Γράφει ο Μιχάλης Βασιλάκης
Θα περίμενε κανείς ο ένας μήνας που συμπληρώθηκε από την επιβολή των περιορισμών στην κίνηση κεφαλαίων (βλ. capital controls) να μας έκανε όλους σοφότερους. Οχι ως προς την επιλογή πλευράς στο πολιτικό σύστημα (αριστερά, δεξιά κ.ο.κ.), αλλά σε ό,τι αφορά την αναγκαία και επιβαλλόμενη από τις έκτακτες συνθήκες εθνική συνεννόηση.
Βιώσαμε καταστάσεις που αν λέγαμε έναν χρόνο πριν ότι θα συμβούν, το πιθανότερο είναι ότι θα προκαλούσαμε τα γέλια των συνομιλητών μας. Οι κλειστές τράπεζες, οι ουρές στα μηχανήματα αυτόματων συναλλαγών, η εξαφάνιση αγαθών από ράφια στα σούπερ-μάρκετ, οι αναδουλειές στις επιχειρήσεις και -γιατί όχι;- η ματαίωση/αναβολή διακοπών που προκάλεσε πονοκέφαλο στους επαγγελματίες του τουρισμού, είναι κάποιες από τις σκηνές που ζήσαμε και προφανώς δεν θέλει κανείς να ξαναζήσει.
Μπορεί να επαναληφθούν οι ίδιες ή παρόμοιες σκηνές;
Κανείς δεν μπορεί να βάλει το χέρι του στη φωτιά και να το αποκλείσει. Αλλωστε, το άνοιγμα των τραπεζών και η χαλάρωση των περιοριστικών όρων στις κινήσεις των λογαριασμών προκάλεσαν μεν έναν ήχο ανακούφισης («ουφ») σε μισθωτούς και συνταξιούχους που είχαν να λαμβάνουν τα 60 ή περισσότερα ευρώ, αλλά αυτό δεν συνιστά επαναφορά στην κανονική λειτουργία του τραπεζικού συστήματος.
Ο επιχειρηματικός κόσμος δεν συζητάει καν το σενάριο μιας Ελλάδας εκτός της Ευρωζώνης, και ζητάει τη συνεργασία όλων των πολιτικών δυνάμεων για να επιτευχθεί ο κοινός στόχος της εξόδου -μετά κόπων και βασάνων- από την κρίση. Ανεξάρτητα από πολιτικές πεποιθήσεις και προτιμήσεις οι Eλληνες έχουν δείξει μεγάλη στωικότητα και ανοχή. Η υπομονή τους εξαντλείται. Καλά θα κάνει το πολιτικό σύστημα, που δεν έχει βιώσει την αναμονή στην ουρά για μια κάρτα σίτισης, το δικαίωμα της επιδότησης ενοικίου ή ρεύματος, την ανεργία, την περιφρόνηση και την περιθωριοποίηση, να κάνει επιτέλους το χρέος του. Να εξαντλήσει κάθε περιθώριο συνεννόησης.
Η Ελλάδα δεν αντέχει άλλες χαμένες γενιές. Κι όποιος από το παλιό και το σημερινό πολιτικό προσωπικό δεν το συνειδητοποιήσει σύντομα, θα κουβαλήσει για τα καλά το κρίμα στο λαιμό του.
