γράφει ο Κώστας Παπαδόπουλος
- ΑΥΤΟ που είδα, χθες βράδυ, στο δημοτικό συμβούλιο Αγρινίου, ενός δήμου των 100 χιλιάδων κατοίκων, δεν περιγράφεται, ούτε σχολιάζεται! Μία οργή, ένα μίσος ο ένας για τον άλλον, με ύβρεις και χωρίς κανένα σεβασμό προς τον Κανονισμό και τον πρόεδρό του, ξεπέρασε και τις πιο επεισοδιακές συνεδριάσεις της Βουλής. Και μη χειρότερα...
- ΑΠ' ΤΗΝ ΑΛΛΗ, αν έμπαινε κανείς στο youtube που ήταν συνδεδεμένο σε απ' ευθείας μετάδοση κι έγραφε πόσοι το παρακολουθούν την κάθε στιγμή, ο αριθμός δεν ξεπέρασε ποτέ τους 33! Δηλαδή, μόνο τόσοι δημότες το παρακολουθούσαν! Οι περισσότεροι, είμαι σίγουρος, πως δεν ήξεραν καν αν συνεδριάζει, ούτε για ποια θέματα συζητούσαν...
- ΤΟ ΕΦΕΡΑ ως παράδειγμα αυτό, για να δικαιολογήσω τον τίτλο που έβαλα, ο οποίος συνδέεται με το παρακάτω άρθρο, το οποίο ΠΡΕΠΕΙ να διαβαστεί, κυρίως από γονείς που μεγαλώνουν παιδιά. Γιατί ο Φόβος δεν μπαίνει μέσα μας έτσι ξαφνικά, αλλά διδάσκεται και καλλιεργείται απ' τους ίδιους τους γονείς, με τη συμπεριφορά τους. Υπάρχει η αντίληψη, λανθασμένη όμως - και περισσότερο στους παλιούς και συντηρητικούς γονείς - πως τα παιδιά τους οφείλουν να είναι τα "καλά παιδιά"! Και τα φορτώνουν με τα "πρέπει" και τα "μη", καταπιέζοντας μέσα τους κάθε επιθυμία και σκέψη που, κατά τη γνώμη των γονιών, δεν "πρέπει" να την εκφράζουν, μήπως και θεωρηθούν ως "κακά" παιδιά έξω στην κοινωνία. Και οι γονείς οι δικοί μας, των σημερινών ενηλίκων δηλαδή, αυτό το παράκαναν, μη γνωρίζοντας εκείνη την εποχή, για τις επιπτώσεις που θα είχε αυτό αργότερα στη ζωή μας. Τη "σκυτάλη" έπαιρναν μετά ιερείς κι άλλοι "κατηχητές" - το θυμάμαι κι απ' τον εαυτό μου - οι οποίοι έκαναν το φόβο τρόμο, με την "κόλαση" που μάς περιμένει στην άλλη, την "αιώνια ζωή", για την οποία προετοιμαζόμασταν σε τούτη τη ζωή...
- ΟΠΟΤΕ, μην ψάχνουμε σήμερα να βρούμε τα αίτια της πτώσης μας, τα αίτια της απραξίας μας, τα αίτια που ΔΕΝ αντιδρούμε. Ο Φόβος είναι η αιτία! Ο Φόβος που βρίσκεται ριζωμένος μέσα μας, απ' τα παιδικά μας χρόνια. Ο οποίος επανέρχεται στο προσκήνιο δυστυχώς, σε κάθε δύσκολη στιγμή της ζωής μας. Και γι' αυτό έχουμε σήμερα μία κοινωνία φοβισμένων πολιτών, εκτός από εκείνους που πέρασαν τα παιδικά τους χρόνια αλλιώς κι εκείνους που κατάφεραν να ξεπεράσουν το "σκόπελο" του Φόβου με διάφορους τρόπους... ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ.
Τον Φόβο Που Μου Διδάξατε Με Έκανε Καλό Παιδί
Έκφραση Ψυχής Χώρος Συμβουλευτικής & ΨυχοΘεραπείας
(http://psychologos-mariakoraka.gr)
Ο άτιμος ο φόβος που μου διδάξατε με έκανε καλό παιδί…
Θυμάμαι να σας βλέπω να τσακώνεστε κρυφά, σε χαμηλούς τόνους.
Να μην ακούω.
Ναι γιατί δεν πρέπει να υψώνουμε τη φωνή μας.
Λες κι εγώ δεν καταλάβαινα.
Θυμάμαι να κλαίτε κρυφά, κάτω από τα σεντόνια, στο μπάνιο, στο δωμάτιό σας.
Ναι γιατί η λύπη ήταν κάτι κακό, δεν πρέπει να μας βλέπουν. Λες κι εγώ δεν καταλάβαινα.
Θυμάμαι να χαμογελάτε και να κάνετε σαν να μην τρέχει τίποτε όταν σας προσβάλανε, σας υποτιμούσαν.
Ναι γιατί το παν ήταν να είστε καλά παιδιά.
Από φόβο τι θα πει ο κόσμος και πως θα σας δει ο άλλος, πνιγόσασταν στα συναισθήματά σας.
Λες κι εγώ δεν καταλάβαινα.
Πολύ καλά καταλάβαινα.
Καταλάβαινα ότι όλα αυτά τα νιώθω κι εγώ.
Και δεν ήξερα τι να τα κάνω. Θυμός, λύπη, αγανάκτηση, απογοήτευση, που να τα πήγαινα;
Εσάς έβλεπα και είπα να σας μοιάσω.
Να είμαι το καλό παιδί, να χαμογελάω κι ας πονάω, να μη μιλάω και ας με θυμώνουν κι ας με πληγώνουν.
Από φόβο μήπως παρεξηγηθώ, μήπως δε με αγαπήσουν, μήπως γίνω κακό παιδί επειδή θα εκφραστώ.
Από αυτόν τον φόβο, έγινα κι εγώ το καλό παιδί.
Και σήμερα μπούχτισα.
Πνίγηκα.
Γιατί ποτέ δε μου μάθατε ότι το να είμαι το καλό παιδί δε θα μου έκανε και τόσο καλό τελικά.
Άνθρωποι πέρασαν και με ισοπεδώσανε.
Εκμεταλλεύτηκαν την καλή μου καρδιά, εκμεταλλεύτηκαν τη σιωπή μου, ξεπεράσανε τα όριά μου γιατί ποτέ δε μου μάθατε ότι βάζουμε ΚΑΙ όρια.
Από φόβο μήπως τους χάσω – γιατί έτσι μου είπατε- ηττόμουν κάθε μέρα.
Δε μου μάθατε ποτέ ότι κανείς δεν έχει το δικαίωμα να χειραγωγεί τη ψυχή μου, δε μου μάθατε ποτέ ότι όπως μπορώ να επιλέξω κάποιον να με αγαπήσει, έτσι μπορώ να επιλέξω και πότε θα του πω να σταματήσει να με πληγώνει.
Από φόβο μήπως δεν αγαπηθώ, κλείστηκα στον εαυτό μου, σιώπησα.
Ήσασταν καλά παιδιά.
Θέλατε να μου διδάξετε την αγάπη, την ελευθερία, την οικειότητα, τη ζεστασιά, τη φιλία, την τρυφερότητα, την συντροφικότητα, την ηρεμία.
Και καλώς πράξατε.
Μου άρεσαν όλα αυτά.
Ωστόσο δε μου δείξατε και τις σκιές που συντροφεύουν αυτά τα όμορφα πράγματα που μου διδάξατε.
Γιατί εγώ μεγάλωσα και ήθελα να συνεχίσω την κληρονομιά σας.
Αντίκρισα όμως πολλά εμπόδια για τα οποία και πάλι δε μου μιλήσατε.
Αντίκρισα ανθρώπους που η κληρονομιά που μου αφήσατε έγινε αντικείμενο χλευασμού, γελοιοποίησης, διακωμώδησης, εμπαινιγμού και εξευτελισμού.
Δε μου είπατε: «παιδί μου, άσχετα με το πόσο υπέροχο και μοναδικό πλάσμα είσαι, άσχετα με το πόσο αξίζει να αγαπηθείς και να αγαπήσεις, εκεί έξω θα συναντήσεις την ασυδοσία, το ψέμα, την κοροϊδία, την εκμετάλλευση, την προδοσία, την απογοήτευση.
Ό,τι και να γίνει, μην αρρωστήσεις την ψυχή σου.
Μην φοβηθείς.
Γιατί έτσι θα κάνεις έναν μεγάλο εχθρό.
Τον εαυτό σου.
Θα γίνεις ένα κουφάρι πόνου και ο πόνος θα έρθει επειδή θα επιρρίπτεις όλες τις ευθύνες στον εαυτό σου.
Θα λες ότι όλα αυτά συνέβηκαν επειδή δεν είσαι επαρκής.
Θα λες ότι δεν αξίζεις την αγάπη και τον σεβασμό κανενός.
Θα φοβηθείς να μιλήσεις, να εκφραστείς.
Θα φοβηθείς να προχωρήσεις, θα φοβηθείς να μείνεις, θα φοβηθείς να αγαπήσεις και πάλι.
Μην το κάνεις.
Άκου να σου πω παιδί μου, χρειάζεται να μάθεις να μην αγνοείς τον πόνο σου, αλλά ούτε να το παίζεις θύμα.
Όλα αυτά θα σε κάνουν να στραφείς εναντίον σου.
Μέσα σου να στρέφεσαι όχι εναντίον σου.
Κι όταν θα στραφείς μέσα σου θα συναντήσεις το φίδι που κουλουριάζει γύρω από την όμορφή σου καρδιά και θρέφεται από τις ενέργειές της, και αυτό το φίδι ονομάζεται φόβος.
Ο φόβος θα θέλει να γίνει σύμμαχός σου για να σε στρέψει εναντίον σου και να σε κάνει εχθρό σου.
Θα σε παραλύσει ώστε να μην κάνεις τίποτε, θα σου κλέψει την χαρά, θα σου εξαφανίσει το χαμόγελο, θα σε κάνει να πιστέψεις ότι δεν αξίζεις, θα σε βάλει στη γωνία να μείνεις σιωπηλή επειδή μπορεί αυτοί που είναι δίπλα σου σήμερα να φύγουν αν μιλήσεις, αν εκφραστείς.
Μπορεί να σε ρίξει στην μελαγχολία και αν τον πιστέψεις και πολύ, μπορεί να σε τυφλώσει τόσο που να θέλεις να δώσεις τέλος στη ζωή σου.
Δώσε όμως προσοχή παιδί μου.
Αυτόν τον φόβο μπορείς να τον μεταλλάξεις.
Να τον μεταμορφώσεις.
Πώς;
Ακούγοντάς τον, βλέποντάς τον, νιώθοντάς τον.
Και όταν θα το κάνεις θα μπορέσεις να προετοιμαστείς για κάτι καλύτερο, για κάτι μεγάλο.
Μέσα από αυτόν τον μεταλλαγμένο φόβο θα εξασφαλίσεις ότι έχεις περισσότερη δύναμη για να σηκωθείς και πάλι και να σαρώσεις, να ξεπεράσεις τα εμπόδια και εκείνους που σου τα βάλανε.
Ο μεταλλαγμένος φόβος θα σε προετοιμάσει να εξοπλιστείς με τα σωστά εφόδια ώστε να προστατέψεις την ψυχή σου από τους εισβολείς.
Θα σε προετοιμάσει να βλέπεις πιο καθαρά, να σκέφτεσαι πιο καθαρά, να επικοινωνείς πιο καθαρά ώστε να κάνεις καλύτερες επιλογές, να ανοίγεσαι εκεί που αξίζει και να ακούγεται πρώτα η φωνή σου για να μη χρειαστεί να ακουστεί η κραυγή σου.
Και έτσι θα μάθεις να βλέπεις ότι η αξία σου δε βρίσκεται έξω από σένα, ότι δε χρειάζεται κανένας να σε επιβεβαιώνει, γιατί θα ξέρεις από μόνος σου τι αξίζεις.
Δε θα φοβάσαι.
Θα αναγνωρίσεις πως οι άλλοι θα έχουν πάντα να σου επιρρίψουν ευθύνες επειδή δεν είναι επαρκής από μόνοι τους για να βρουν την ευτυχία μέσα τους.
Θα δεις πως η προδοσία και η απόρριψη δεν έχει σχέση με σένα, αλλά με εκείνον που τη διέπραξε.
Θα αντιληφθείς πως αυτός που θα σε εγκαταλείψει, θα αφήσει τελικά χώρο για να έρθει κάτι καλύτερο.
Δε θα φοβάσαι να μείνεις για λίγο μόνος.
Θα ξέρεις πως η δειλία ποτέ δεν αναλαμβάνει της ευθύνες της.
Για αυτό δε θα φοβηθείς μήπως εσύ είσαι ανεπαρκής.
Ο μεταλλαγμένος σου φόβος θα σου πει:
«Δείξε τη λύπη σου, είσαι άνθρωπος και θα πονέσεις. Κανένας άνθρωπος δεν έγινε κακός επειδή πόνεσε και το έδειξε»
«Πες ότι θύμωσες, ότι δυσαρεστήθηκες, ότι πληγώθηκες. Η ζωή δεν είναι μόνο να δείχνουμε όμορφα συναισθήματα. Και αν αυτός που σου προκάλεσε πόνο δεν το αναγνωρίζει, τότε μάλλον δε θα αναγνωρίζει και την αγάπη σου. Οπότε τι έχεις να φοβηθείς;»
«Βγάλε τη φωνή που πνίγεις μέσα σου. Κανείς δεν πέθανε επειδή άκουσε μια αγανακτισμένη φωνή. Τι φοβάσαι, μήπως σε κακοχαρακτηρίσουν; Ό,τι και να κάνεις, και φωτοστέφανο να φοράς κάτι θα έχουν να πουν».
«Εκφράσου. Εκφράσου με τον καλό τρόπο που έμαθες, χωρίς να περιμένεις πως και οι άλλοι θα εκφραστούν ανάλογα. Μη φοβάσαι, αν απομακρυνθούν. Αν το κάνουν για αυτόν τον λόγο τότε δεν άξιζαν την προσοχή σου έτσι κι αλλιώς».
Αυτά θα ήθελα να μου πείτε.
Γιατί έφτασα κάποια στιγμή στο σημείο να αμφισβητήσω την υπέροχη κληρονομιά σας επειδή έμαθα με σκληρό τρόπο ότι ο φόβος μήπως δεν είμαι καλό παιδί, φέρνει μόνο χάος στη ζωή.
Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι έμαθα.
Αν και με περιττό πόνο, έμαθα.
Όπως και να έχει όμως σας ευχαριστώ.
Γιατί ήσασταν υπέροχοι, γιατί με μάθατε να αγαπώ κι αυτό ήταν το πιο σημαντικό.
Κι ας φοβήθηκα.
Αυτό το άρθρο είναι αφιερωμένο στον αγαπημένο μου πατέρα που ο φόβος και η σιωπή του τον αρρώστησαν και τον πήραν μακριά. Εκείνη την στιγμή που τα φώτα αυτής της πραγματικότητας έσβησαν, στο δωμάτιο ήταν οι δικοί του άνθρωποι. Ήταν παρούσα μόνο η ΑΓΑΠΗ σε όλο της το μεγαλείο. Η ΑΓΑΠΗ που είναι η είσοδος και η έξοδος αυτού του κόσμο. Η ΑΓΑΠΗ το νόημα της ζωής. Ο φόβος παραμόνευε στη γωνιά του νομίζοντας ότι θα του δώσουμε σημασία. Όμως όχι. Τον είχαμε μάθει καλά, ξέραμε τι ήταν σε θέση να κάνει. Έφυγε αθόρυβα αυτή τη φορά, αφού όμως είχε κάνει τη δουλειά του. Δε θα του επιτρέψουμε να κάνει και πάλι την εμφάνισή του. Θα αγαπάμε, θα προχωράμε, θα εκφραζόμαστε, αλλά δε θα φοβόμαστε. Τίποτε!
charlikesmudkips.deviantart.com/newside.gr
***
Μαρία Κορακά
Ψυχολόγος – ΨυχοΘεραπεύτρια | Κοινωνική Λειτουργός | Θεραπεύτρια Ζευγαριού & Οικογένειας
Ιδρύτρια Έκφραση Ψυχής – Χώρος Συμβουλευτικής & Ψυχοθεραπείας για Ενήλικες & Εφήβους
Βουραϊκού 2 (Πελεκανέικα) – Πάτρα
Τηλέφωνο Επικοινωνίας : 6974 349 109
