Ο Παναιτωλικός είναι «εδώ» και η ομάδα του Αγρίνιου δείχνει το νέο έτος ένα εντελώς διαφορετικό πρόσωπο. Συνδυάζει καλή μπάλα με αποτέλεσμα το credit πηγαίνει, σε μεγάλο βαθμό, στον Τραϊανό Δέλλα. Επί ημερών του και σε έξι ματς, οι «κυανοκίτρινοι» όχι μόνο έχουν κάνει τρεις νίκες, αλλά με μόλις μία ήττα και το κυριότερο μόνο τρία γκολ παθητικό (το ένα με πέναλτι), παρουσιάζονται μεταμορφωμένοι προς το καλύτερο.
Το gazzetta.gr ανοίγει τον σχετικό φάκελο και προσπαθεί να αποκωδικοποιήσει τι συνέβη το τελευταίο δίμηνο στα «καναρίνια». Τα οποία βρίσκονται πλέον στο «-5» από ένα ευρωπαϊκό «εισιτήριο».
Θα τα πάρουμε από την αρχή, ώστε να ξετυλίξουμε το κουβάρι. Πρώτα στα του εντός του αγωνιστικού χώρου. Είθισται σε κάθε ανάλογη μεταμόρφωση, το «βάρος» να πέφτει στις χειμερινές προσθήκες, ώστε να εξηγηθεί η βελτίωση. Στην προκειμένη περίπτωση παρουσιάζεται το εξής «οξύμωρο». Οι παίκτες που ήρθαν τον Γενάρη, ακόμη δεν έχουν ενσωματωθεί πλήρως. Με εξαίρεση τον Γουίλιαν που έχει ήδη παίξει σε 3 αγώνες και για 126’. Ο Αργκους ντεμπουτάρισε στη Λιβαδειά, ενώ ο Ιταμπέλ – παρεμπίπτοντος ακούγονται τα καλύτερα για εκείνον, αλλά ακόμη δεν είναι 100% έτοιμος – δεν έχει βρεθεί ούτε καν στην 18αδα. Ετσι δεν υπήρξε διαφοροποίηση του έμψυχου δυναμικού, ως πρόσωπα.
Εκείνο όμως που ισχύει, είναι ότι στον Παναιτωλικό υπήρξαν πολλά παιδιά που μπορούν να χαρακτηριστούν «εσωτερικές μεταγραφές». Δηλαδή, ποδοσφαιριστές οι οποίοι με τον Δέλλα δείχνουν ένα εντελώς διαφορετικό προφίλ. Κυριότερος εκφραστής αυτής της… υποκατηγορίας είναι ο Τσοκάνης, ο οποίος στάθηκε άτυχος. Ο 25χρονος έκανε ορισμένα εξαιρετικά ματς στο 2018, όπως και ο Μαρινάκης, τον οποίο μάλιστα είδαμε και δεξί, αλλά και αριστερό μπακ. Κάτι ανάλογο ισχύει και για τον Χαντάκια. Τώρα θα αναρωτηθεί κάποιος γιατί να στεκόμαστε μόνο στους αμυντικογενείς, όταν η βελτίωση της ομάδας αφορά και το μεσοεπιθετικό σκέλος. Εύλογη απορία, η οποία χωρίζεται σε δύο επιμέρους σκέλη.
Καταρχήν για να κλείσουμε το παραπάνω κεφάλαιο, να πούμε πως στα 6 παιχνίδια με τον Δέλλα, ο Παναιτωλικός δέχθηκε μόλις 25 τελικές μέσα από τα καρέ του Κυριακίδη, δηλαδή 4,1 κατά μέσο όρο. Τόσο σε ροή αγώνα, όσο και σε στατικές φάσεις. Αριθμός πολύ μικρός. Αν αναλογιστούμε μάλιστα πως αντιμετώπισε μεταξύ άλλων ομάδες της πεντάδας (ΠΑΟΚ, Ατρόμητος, Πανιώνιος). Πιο «σφιχτός», κοντά οι γραμμές και συγκέντρωση, τον χαρακτηρίζουν πλέον σε ότι αφορά τα «μετόπισθέν» του.
Στα μπροστά τώρα. Το κύριο χαρακτηριστικό του Παναιτωλικού με τον 42χρονο στον πάγκο του, είναι η κατοχή μπάλας. Για παράδειγμα στη Λιβαδειά τελείωσε το ματς στα επίπεδα του 66%. Τα «καναρίνια», ανεξάρτητα αντιπάλου, μπαίνουν στο γήπεδο με σκοπό να γίνουν τα «αφεντικά» της αναμέτρησης και με ανάλογη νοοτροπία. Η ανάπτυξη ξεκινάει πάντα από πίσω και ένας εκ των Μπεχαράνο ή Μάρκος Πάουλο θα μπει ανάμεσα στα στόπερ, για να ξεκινήσει την επίθεσή. Πλέον ο Βραζιλιάνος είναι ο πρώτος πασέρ της ομάδας και ο Βολιβιανός «σκαρφάλωσε» 4ος, με οριακή διαφορά από τον 3ο Μάζουρεκ (111 έναντι 116). Ή αν αμφότεροι είναι «μπλοκαρισμένοι», η μπάλα θα «σπάσει» στα μπακ. Με Πανιώνιο και Πλατανιά ο Μαρινάκης ήταν πρώτος πασέρ της ομάδας, ενώ με τον ΠΑΟΚ ο Τσοκάνης ήταν 2ος.
Παράλληλα, επειδή ο Παναιτωλικός έχει παίκτες γρήγορους και με ποιότητα, παίζει πλέον πολύ κάθετα. Για αυτό Μάζουρεκ – κατά πρώτο λόγο – αλλά και οι άλλοι μεσοεπιθετικοί του δείχνουν «ανεβασμένοι». Βολεύονται με αυτό το στυλ. Σε επίπεδο διάταξης εκείνο που άλλαξε σε ορισμένους αγώνες ήταν το 4-2-3-1 που έγινε 4-1-4-1, όπως π.χ. στη Λεωφόρο ή με τον Πανιώνιο. Αλλά η βασική διαφοροποίηση είναι τα στυλ. Είναι χαρακτηριστικό ότι σε ματς που υπήρχαν απουσίες δεν άλλαξε φιλοσοφία και αυτό φαίνεται στην περίπτωση του Βασιλούδη. Ο νεαρός επειδή «κούμπωνε» στο 4-1-4-1, βρέθηκε αμέσως βασικός, όταν υπήρχαν σημαντικές «μαζεμένες» απουσίες και πιο συγκεκριμένα εκείνες των Μάζουρεκ, Μπεχαράνο.
Την ίδια στιγμή τα «καναρίνια» έχουν ακόμη ένα plus. Οι 2 παίκτες τους που παίζουν στην κορυφή, δημιουργούν φάσεις. Ο Μοράρ είναι σε θέση να «βλέπει» γήπεδο και να σπάει σωστά την μπάλα (μοιράζει παιχνίδι), ενώ ο Γουίλιαν μας έδειξε πως μπορεί να βγαίνει – όταν παίζει φορ – έξω από το κουτί και να «φτιάχνει» ευκαιρίες. Ο τελευταίος φαίνεται πως προτιμάται από τον Δέλλα για «φουνταριστός», αντί του Ντίας. Τον οποίοι ορισμένες φορές είδαμε να παίζει πίσω από το «9» και όχι στα άκρα. Κατι που βγήκε. Για αυτό στα τελευταία ματς βλέπουμε τους Ντίας, Μάζουρεκ, Ρόσα να έχουν αρκετές τελικές. Επειδή βρίσκουν χώρους και «πατάνε» περιοχή, ως δεύτεροι ή και τρίτοι φορ.
Τα παραπάνω είναι ενδεικτικά τι βλέπουμε μέσα στο γήπεδο. Στα 90 λεπτά κάθε εβδομάδα. Ας δούμε όμως και ορισμένες επιμέρους λεπτομέρειες, που κάνουν τη διαφορά.
Καταρχήν η αλλαγή στη ψυχολογία. Αυτό κάνει «μπαμ» και όσοι έχουν παίξει μπάλα, ξέρουν πόσο σημαντικό είναι αυτό. Ο Δέλλας έχει ένα μεγάλο συν. Ξέχωρα από το ότι υπήρξε μεγάλος παίκτης και είναι προσωπικότητα (έχει βρεθεί σε «δύσκολα» αποδυτήρια, κατέκτησε EURO κτλ), γνωρίζει ισπανικά. Μάλιστα είναι αυτοδίδακτος! Ο Παναιτωλικός έχει πολλούς λατινοαμερικανούς και πλέον, η επαφή με τον προπονητή τους γίνεται στη μητρική τους γλώσσα. Αλλωστε ένας από τους λόγους που προκρίθηκε η περίπτωσή του ήταν αυτός. Οι παραστάσεις του και η εμπειρία του, έδειχναν πως είναι σε θέση να διαχειριστεί καταστάσεις κρίσης. Και ο Παναιτωλικός βρίσκονταν τότε σε κρίση.
Παράλληλα, δεν έφερε τα πάνω-κάτω μόλις πέρασε τη γέφυρα του Ρίο. Τι εννοούμε. Ο νεαρός τεχνικός ανέλαβε στις 12 Ιανουαρίου και η πρώτη «κυανοκίτρινη» προσθήκη έγινε στις 26 του μηνός. Θέλησε να αξιολογήσει την ομάδα και μετά να υπάρξουν κινήσεις. Μπορεί μεν να τη γνώριζε ως ένα βαθμό, αλλά δεν συνδύασε τον ερχομό του με άμεση απαίτηση για μεταγραφές. Παρότι είχαν ήδη υπάρξει αποχωρήσεις (π.χ. Λόπες και ουσιαστικά ο Μόρας). Αλλο τι έβλεπε εκτός. Πρόθεσή του ήταν να αξιολογήσει το υλικό εκ των έσω και μάλιστα, το πίστευε. Είχε εικόνα και θέλησε να κατασταλάξει πριν παρθεί η οποιαδήποτε απόφαση. Ετσι έδειξε εμπιστοσύνη σε όλους.
Την ίδια στιγμή βρήκε άμεσα «κώδικα επικοινωνίας» με τη διοίκηση. Αλλωστε οι άνθρωποι του Παναιτωλικού πάντα λειτουργούν άψογα με τον εκάστοτε προπονητή τους, αλλά οι δύο πλευρές πέρασαν και περνούν πολλές ώρες μαζί, θέτοντας επί τάπητος όλα τα προβλήματα που τυχόν παρουσιάζονται. Επ’ ευκαιρία να τονιστεί και αυτό. Αξίζει. Στο Αγρίνιο έχουν ως πυλώνα σκέψης να παίζει η ομάδα τους καλεί μπάλα. Πρωτίστως. Και μετά το αποτέλεσμα. Σίγουρα δεν… χαλιούνται με το τελευταίο, προς Θεού, αλλά επιθυμούν συνδυασμό. Κάτι που γίνεται. Ακόμη και στα 3 παιχνίδια που με τον Δέλλα δεν κέρδισαν, οι «κυανοκίτρινοι», ως ένα βαθμό, μπορούν να αισθάνονται αδικημένοι. Κυρίως στην ήττα από τον ΠΑΟΚ και στην ισοπαλία με τον Παναθηναϊκό.
Πλέον στο Αγρίνιο έχουν κάθε λόγο να αισιοδοξούν. Με γνώμονα μάλιστα τα μέχρι τώρα δεδομένα, συνεχώς αυξάνονται οι πιθανότητες ο «Κολοσσός» να είναι και την επόμενη σεζόν στα «καναρίνια», αφού η τρέχουσα συμφωνία των 2 πλευρών εκπνέει στο τέλος της περιόδου. Με ανάλογη παρουσία στις 8 εναπομείναντες αναμετρήσεις, όλα θα «φωτογραφίζουν» μία τέτοια εξέλιξη.
gazzetta.gr
