Το άρθρο της Καθημερινής για το πόσο νέκρα είναι το Μεσολόγγι το είδατε; Βοήθησε κι ένας γνωστός δημοσιογράφος από την περιοχή ο Δ. Μαλαβέτας που τυχαίνει να έχει και κατάστημα υγειονομικού ενδιαφέροντος στην πόλη.
Το κεντρικό νόημα είναι αυτό: «Τα ΤΕΙ Μεσολογγίου είχαν παλιά εγγεγραμμένους 7.000 σπουδαστές, εκ των οποίων οι 4.000 ζούσαν εδώ. Οι πεζόδρομοι έσφυζαν από ζωή, γέλια και φωνές αντηχούσαν παντού. Ο νεαρόκοσμος, ωστόσο, δεν αποτελούνταν μόνον από σπουδαστές. Ανά δύο μήνες υποδεχόμασταν στο στρατόπεδο 700 νεοσύλλεκτους, κάθε σχολική χρονιά τοποθετούνταν στα σχολεία δεκάδες αναπληρωτές, ενώ στο Μεσολόγγι μετακόμιζαν και δημόσιοι υπάλληλοι. Μαγαζάτορες αλλά και πολλοί ιδιοκτήτες ακινήτων, που είχαν «επενδύσει» σε αυτές τις πληθυσμιακές ομάδες, αναπολούν το «χρυσό» 2004 με τις αφίξεις-ρεκόρ, εποχή κατά την οποία για μια γκαρσονιέρα χρειαζόσουν… μέσον»
Κοινώς no dimosio, no party. Όμως, ευτυχώς, φαίνεται ότι η σωτηρία του Μεσολογγίου ίσως έρθει από την ίδια την ομορφιά του τοπίου του. Στο ίδιο το άρθρο μέσα λέγεται πως «αχτίδα φωτός διαφαίνεται από την Αirbnb, τους ταξιδιώτες- φωτογράφους του Σαββατοκύριακου, που φιλοδοξούν να απαθανατίσουν τα τοπία της λιμνοθάλασσας, αλλά και όσους αγαπούν το bird watching»
Κάπου εδώ, αφού θυμίσουμε ότι στο Μεσολόγγι τρέχει μια παρέμβαση κάπου 20 εκατομμυρίων, η λεγόμενη Ολοκληρωμένη Χωρική Επένδυση, πρέπει να πούμε ότι ακριβώς τα ίδια θα έλεγαν και οι «μαγαζάτορες», δηλαδή οι άνθρωποι της εστίασης και της αναψυχής, στο Αγρίνιο, παρότι εδώ ποτέ δεν έγινε μεγάλη επένδυση ελπίδας σε δημοσίους υπαλλήλους, στρατό, φοιτητές(πάντα λίγοι ήταν αναλογικά) ή ενοίκια. Κι εδώ θα ακούσεις ότι παλιά ήταν αλλιώς η νύχτα κι εδώ θα ακούσεις ότι τα «μαγαζιά» κλείνουν το ένα πίσω από το άλλο, ότι δεν βγαίνει ούτε η κάβα κλπ, κλπ
Το ερώτημα είναι τι κάνουμε, εκτός από το να φεύγουμε δηλαδή. Ποια είναι η απάντηση, τι θα μπορούσε να γίνει στις πόλεις που να φέρει δουλειές; Αν ένα τεράστιο εργοστάσιο ανακύκλωσης στηνόταν κάπου έξω από το Αγρίνιο από ξένους επενδυτές, ας πούμε να απασχολεί τρεις χιλιάδες άτομα(λέμε τώρα, καθ’ υπερβολή, σάμπως θα γίνει;)θα το αφήναμε να στηθεί;
Στην περιοχή του κάμπου του Μεσολογγίου ήδη τα βιορευστά πάνε από την αρχή, η άδειά τους θα επανεξεταστεί- και σωστά αν δεν ακολουθήθηκαν οι σωστές διαδικασίες. Αλλά η ύφεση, η ανεργία, η ίδια η οικολογική ανάγκη πως αντιμετωπίζεται; Ο Τσιρώνης στην Πάτρα είχε πει προ ημερών ότι πρέπει να παλεύουμε για εργοστάσια βιορευστών όπως γίνεται σε όλη την Ευρώπη και λίγες μέρες μετά ο Φάμελος το έστειλε το θέμα στην Αποκεντρωμένη.
Ένα σωρό πρακτορεία ΟΠΑΠ έκλεισαν στις μεγάλες πόλεις κανείς δεν αναρωτήθηκε για τους δεκάδες που έμειναν από δουλειά. Μάλλον δεν είναι ίδια η ανεργία, κάποιες ανεργίες μετράνε περισσότερο. Αυτές τις μέρες τρέχουν οι διορισμοί για οδοκαθαριστές-κρατικούς υπαλλήλους. Χαμός γίνεται και απορούσα πόσο καλή είναι αυτή η δουλειά μέχρι που έμαθα τον μισθό…
Τελικά ποιο είναι το μείζον; Τα δίνουμε όλα για να χτυπηθεί η ανεργία και να ζωντανέψουν οι πόλεις ή όχι ακόμα; Πότε είναι το «μη παρέκει»; Ποιο είναι το σημείο πίσω από το οποίο δεν θα υπάρχουν άλλες δουλειές στις κρατικές υπηρεσίες και στους δήμους και θα πρέπει να βρεθεί δουλειά για όσους κάθονται;
η συντακτική εργατική μονάδα
agriniopress.gr
