε μια συσσώρευση στερεότυπων γύρω από το γυναικείο δράμα της μη χειραφετημένης Ελληνίδας: η καταπιεσμένη κοπέλα από την επαρχία που ποθεί να έρθει στην πρωτεύουσα φαλλοκράτης σύζυγος που είναι και διεφθαρμένος αστυνομικός, η καταπιεσμένη σεξουαλικότητα της ηρωίδας κ.ο.κ. Υπάρχουν πάντως αρκετές εκπλήξεις στη γραφή του, εκτός από το καταλυτικό εύρημα της πόρνης που μετακόμισε στο διαμέρισμα του επάνω ορόφου, καθώς και ένα διαβρωτικό χιούμορ που απαλύνει το ενδεχόμενο μελό. Κυρίως όμως υπάρχει η ίδια η Διδασκάλου ως ιδανική ερμηνεύτρια της Ερατώς.
Ιλειάνα Δημάδη ΑΘΗΝΟΡΑΜΑ

www.catisart.gr
Η πόρνη από πάνω» φωτίζει τη γυναικεία αλήθεια.
Μια εξαιρετική παράσταση, ένας ανατρεπτικός μονόλογος, με αφετηρία μια κηδεία. Σκέψεις που πληγώνουν και σκοτώνουν. Μια ζωή σαν σκυλί που περιμένει να του πετάξουν ένα κόκαλο. Η ηδονή από πάνω, η στέρηση στο κάτω διαμέρισμα. Αναφέρομαι στο μονόλογο του Αντώνη Τσιπιανίτη, «Η πόρνη από πάνω», με την Κατερίνα Διδασκάλου, που παρακολούθησα στο θέατρο «Σφενδόνη».
Μια άψογη παράσταση με δυνατές συγκινήσεις και χιούμορ, που καταδύεται βαθιά στο γυναικείο ψυχισμό αναλύοντας δύσκολες αλήθειες και ψεύτικα όνειρα.
Ένα σπουδαίο κείμενο που ανασυνθέτει τα θραύσματα μιας ιστορίας πόνου, η οποία θα μπορούσε κάλλιστα να είναι αληθινή.
Η Κατερίνα Διδασκάλου με την απέραντα ρεαλιστική και ταυτόχρονα συγκλονιστική ερμηνεία της, με την επιμελημένη κατεργασία του ρόλου της, αντί να απομυζά το έργο, το πλουτίζει ακόμα περισσότερο, μέσα από την αφαίρεση, αναδεικνύοντας με δεξιοτεχνία κάθε κρυμμένη του διάσταση.
Ο σκηνοθέτης Σταμάτης Πατρώνης δημιουργεί μια παράσταση ακέραιη, που τη διαπερνά η οδύνη, η δύναμη και ο ερωτισμός της ηρωίδας.
«Η πόρνη από πάνω» μαγεύει και λειτουργεί με βασικό γνώμονα την αισθητική και την τόλμη, δίχως παρωπίδες και ανούσιες προσεγγίσεις, ως παράσταση φωτίζει την αλήθεια μιας γυναίκας και τη βαθύτερη αξία ενός θεατρικού κειμένου.

«Η πόρνη από πάνω» κριτικές

…η Κατερίνα Διδασκάλου ως Ερατώ, αληθινή, λιτή, γήινη, συγκρατημένη, με έξοχα κρεσέντα, κέντησε τον μονόλογο δίχως να φαίνονται ενώσεις στον καμβά της διήγησης. Έπαιξε εξαιρετικά με το όπλο, το σασπένς και τις εκδοχές μιας πιθανής αυτοκτονίας, ενός πιθανότερου φόνου, φλερτάροντας και με το τσεχοφικό θέσφατο που λέει: αν στην πρώτη πράξη εμφανιστεί πιστόλι, στην τρίτη σίγουρα θα εκπυρσοκροτήσει.
Έπαιξε επίσης με τα μάτια, που έχουν τη δύναμη να διηγούνται παράλληλα αλλά και κόντρα στη φωνή και στο σώμα της. Έπαιξε, τέλος, με το χιούμορ του κειμένου. Συχνά προκαλούσε το γέλιο, το παρέδιδε όμως πάραυτα –σχεδόν τρομαγμένη– στην πίκρα και στον σπαραγμό προσωπικών αναμνήσεων, που αυτόματα αποκτούσαν συλλογική αντήχηση μέσα στον χώρο.
της Άννυς Κολτσιδοπούλου (Καθημερινή)

…..υπάρχουν στιγμές που δεν παρακολουθείς τη ροή του έργου γιατί έχεις ακολουθήσει την έκφραση του προσώπου της. Όσοι την ξέρετε μόνο από την τηλεόραση, θα δείτε άλλο άνθρωπο μέσα σε μία γνωστή φιγούρα, την ηθοποιό να κινείται απελευθερωμένη από τις συμβάσεις της εμπορικότητας και του φακού. Και όσοι την έχετε παρακολουθήσει στο θέατρο, θα δείτε το βηματισμό της σε ένα νέο στάδιο που μπορεί να είναι ωριμότητα, μπορεί και ο προορισμός ενός ταλέντου που έχει δουλέψει πολύ. Τι με εντυπωσίασε περισσότερο μέσα στην ερμηνεία; Ο τρόπος με τον οποίο επιβάλλει την ταπεινότητα στο υποκριτικό της ύφος. Η Διδασκάλου συνήθως επενδύει τον ρόλο της με τον «αέρα» της. Όχι εδώ. Σε αυτόν τον μονόλογο κατεβαίνει στο ύψος μίας μίζερης, κακοποιημένης γυναίκας, την παίρνει από τον χέρι και την ανεβάζει στο φως, την εκθέτει στο πιο θερμό χειροκρότημα. Η παράσταση διαρκεί εβδομήντα λεπτά, αλλά, στο τέλος αισθάνεσαι ότι τελείωσε νωρίς. Να τη δείτε, αξίζει!!
του Κώστα Γιαννακίδη (protagon.gr)