Από τα παράθυρά μου βλέπω….

Τους ανθρώπους να περνούν και να γελάνε. Τα παιδάκια που τρέχουν γεμάτα ζωή – άλλα κοιμούνται μέσα στα καροτσάκια τους.

Βλέπω την παιδική χαρά με την τσουλήθρα και τις κούνιες. Τα αυτοκίνητα στους δρόμους με οδηγούς βιαστικούς να τρέχουν για να φτάσουν σε δουλειές, υποχρεώσεις. Τα λεωφορεία που μεταφέρουν κόσμο και γεμίζουν ασφυκτικά.

Από το παράθυρό μου βλέπω τα μαγαζιά, τις καφετέριες, τα σχολεία τα οποία πλημμυρίζουν καθημερινά με παιδικές φωνές.

Βλέπω τον ουρανό που είναι τόσο όμορφα ντυμένος με μπλε χρώμα, στολισμένος με ήλιο, φεγγάρι, αστέρια, σύννεφα.

Από το παράθυρό μου βλέπω το άγχος των ανθρώπων που χαμένοι μέσα στους φόβους και τις ανάγκες τους, προσπερνούν βιαστικά ο ένας τον άλλο και δε γνωρίζουν ούτε το όνομά τους.

Από το παράθυρό βλέπω τις αγωνίες των άλλων, τα γέλια, τα ουρλιαχτά τους, τα κλάματά τους. Αφουγκράζομαι τα άγχη , τα τρεξίματα , τις αγωνίες τους. Άνθρωποι άγνωστοι μέσα σε ανθρώπους, χαμένοι στη φασαρία της μεγαλούπολης.

Όλα αυτά τα βλέπω από το παράθυρό μου. Όχι, δεν είναι όνειρο, είναι αλήθεια….

κείμενο της Μαρίας Σκαμπαρδώνη