Από τη στιγμή που κανείς αποφασίζει να πάρει τη ζωή στα χέρια του, πράγματα, καταστάσεις και πρόσωπα που τον σαμποτάρουν και τον τραβούν πίσω, πρέπει να αντιμετωπίζονται με σθένος και αποφασιστικότητα.
Ανάμεσα στις πιο δύσκολες αποφάσεις που καλούμαστε να πάρουμε ποτέ είναι να μην αφήνουμε κανέναν και τίποτα να είναι υπεύθυνος της δικής μας ζωής, να την ελέγχουμε αποκλειστικά και μόνο εμείς οι ίδιοι και να προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε όσο πιο αποτελεσματικά μπορούμε ό,τι μας κρατά πίσω.
Πολλές φορές αυτό είναι δύσκολο -τόσο, που θεωρείται άθλος. Άλλες, είναι πιο εύκολο από όσο νομίζουμε και το μόνο που χρειάζεται είναι να το τολμήσουμε. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, το θέμα είναι ένα: να δράσουμε. Ποια είναι όμως αυτά που μας εμποδίζουν;
Τοξικοί άνθρωποι
Τους αναγνωρίζεις εύκολα, εκτός από τις περιπτώσεις που είναι καμουφλαρισμένοι σε υποτιθέμενοι φίλοι -οι λεγόμενοι “frenemies” (από τις αγγλικές λέξεις, “friends” και “enemies”). Ίσως αναγνωρίζεται μερικά από τα παρακάτω στοιχεία: πετούν συχνά-πυκνά κακεντρεχή σχόλια μεταξύ σοβαρού και αστείου (με την κλασική ατάκα «καλά πώς κάνεις έτσι, πλάκα έκανα»), είναι δίπλα σας μόνο στις λύπες σας, ενώ στη χαρά σας είναι εξαφανισμένοι και πάντα βασίζονται στη δική σας βοήθεια και στήριξη, παρά το γεγονός ότι οι ίδιοι είναι αφερέγγυοι.
Γιατί λοιπόν να κρατάτε στη ζωή σας τέτοια άτομα; Και επειδή είναι δύσκολο να κόψετε με κάποιον μαχαίρι τις επαφές σας, ειδικά όταν τον γνωρίζετε χρόνια, προσπαθήστε σταδιακά να απομακρυνθείτε και να σκεφτείτε τον εαυτό σας. Πού και πού, χρειάζεται.
Τι θα πουν οι άλλοι;
Πραγματικά, αν ζούσαμε όλοι τη ζωή μας χωρίς να μας απασχολεί τι θα πει ο κόσμος, τότε θα ήμασταν κατά 80% πιο χαρούμενοι. Αν δεν πειράζεις κανέναν, είσαι νομοταγής πολίτης και σέβεσαι τον διπλανό σου, δεν πρέπει να σε νοιάζει καθόλου πώς σε βλέπει ο κάθε άσχετος.
Ντύσου όπως σου αρέσει και σου ταιριάζει, αγάπα όποιον θες, άκου τι μουσική που θες (και εγώ θα βάλω μια Britney τις Κυριακές το πρωί) και κάνε επιτέλους την αλλαγή στα μαλλιά που πάντα ήθελες και δεν τολμούσες. Γιατί να περιορίζεις ο ίδιος τη ζωή σου, επειδή ίσως κάποιος πει κάτι κάποτε; Δεν ακούγεται ανούσιο αυτό;
Πρώην και περασμένοι έρωτες
Το δοκιμάσατε, το ξαναδοκιμάσετε και δε σας βγήκε. Του στείλατε και του ξαναστείλατε και δε σας απάντησε. Τον διεκδικήσατε, τον ξαναδιεκδικήσατε και σας αγνόησε. Οπότε, για ποιο λόγο να συνεχίσετε να κινείστε σε έναν φαύλο κύκλο συναισθημάτων, ο οποίος τελικά καταλήγει ψυχοφθόρος; Αν αυτό που θέλετε είναι η συντροφικότητα, μην την ψάχνετε σε καταστάσεις που έχουν ουσιαστικά τελειώσει. Ανακατεύοντας τις στάχτες, η φωτιά δεν ανάβει, όσο και να προσπαθείτε.
Εντάξει, το άγχος ενός νέου έρωτα καμιά φορά εμποδίζει κάποιον να ξεκινήσει ξανά τα ραντεβού, με αποτέλεσμα να μη θέλει καν να μπει στη διαδικασία. Το βλέπει περισσότερο ως «κόπος», παρά ως κάτι νέο και συναρπαστικό. Ωστόσο, αυτό σας εμποδίζει να ανοίξετε τους ορίζοντές σας και να γνωρίσετε ανθρώπους που, ακόμα και αν δεν είναι οι έρωτες της ζωής σας, μπορούν να την αλλάξουν προς τον καλύτερο.
Ο φόβος
Μπορεί να μην πετύχει μπορεί και να πετύχει, σε κάθε περίπτωση πάντως το σημαντικό είναι να το προσπαθήσεις. Θέλεις να αλλάξεις δουλειά, μην αφήνεις τον φόβο του αγνώστου να σε σταματήσει. Θες να κάνεις μεταπτυχιακό σε άλλη χώρα ή άλλη ήπειρο; Το ίδιο. Οκ, όλα αυτά στη θεωρία ακούγονται πολύ πιο εύκολα από ό,τι είναι στην πράξη και για κάποιους ίσως να χρειάζεται περισσότερος καιρός να το πάρουν απόφαση σε σχέση με άλλους.
Ωστόσο, δεν αξίζει -αργά ή γρήγορα- να κάνετε την προσπάθειά σας, ώστε να μην αναρωτηθείτε ποτέ «τι θα γινόταν, αν;». Όλα είναι εμπειρίες, ακόμα και τα λάθη. Στην τελική, αν πας για ένα μεταπτυχιακό στη Στοκχόλμη και τελικά δε σου αρέσει και γυρίσεις στην Ελλάδα, δεν ήρθε δα και η συντέλεια του κόσμου. Έτσι δεν είναι;
