Γράφει ο Ανδρέας Μουντούρης

Χθες βράδυ το Θεατρικό Τμήμα του Λαογραφικού– Ιστορικού και Φιλολογικού Μουσείου Αγρινίου, στα πλαίσια του Α΄ Φεστιβάλ Ερασιτεχνικού θεάτρου 2017, που διοργανώνεται από το ΔΗΠΕΘΕ Αγρινίου, έδωσε την Τρίτη κατά σειρά θεατρική του παράσταση με έργο «Το Κτήμα», της Προέδρου του κ. Μαίρης Χρυσικοπούλου, εμπνευσμένο από το βιβλίου του διδασκάλου και συγγραφέα Αλέκου Τσατσούλη. Όλοι οι συντελεστές του έργου και οι ερασιτέχνες ηθοποιοί, που παίξαμε, πιστεύω ότι δώσαμε τον καλύτερό μας εαυτό και ανταποκριθήκαμε πλήρως στις προσδοκίες των θεατών. Από τις ενθουσιώδεις εκδηλώσεις του κοινού, αλλά και κατά κοινή ομολογία, σημειώσαμε, όπως διαπιστώθηκε μεγάλη επιτυχία!

Η προσέλευση του κόσμου υπήρξε αθρόα, το Θέατρο ήταν κατάμεστο και στις τρεις παραστάσεις, ο κόσμος μας τίμησε και με το παραπάνω! Αυτό που ζήσαμε αυτές τις μέρες, ήταν για μας μοναδική εμπειρία!

Οι εκδηλώσεις του κόσμου, το χειροκρότημα, η αγάπη του, μας τίμησαν και μας συγκίνησαν βαθύτατα! Από τα βάθη της καρδιάς μας, του απευθύνουμε ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ! Οι Έλληνες από τα πανάρχαια ακόμη χρόνια αγαπούν πολύ το θέατρο, κι αυτό συμβαίνει, γιατί το θέατρο γεννήθηκε, ανδρώθηκε και εξελίχθηκε σ’ αυτόν εδώ τον τόπο, στην πατρίδα μας την Ελλάδα! “Το θαύμα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, είναι η Αρχαία Ελληνική Δραματουργία, κι όσο υπάρχει ο κόσμος θα έχει τα Πρωτεία !”

Το Αγρίνιο είχε ερασιτεχνικό θίασο από το 1880 από τους φοιτητές, που κατέβαιναν τα καλοκαίρια κατά την διάρκεια των διακοπών. Γι’ αυτό γράφει σχετικά κι ο Ευαγγ. Παπαστράτος στο βιβλίο του “Η δουλειά κι ο κόπος της”, στο κεφάλαιο “τα παιδικά μου χρόνια”.

Το θέατρο έχει παιδαγωγικό και ψυχαγωγικό χαρακτήρα, γι’ αυτό και δίκαια έχει ονομαστεί “Σχολείο Λαού”. Έτσι και το Λαογραφικό Μουσείο Αιτωλοακαρνανίας, στο οποίο τα 3- 4 τελευταία χρόνια έχω την τιμή να ανήκω, και να είμαι μάλιστα και μέλος του Δ. Σ. , σε διάφορες εκδηλώσεις έπαιζε πάντα ορισμένα δρώμενα, σκετς και έργα. Φέτος, με την ευκαιρία του 1ου Φεστιβάλ Ερασιτεχνικού Θεάτρου 2017, αποφασίσαμε να ανεβάσουμε το έργο “Το Κτήμα” της Μαίρης Χρυσικοπούλου, εμπνευσμένο από το βιβλίο του Διδασκάλου και συγγραφέα Αλέκου Τσατσούλη “Λυσιμαχία ή Μουρστιάνου”.

Η κ. Χρυσικοπούλου, μια καλλιεργημένη και χαρισματική Γυναίκα, συγγραφέας καθώς και ποιήτρια η ίδια, με ιδιαίτερη ευαισθησία στα θεατρικά έργα, πέρα από το αφήγημα του κ. Τσατσούλη, και ύστερα από εκτεταμένη προσωπική έρευνα πάνω στο θέμα, έστησε αυτό το θεατρικό έργο, το οποίο κατά γενική ομολογία, είναι κάτι το εξαιρετικό.

Εγώ έπαιζα ερασιτεχνικά θέατρο από μαθητής και φοιτητής και τώρα συνταξιούχος πια, μου δόθηκε η ευκαιρία να ξαναδοκιμάσω. Έτυχε δε να γνωρίζω την ιστορία του έργου, γιατί ο κεντρικός ήρωας Λουκιανός Βερνάτσα κληρονόμος της μεγάλης κτηματικής περιουσίας των Αφών Πλατανιώτη, είχε βαπτίσει τον γαμπρό μου, τον άντρα της μεγάλης μου αδελφής, γι’ αυτό και τους στεφάνωσε!
Ο γάμος έγινε στο χωριό μου το Ζευγαράκι, στην εκκλησία των Αποστόλων Πέτρου και Παύλου. Εγώ τότε ήμουν μικρό παιδί, εννέα με δέκα χρόνων, όμως τα θυμάμαι όλα πολύ καλά, λες κι ήταν χθες.
Την πρώτη φορά που ήρθε στο σπίτι μας ο Λουκιανός, ήταν με τη θεία του την Ιρίνα (Κυρά- Ρήνη) και με τον πεθερό της αδελφής μου … κάποια στιγμή γύρισε προς τον συμπέθερο και του είπε : Είχες δίκιο κουμπάρε, που μου είπες, ότι η νύφη σου είναι όμορφη … και δεν είναι μόνο όμορφη, αλλά και προκομμένη. Έμαθα, πως είναι και μοδιστρούλα! Στη συνέχεια απευθυνόμενος στην αδερφή μου, της έδειξε μερικά τόπια ύφασμα και της είπε, να διαλέξει απ’ αυτά τα καλύτερα και να κάνει για το γάμο της το ομορφότερο φουστάνι.

Μετά από χρόνια θυμάμαι, ο γαμπρός μου του ζήτησε, να του πωλήσει ένα οικόπεδο, για να φτιάξει σπίτι, βέβαια δεν ήθελε να το πάρει τσάμπα, αλλά τουλάχιστον να του κάνει κάποια καλύτερη τιμή. – Νονέ, του είπε, βοήθησέ με να πάρω ένα οικόπεδο, να κτίσω κι εγώ το δικό μου σπίτι … είμαστε δέκα πέντε άτομα και μένουμε σε δυο δωμάτια σπίτι, φτωχός άνθρωπος είμαι … βοήθησέ με, κι ότι χρειαστείς, εγώ θα είμαι πάντα στη διάθεσή σου.

– Παιδί μου, αυτή την κουβέντα που είπες, να μην τη ξαναπείς ποτέ. Εσύ δεν είσαι φτωχός, είσαι πλούσιος! Εγώ είμαι ο φτωχός, που σ’ ολόκληρη τη ζωή μου δεν έκανα απολύτως τίποτα. Γέρασα και κατάντησα να είμαι ένας μαγκούφης. Κληρονόμησα μια αμύθητη περιουσία, κι όμως ποτέ δεν ένιωσα ευτυχισμένος. Σήμερα ή αύριο, κάποια μέρα θα πεθάνω, και τι θα πάρω μαζί μου; Μόνο δυο μέτρα γης, ενώ εσύ κάτι θ’ αφήσεις πίσω σου …. Έχεις μια καλή και προκομμένη γυναίκα και το σπουδαιότερο, έχεις και τρία γερά και χαριτωμένα παιδάκια …. Θέλεις απ’ αυτό μεγαλύτερη ευτυχία ;
Θα σε βοηθήσω να πάρεις το οικόπεδο, που μου ζητάς. Αν έκανα εγώ κουμάντο στα περιουσιακά, θα σου το χάριζα …τώρα, όπως ξέρεις έχω και συνιδιοκτήτη. Θα φροντίσω όμως, να το πάρεις σε καλή τιμή.

Μάλιστα έχω πωλήσει και το παρακάτω κομμάτι, όταν κάνουμε τα συμβόλαια, εσύ κι ο διπλανός σου θα τραβηχτείτε μέχρι κάτω … θα το φράξετε και κάποια στιγμή θα έχετε την χρησικτησία … εγώ κι ο επιστάτης μου ο Μελάς, θα κάνουμε τα στραβά μάτια!

Ο Λουκιανός, για όσους τον γνώρισαν από κοντά ήταν καλός άνθρωπος και πολύ πονόψυχος!!!