Δυο αδέλφια από το Αγρίνιο, ο Δημήτριος και ο Κωνσταντής Τσουράκης, στο μικρασιατικό μέτωπο…
ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ: Σπαράγματα μνήμης
Δυο αδέλφια από το Αγρίνιο στο μικρασιατικό μέτωπο…
Ο Δημήτριος και ο Κωνσταντής Τσουράκης! Από το Δοκίμι Αγρινίου.
Γράφει η Μαρία Ν. Αγγέλη
Έστειλα δυο πουλιά στην κόκκινη μηλιά…
Το’να σκοτώθηκε, τ’ άλλο λαβώθηκε[…]
Τον τραγουδάει όμως στα παιδιά, σαν παραμύθι η γιαγιά
Στίχοι:Πυθαγόρας. Μουσική: Απόστολος Καλδάρας
Διδάσκω Νεότερη και Σύγχρονη Ιστορία στην Γ Γυμνασίου, του 2ου Γυμνασίου Αγρινίου.
Η 38η ΕΝΟΤΗΤΑ έχει τίτλο: «Μικρασιατικός πόλεμος 1919-1922»
•-Μετά τις εκλογές το Νοέμβριο του 1920 πάρθηκε η απόφαση για συνέχιση του Μικρασιατικού πολέμου. Κων/νος και νέα κυβέρνηση αποφασίζουν συνέχιση του πολέμου σε αντίθεση με την προεκλογική υπόσχεση! Αγνοήθηκε δηλ. η λαϊκή ετυμηγορία της 1ης Νοεμβρίου .
•-Καλοκαίρι 1921: μεγάλη ελληνική επίθεση έως ποταμό Σαγγάριο. Χιλιάδες νεκροί και τραυματίες – ισχυρή αντίσταση. Υποχώρηση και άμυνα για έναν χρόνο στη γραμμή Εσκί Σεχίρ- Κιουτάχεια-Αφιόν Καραχισάρ.
•-13 Αυγούστου 1922: Η τελική τουρκική επίθεση. Η Ελληνική άμυνα καταρρέει και υποχωρεί.
•-27 Αυγούστου 1922: κεμαλικός στρατός μπαίνει στη Σμύρνη.
-Πυρπολείται Η ΣΜΥΡΝΗ. Έλληνες και Αρμένιοι κάτοικοι σφαγιάζονται
-Τέλος Μικρασιατικού ελληνισμού και Προσφυγιά.
Ο χάρτης που παρατίθεται βοηθά στην κατανόηση των περιοχών όπου βρέθηκε ο ελληνικός στρατός και στις κινήσεις του:
Η μαθήτρια Λαμπρινή Παπούτση, Γ4 πήρε το λόγο και μας είπε:
Κυρία, ο πατέρας της γιαγιάς μου, o Kωνσταντής Τσουράκης, πολέμησε στη Μικρά Ασία! Και μάλιστα έχω ακούσει από τη γιαγιά μου μια συγκινητική ιστορία για κείνον. Να σας την πω;
-Βεβαίως. Ενθάρρυνα τη μαθήτρια, η οποία είναι και άριστη της τάξης.
Εκείνη συνέχισε: ο παππούς, νεαρός στρατιώτης τότε, ερωτεύτηκε και αρραβωνιάστηκε με μια Σμυρνιά. Με την ελπίδα όταν τελειώσει ο πόλεμος θα φύγουν μαζί για την Ελλάδα.
Όταν όμως κατέρρευσε το μέτωπο ο παππούς γύρισε στην Ελλάδα, αλλά χωρίς την όμορφη Σμυρνιά. Εκείνη τη σκότωσαν οι Τούρκοι όταν μπήκαν στη Σμύρνη!
-Κυρία να συνεχίσω; Αν και τα παρακάτω δεν είναι τόσο ιστορικά.
Προέτρεψα τη ντροπαλή Λαμπρινή να συνεχίσει! Όλα έχουν τη σημασία τους, της είπα.
-Ο παππούς έφερε μαζί του μια φωτογραφία της αγαπημένης του. Την είχε κρεμασμένη πάντα στο δωμάτιό του, είπε η γιαγιά. Όταν παντρεύτηκε και απέκτησε ένα κοριτσάκι ο κουμπάρος του, του έδωσε το όνομα «Σμυρνιά». Αυτά μου αφηγήθηκε η γιαγιά μου η Λαμπρινή. Τα έχω ακούσει και από τη γιαγιά Σμυρνιά.
Ακούγαμε την ιστορία του παππού της Λαμπρινής με προσοχή τα παιδιά και εγώ. Συγκινητική ιστορία κυρία, είπε η Ελένη Παπανικολάου. Και πολύ ανθρώπινη! Συμπλήρωσα. Ακόμα και στον πόλεμο ανθίζουν τα πιο ωραία συναισθήματα: ο έρωτας και η αγάπη!
Και το όνομα Σμυρνιά που πήρε το κοριτσάκι έχει τη σημασία του…
Ένα συμβολικό όνομα: θύμιζε τη χαμένη Σμύρνη και τη χαμένη αγαπημένη.
Πραγματικά η μαθήτρια στο επόμενο μάθημα έφερε μια φωτογραφία. Ήταν όμως του άλλου παππού του Δημήτρη Τσουράκη….
Μας συμπλήρωσε την αφήγηση: Στο Μικρασιατικό πόλεμο πολέμησαν τα δύο αδέλφια:
Ο Δημήτριος και ο Κωνσταντής Τσουράκης! Από το Δοκίμι Αγρινίου.
Ο Δημήτριος λίγο πριν το τέλος είχε στείλει αυτή τη φωτογραφία στην οικογένειά του. Μετά ούτε γράμμα, ούτε φωτογραφία. Στην αρχή το όνομά του ήταν στους αγνοούμενους. Μετά ανακοινώθηκε ο θάνατός του. Αυτή ήταν η τελευταία φωτογραφία που έστειλε στη μάνα του Βασιλική.
Την έχει σήμερα η εγγονή του: Εύη Τσουράκη η οποία ζει στην Αθήνα. Έστειλε ηλεκτρονικά τη φωτογραφία του στη Λαμπρινή να τη φέρει στην τάξη, όπως της είχα ζητήσει.
Την έχει σήμερα η εγγονή του: Εύη Τσουράκη η οποία ζει στην Αθήνα. Έστειλε ηλεκτρονικά τη φωτογραφία του στη Λαμπρινή να τη φέρει στην τάξη, όπως της είχα ζητήσει.
Ο άλλος αδελφός, ο Κωνσταντής, προπαππούς της Λαμπρινής γύρισε. Κατάφερε να επιστρέψει με βαθιές λαβωματιές στην ψυχή του.
Εκεί στα ματωμένα χώματα της Μικρασίας είχε αφήσει ένα αδελφό και μια αγαπημένη, όπως ήδη αναφέραμε. Βαρύς ο πόνος… Από αυτόν τον παππού δεν έχει φωτογραφία η γιαγιά Σπυριδούλα. (Τις πήραν τα παιδιά της…).
Αυτή ήταν η σύντομη αφήγηση της γιαγιάς στην εγγονή της. Ευτυχώς, η Λαμπρινή τη μοιράστηκε μαζί μας. Την αφηγήθηκε στη σχολική αίθουσα. Οι συμμαθητές της την άκουσαν με πολλή προσοχή.
Ας είναι αυτές οι λίγες γραμμές ένα ταπεινό μνημόσυνο, με αφορμή το μάθημα της Ιστορίας, στα δυο αδέλφια που πολέμησαν στη Μικρά Ασία.
