του Στέλιου Μερμίγκη
Με αφορμή τις δηλώσεις της κ. Γιαννάκου πρώην υπουργού παιδείας, ενός στελέχους της ΝΔ που δεν έχει σχέση με τον ακροδεξιό συρφετό που έχει εμφιλοχωρήσει τα τελευταία χρόνια στο αστικό αυτό κόμμα και όμως γράφει ανερυθρίαστα και με τρομερή ευκολία ανιστόρητα πράγματα περί ταύτισης του ναζισμού και φασισμού με τον κομμουνισμό, δράττομαι της ευκαιρίας να βάλω ένα κουίζ.
Bρείτε, αν μπορείτε, διαφορές στις διαπιστώσεις και τα επιχειρήματα μεταξύ των σύγχρονων φιλελέδων και του Φον Κανάρη, από το παρακάτω απόσπασμα της ταινίας του Περάκη ΛΟΥΦΑ και ΠΑΡΑΛΛΑΓΗ.Αυτή λοιπόν είναι η δεξιά του τόπου μας.
Οι νικητές του εμφυλίου που έφτιαξαν τα σύγχρονα κολαστήρια -βλέπε Μακρόνησος- καταστρέφοντας χιλιάδες ζωές ανθρώπων, επειδή ήταν από την άλλη πλευρά. Αυτοί που έστειλαν εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες στις φάμπρικες της Γερμανίας για να συμβάλουν στο γερμανικό οικονομικό θαύμα, το κάνουν με τα μνημόνια και σήμερα, στέλνοντας τον ανθό της ελληνικής νεολαίας σε χώρες του εξωτερικού, αφυδατώνοντας τη χώρα από την πιο σημαντική πηγή πλούτου που διαθέτει, το επιστημονικό της δυναμικό.
Αυτοί που ταΐσανε με ζεστό κρατικό χρήμα από τα ασφαλιστικά ταμεία των εργαζόμενων την παρασιτική αστική τάξη δίνοντας διάφορα θαλασσοδάνεια, το κάνουν και σήμερα, με την απίστευτη μεταφορά πόρων μέσω ΕΣΠΑ και ΣΔΙΤ στους εθνικούς εργολάβους και πρώην και νυν εθνικούς προμηθευτές και κατόχους φυσικά μέσων μαζικής ενημέρωσης.
Αυτοί που έφτιαξαν ένα δημόσιο σχολείο που οι θεολόγοι ήταν πιο απαραίτητοι από άλλες ειδικότητες, ενώ οι μαθητικές παρελάσεις και το ποιος θα κρατά τη σημαία, αποτελούν ακόμα και σήμερα το μόνο σημείο μιας άγονης αντιπαράθεσης όλων εκείνων που έχουν συμφωνήσει σε όλες τις βασικές επιλογές της παιδείας από τα προαπαιτούμενα των συμφωνιών με τους δανειστές, καθώς και από τις παλαιότερες ντιρεκτίβες της Ε.Ε.
Είναι αυτοί που έφτιαξαν ένα δημόσιο κατ’ εικόνα και ομοίωσή τους, εχθρικό προς τις κοινωνικές και λαϊκές ανάγκες, άντρο ρουσφετιών των πολιτευτών του κάθε κόμματος εξουσίας, που χωρίς πιστοποιητικό κοινωνικών και πολιτικών φρονημάτων και αργότερα κομματικών δεν μπορούσες να διοριστείς.
Είναι αυτοί που μπόλιασαν στην κοινωνική ζωή του τόπου την δράση των παραεκκλησιαστικών οργανώσεων δηλητηριάζοντας τόσους νέους και νέες με μισαλλόδοξα, ενοχικά και φοβικά αισθήματα θυμίζοντας κοινωνίες μορμόνων ή φανατικών ισλαμιστών.
Γιατί άραγε έρχονται όλοι αυτοί σήμερα, να στήσουν ξανά ένα σκηνικό μεταεμφυλιακής Ελλάδας; Τι ακριβώς φοβούνται;
Ένα κομμουνισμό που έχει χρεωθεί μια ολόκληρη κατάρρευση εδώ και 25 χρόνια ενός συστήματος καταπιεστικού αλλά και εκμεταλλευτικού;
Μια κυβέρνηση που στο όνομα της αριστεράς κάνει όλη τη βρώμικη δουλειά του συστήματος χωρίς να ανοίγει ρουθούνι – αμαυρώνοντας όμως με ανεξίτηλο χρώμα το όνομα και τις αρχές της;
Ή μήπως το γαλαξία των οργανώσεων της εκτός των τειχών επίσημης αριστεράς με ριζοσπαστικά και αντικαπιταλιστικά ομολογουμένως χαρακτηριστικά που ακόμη και στα χρόνια της κρίσης δεν έχουν καταφέρει να εκμεταλλευτούν το ιστορικό παράθυρο που έχει ανοίξει;
Το κεφαλαιοκρατικό σύστημα έχει πλήρη γνώση το πόσο εύθραυστο είναι. Για πρώτη φορά δεν μπορεί να δώσει καμιά προοπτική και να υποσχεθεί καλύτερες μέρες. Τουναντίον υπόσχεται μόνο πόνο και δάκρυα, θυσίες και αίμα. Σε μια εποχή που οι αντικειμενικές της δυνατότητες είναι απίστευτα μεγάλες είναι αδύνατο να συνεχιστεί για πολύ αυτή η κατάσταση της αέναης και πελώριας εκμετάλλευσης φύσης και ανθρώπων προκειμένου να συνεχίζεται η όποια κερδοφορία μιας δράκας, στη κυριολεξία, Κροίσων.
Η δήλωση πριν από μερικά χρόνια του Γουόρεν Μπάφετ ενός από τους πλουσιότερους ανθρώπους στον πλανήτη ότι υπάρχουν ταξικές αντιθέσεις και ευτυχώς γι’ αυτόν προς ώρας βρίσκεται με τη πλευρά των νικητών είναι αρκούντως δηλωτική της κατάστασης που διανύουμε.
Με άλλα λόγια οτιδήποτε μπορεί να προκαλέσει κοινωνικούς σεισμούς διευρύνοντας το ρήγμα που επέφερε η οικονομική κρίση στις κοινωνικές τεκτονικές πλάκες καθιστώντας τη δυνατότητα για μια διαφορετική συγκρότηση της κοινωνίας ως απολύτως εφικτή, αποτελεί κόκκινο πανί για τους κρατούντες. Έτσι και ο κατασυκοφαντημένος από εχθρούς και «φίλους» κομμουνισμός ως απελευθερωτικό πρόταγμα μιας ριζικά διαφορετικής δομημένης κοινωνίας μιας κοινωνίας των ελεύθερων συνεταιριζόμενων παραγωγών, των ελεύθερα δρώντων και σκεπτόμενων ανθρώπων αποτελεί και σήμερα μόνιμο φόβητρο και απειλή για τους πάσης φύσεως εκμεταλλευτές.
Ας φροντίσουμε λοιπόν όλοι εμείς που μιλάμε ακόμη στο όνομα του κομμουνισμού να δικαιώσουμε τους φόβους τους αποδεικνύοντας ότι μπορούμε να ζήσουμε αλλιώς και όχι σαν δούλοι μιας μισθωτής σκλαβιάς στην καλύτερη των περιπτώσεων. Αυτό φυσικά δεν μπορεί να υλοποιηθεί παρά με δυο τρόπους.
Πρώτον αξιοποιώντας ό,τι πιο δημιουργικό έχει γίνει ειδικά τα τελευταία χρόνια σε επίπεδο κοινωνίας, όπως συνδικαλιστικών και κοινωνικών σχημάτων με τις διάφορες μορφές αλληλεγγύης, με προτάσεις επεξεργασμένες που αφορούν σε συλλογικούς χώρους, όπως αυτά των δημόσιων σχολείων και της υγείας, με τη δράση που έχει αναπτυχθεί για διάφορα περιβαλλοντικά θέματα όπως η πρόταση για μια εντελώς διαφορετική διαχείριση των απορριμμάτων, το ζήτημα της ενεργείας, το παράδειγμα της ΒΙΟΜΕ κ.α.Δεύτερον με το παράδειγμά μας, τη δράση μας, την πολιτική, κοινωνική, ατομική, στάση ζωής μας και λιγότερο με το μπλα μπλα και τις ατελείωτες ώρες αναλύσεων.
agrinioculture.gr
