Το Αιτωλικό, η νερένια πόλη, καλούμενη και μικρή Βενετία της Ελλάδας, είναι δημοτική ενότητα του δήμου Μεσολογγίου, με πληθυσμό 5.349 κατοίκους, δέκα χιλιόμετρα βορειοδυτικά του Μεσολογγίου.

Δέκα χιλιόμετρα από το Μεσολόγγι, ένα μικρό νησάκι καταμεσής της λιμνοθάλασσας φιλοξενεί το Αιτωλικό. Συνδέεται ανατολικά και δυτικά με την ξηρά με δύο πέτρινα τοξοτά γεφύρια αρχικού μήκους περίπου 300 μέτρων το καθένα.

Στην ιστορία του Ανδρέα Δημητρίου γίνεται λόγος για συστάδα από 4 ή πέντε πάρα πολύ μικρά νησάκια στο κέντρο της λιμνοθάλασσας, καλυπτόμενα το χειμώνα από το νερό και κείμενα σε ελάχιστη απόσταση το ένα από το άλλο. Οι πρώτοι κάτοικοι – κατά πάσα πιθανότητα ψαράδες – του κεντρικού μεγαλύτερου σε έκταση νησιού, τα ένωσαν αρχικά με ξύλινα γεφυράκια. Τελικά με συνεχείς επιχωματώσεις έγιναν ένα ακανόνιστου σχήματος νησάκι διαμέτρου τότε περίπου τριακοσίων μέτρων, το οποίο μόλις ήταν υψηλότερο από την επιφάνεια της θάλασσας η οποία εισχωρούσε, ιδιαίτερα το χειμώνα έως τα πιο κεντρικά σημεία. Γεγονός που συνέβαινε έως πρόσφατα, ακριβώς γι αυτό ονομάστηκε Μικρή Βενετία.

Με την πάροδο του χρόνου οι συνεχείς επιχωματώσεις άλλαζαν την έκταση του νησιού όχι όμως τη μορφή, τη συγκρότηση, τη δομή και την εικόνα του. Η τελευταία επιχωμάτωση που έγινε από το δημόσιο το 1969, (δικτατορία Γ. Παπαδόπουλου) σε μεγάλη έκταση βόρια και νότια, άλλαξε τελείως το νησάκι δίνοντάς του άλλη μορφή και εικόνα. Το βορινό μέρος που ήταν ιδιαίτερα έκθετο στη θάλασσα, έχοντας τα θέμελα των σπιτιών μέσα στο νερό και μικρούς όρμους – κανάλια που προχωρούσαν αρκετά μέσα στο νησάκι, δημιουργώντας ένα ποίημα νερένιας δαντέλας, ανάμεσα στις άκρες της οποίας φιλοξενούνταν οι γαίτες (βάρκες χωρίς καρίνα) των ψαράδων, επιχωματώθηκε ολοκληρωτικά δίνοντας οικοπεδική έκταση, διπλό παράλληλο περιμετρικό δρόμο και «προστατευτική από το κύμα» παραλιακή λουρίδα άσχετη προς το περιβάλλον. Το ίδιο έγινε και προς νότο, εδώ, επειδή η λιμνοθάλασσα ήταν ρηχή, η επιχωμάτωση ήταν πιο εύκολη, τετραγωνοποίησε το νησάκι και απέδωσε ακόμα μεγαλύτερες οικοπεδικές εκτάσεις.
Παρόλα αυτά το Αιτωλικό από θέση εξακολουθεί να παραμένει αντικειμενικά πανέμορφο διατηρώντας τη γραφικότητά και την εικόνα της Νερένιας Πολιτείας.

Γεφύρια Αιτωλικού

Το νησάκι επικοινωνεί με την προς ανατολή και δύση ξηρά δια δύο πολύτοξων πέτρινων γεφυριών μήκους εκάστου περίπου 300 μέτρων και πλάτους 8 μέτρων.
Τα γεφύρια κατασκευάστηκαν το 1848 επί δημάρχου Κ.Ι. Κουρκουμέλη και διευρύνθηκαν στο σημερινό πλάτος το 1882-1885 επί δημάρχου Επαμ. Κ. Μπέλλια και κυβερνήσεως Χαρ. Τρικούπη, οπότε έγινε τότε και η περιμετρική του νοτίου τμήματος του νησιού.
Για να κατασκευασθούν τα γεφύρια (1848) ο δήμος πήρε δάνειο το οποίο ξεπλήρωσε με χρήματα του δήμου και ζητώντας από το δημόσιο (Βασιλεύς Όθων) την άδεια επιβολής διοδίων, τα οποία φυσικά πλήρωναν οι δημότες Αιτωλικού, διότι τότε αυτοί σχεδόν αποκλειστικά έκαναν χρήση των γεφυριών.
Τον Φεβρουάριο του 2002 τα γεφύρια αναγνωρίστηκαν ως «ιστορικά και διατηρητέα μνημεία που χρειάζονται ειδική κρατική προστασία, διότι παρουσιάζουν ιδιαίτερο αρχιτεκτονικό και ιστορικό ενδιαφέρον.
Αποτελούν αξιόλογο δείγμα τεχνικού έργου υποδομής του τέλους του 19ου αιώνα και είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με τις μνήμες των κατοίκων της περιοχής».

iefimerida.gr