Μερικά μέτρα πριν τον διαμορφωμένο χώρο των Πηγών της Αγίας Σοφίας, τον οποίο τον συναντάμε παραπλεύρως του δρόμου κατά τη διαδρομή από Αγρίνιο προς Θέρμο και λίγο πριν το Θέρμο, υπάρχει ένα τοξωτό πέτρινο γεφυράκι. Με άνοιγμα μικρότερο από δύο μέτρα, πλάτος ούτε ενάμισυ μέτρο και ύψος κατά τι μεγαλύτερο του μισού μέτρου, (1,70 μ., 1,40 μ. και 0,60 μ. για την ακρίβεια είναι οι αντίστοιχες διαστάσεις του), τι άλλο θα μπορούσε να γεφυρώνει εκτός από ένα ρυάκι;
Κι εντούτοις δεν γεφυρώνει ούτε ρυάκι αλλά …ένα αυλάκι. Ένα μυλαύλακο που οδηγεί το νερό στον παρακείμενο νερόμυλο. Οπότε, ποια άλλη ονομασία θα ταίριαζε γάντι στην περίπτωσή του εκτός από «νανογέφυρο»; Ένα νανογέφυρο, λοιπόν, πραγματικό διαμάντι στον τομέα της παραδοσιακής γεφυροποιίας.
Η ηλικία του γεφυριού; Μόλις πριν τρία χρόνια συμπλήρωσε τον δεύτερο αιώνα ζωής του και βρίσκεται ήδη στο διακοσιοστό τρίτο έτος της ηλικίας του, χρονικό διάστημα που δεν θα το έλεγες και μεγάλο για ένα πετρογέφυρο. Μόνο που εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα ταλαιπωρημένο γεφύρι! Το 1815, λοιπόν, χτίστηκε το γεφυράκι μαζί με τον νερόμυλο δίπλα, όπως καταμαρτυρείται σχετικά με απόλυτη ασφάλεια από την τοπική παράδοση, και η κατασκευή του κρίθηκε απαραίτητη, προκειμένου να διασφαλιστεί η δίοδος από το μυλαύλακο στο σημείο που διερχόταν ο δρόμος εκείνης της εποχής (μουλαρόδρομος), ο οποίος αποκόπηκε λόγω της κατασκευής του μυλαύλακου.
Το γεφυράκι συνέχισε να εξυπηρετεί ανελλιπώς τη διάβαση πεζών και ζώων για περίπου οχτώ δεκαετίες από τότε, ωσότου με τη διάνοιξη του καρόδρομου Αγρινίου – Θέρμου, που πέρασε ακριβώς δίπλα στο γεφυράκι, και την κατασκευή μεγάλου πέτρινου γεφυριού παραδίπλα έπαψε να έχει ρόλο το γεφυράκι. Από τότε άρχισε και το μαρτύριό του. Όχι μόνο δεν του έδινε κανείς σημασία, αλλά και ολόκληρα κομμάτια από το σώμα του αποκολλήθηκαν για να χρησιμοποιηθούν ως δομικά υλικά σε άλλα κτίσματα μιας και το γεφυράκι πλέον τούς ήταν αχρείαστο. Ούτε λόγος φυσικά για επίδειξη ευαισθησίας εκ μέρους όλων αυτών που τόσα χρόνια σήκωσε αγόγγυστα στις πλάτες του το γεφυράκι. Το μόνο που έμεινε άθικτο είναι το τόξο που γεφυρώνει το αυλάκι!
Παροπλισμένο λοιπόν το γεφυράκι και αγνοημένο σαν κάτι ασήμαντο για χρονικό διάστημα ενός αιώνα και κάτι και βαριά πληγωμένο από την ανθρώπινη απονιά θεωρήθηκε ανίκανο – κακώς βέβαια αυτό, καθώς η καρδιά του γεφυριού είναι ολόγερη και οι πληγές στο σώμα του εύκολα μπορούσαν να γιατρευτούν – να αναλάβει εκ νέου τον ρόλο της γεφύρωσης του μυλαύλακου όταν αυτό κατέστη απαραίτητο προ εικοσαετίας, προκειμένου να διασφαλιστεί διέλευση για τους επισκέπτες στον παρακείμενο Χώρο Δασικής Αναψυχής που τότε διαμορφώθηκε. Έτσι ο ρόλος που είχε το γεφυράκι πολλά χρόνια νωρίτερα ανατέθηκε σε άλλο αντίστοιχης μορφής τοξωτό γεφυράκι που κατασκευάστηκε από μέταλλο και ξύλο γι’ αυτόν τον σκοπό.
Έτσι προέκυψαν στον ίδιο χώρο δύο γεφυράκια – έργα τέχνης και τα δύο. Παλιό, πετρόχτιστο, τραυματισμένο και σε αχρησία εδώ και πολύ καιρό το ένα. Νέο, μεταλλικό και ξύλινο και σε χρήση το άλλο. Τόσο διαφορετικά μα και τόσο ίδια και τα δύο, μιας και η μοίρα τούς επεφύλαξε τον ίδιο ρόλο. Να προσφέρουν στους ανθρώπους τη δυνατότητα ασφαλούς πρόσβασης από το μυλαύλακο με τα πληθωρικά νερά. Τι κι αν ο ρόλος του ενός έχει εξαντληθεί και του άλλου όχι; Και τα δύο στέκονται αδερφωμένα δίπλα δίπλα – συνήθισαν, θα έλεγε κανείς, το ένα τη συντροφιά του άλλου – και δεν θα μπορούσε το ένα να ξεχωρίσει από το άλλο. Κάθε τόσο, μάλιστα, όταν βολεύει το φως είτε του ήλιου είτε του φεγγαριού, τα βλέπει κανείς να καθρεφτίζονται μαζί στα γάργαρα νερά της νερομάνας της Μόκιστας που λιμνάζουν στο τελευταίο αυτό τμήμα του μυλαύλακου όπου είναι τοποθετημένα, λίγο πριν αυτά καταλήξουν στον παλιό νερόμυλο δίπλα και να απολαμβάνουν παρέα το χουζούρεμα σ’ αυτό το υπέροχο φυσικό περιβάλλον στο οποίο είχαν την τύχη να βρεθούν.
Και είναι τόσο εξαίσιο το θέαμα που δημιουργούν τα δυο γραφικά γεφυράκια σ’ αυτή τη μαγευτική γωνιά της θερμιώτικης γης!
Ένα θέαμα που παραπέμπει σε σκηνή από παραμύθι!!
Πρόκειται ασφαλώς για δυο αδερφωμένα παραμυθένια νανογέφυρα!!!
Γι’ αυτό, αξίζει μια στάση κάθε περαστικού σ΄ αυτό το μαγικό σημείο και μία έκφραση έστω θαυμασμού όχι μόνο για το νέο γεφυράκι – αυτό δεν το έχει τόσο ανάγκη, γιατί ασκεί τον ρόλο για τον οποίο είναι γεννημένο – αλλά στο αγνοημένο και τραυματισμένο από την ανθρώπινη απονιά αδερφάκι του, που βρίσκεται ακριβώς δίπλα, προς την πλευρά του νερόμυλου καθώς κοιτάζουμε από τον δρόμο προς τον Χώρο Δασικής Αναψυχής, και κανείς δεν του δίνει σημασία. Δεν αξίζει άραγε τον κόπο;
Νικόλαος Κωστακόπουλος
agrinionews.gr
