Με το μήνυμα "Με ελπίδα, άγαπη και σεβασμό, σίγουρα έχουμε τύχη ΒΟΥΝΟ!" την προηγούμενη Παρασκευή, 2 Ιουνίου 2017, στις 18:30, αποχαιρέτησα τα νηπιαγωγάκια του 23ου Νηπιαγωγείου Αγρινίου στην τελετή λήξης της σχολικής τους χρονιάς. Την περασμένη Παρασκευή λοιπόν, είχα τη χαρά και την τιμή να βρεθώ στην πανέμορφη αίθουσα τελετών του Πολυχώρου Emileon, που μετατράπηκε σε ζούγκλα, αλλά και σε παραλία, για να εξυπηρετήσει τη δραματοποίηση των παιδικών μου βιβλίων με τίτλο "Ψάχνοντας στην Πυθωνία" και "Ψάχνοντας στην παραλία". Η γιορτή που ετοίμασε η Αντωνία Στελιανού και η Χαρά Κανιούρη, νηπιαγωγοί του 23ου Νηπιαγωγείου απέδειξε σε όλους τις αξίες που κρύβονται στην παιδική λογοτεχνία και συνάμα ήταν για μένα μια μεγάλη εκδήλωση αγάπης για το πρόσωπό μου.
Ο θίασος πολυπληθής και αποτελούμενος από ταλαντούχους λιλιπούτειους ηθοποιούς, που ακολουθώντας τις σκηνοθετικές οδηγίες της Αντωνίας και της Χαράς, κατάφεραν να μας ταξιδέψουν στη ζούγκλα της Πυθωνίας, αλλά και στην παραλία του νησιού της θείας Μνήμης, για να θαυμάσουμε μικροί-μεγάλοι τον ουρανό των παιδικών μου βιβλίων. Τα δε σκηνικά, απλά μοναδικά! Το αρχικό φόντο ήταν πλαισιωμένο με καταπράσινους φοίνικες και άφθονα προσωπάκια ζώων που μας καλωσόρισαν στη ζούγκλα της Πυθωνίας. Στο πλάι, "Το καφενείο του λαγού" δέσποζε αρχοντικά, με τα ζωάκια να απολαμβάνουν το τσάι, τους χυμούς και φυσικά τον καφέ του μερακλή καφετζή της παρέας. Με το τέλος του πρώτου μέρους, η Αντωνία με τη συντροφιά της μαμάς Έλενας μετέτρεψαν τη ζούγκλα σε παραλία, χαρίζοντάς μας μια υπέροχη θάλασσα με τα αμέτρητα καράβια των μικρών μας πρωταγωνιστών.
Οι δυο μικρές νεράιδες, Αριάδνη και Δημητρούλα, ήταν οι οικοδέσποινες της γιορτής, αφού μετά το σύντομο χαιρετισμό μου και τον πρόλογο της Χαράς και της Αντωνίας, πήραν το λόγο για να μας μεταφέρουν στις μικρές ιστορίες των βιβλίων της εκπαιδευτικής σειράς "Μαθαίνω Πληροφορική δίχως Υπολογιστή", που κυκλοφορούν από τις Εκδόσεις Τσιπούπολη. Στόχος των παιδιών, αλλά και των νηπιαγωγών ήταν να μεταδώσουν τις αξίες της αγάπης, της φιλίας, του σεβασμού, της ελπίδας, της αλληλοβοήθειας και της ειρήνης, που πετούν με τα φτερά τους στον ουρανό των δύο παραμυθένιων βιβλίων.
Έπειτα, στη σκηνή έκαναν τη σταδιακή τους εμφάνιση οι χαρακτήρες, οι ακέραιοι, οι πραγματικοί αριθμοί και τα κλάσματα, καθώς και οι συμβολοσειρές με τις λογικές απαντήσεις. Όλοι μαζί, μα και καθένας ξεχωριστά αναπαριστούσαν τους πολύτιμους θησαυρούς της συγγραφέως θείας Μνήμης. Αλλά, δεν τους είδαμε για πολύ! Με το που εμφανίζονταν στη σκηνή, αμέσως μετά σκορπίζονταν σαν μικρά βαρελάκια, μιας και τους έσπρωχνε το φύσημα του δυνατού ανεμοστρόβιλου προς τη ζούγκλα της Πυθωνίας.
Μα "πού τα είχες, καλέ θεία;", ρώτησε ο μικρός Απόστολος τη συγγραφέα μας, για να του δώσει η θεία Μνήμη τη γνώριμη πλέον απάντηση: "Μέσα στην τραπεζαρία". Κι αφού χωρέσαν και κρυφτήκαν μέσα στα χαρτιά, η θεία Μνήμη παρέδωσε στον Απόστολο τους πέντε μαγικούς κουβάδες, για να μπορέσει ο μικρός μας φίλος να συλλέξει τα χαμένα αντικείμενα της θείας Μνήμης στα μαγικά κουβαδάκια.Πριν το καταλάβουμε ήδη, είχε αρχίσει το ταξίδι. Κι ο μικρός Απόστολος είχε βουτήξει από το παράθυρο της τραπεζαρίας μέσα στην καταπράσινη Πυθωνία.
"Μες στη ζούγκλα μουρμουράω και τα νύχια μου μασάω, μ' έχει φάει η αγωνία, θα ανησυχεί κι η θεία!", έλεγε μονολογώντας ο Απόστολος, ώσπου να συναντήσει τα ζωάκια της ζούγκλας. Και περπατώντας με θάρρος και τόλμη, ο μικρός μας ήρωας κατάφερε με τη βοήθεια του λιονταριού, της καμηλοπάρδαλης, της μαϊμούς, της ζέβρας και του πύθωνα να βρουν όλα τα χαμένα αντικείμενα της θείας Μνήμης κι ύστερα να απολαύσουν τον καφέ τους στο διάσημο στέκι του λαγού.
"Με αγάπη, ελπίδα και σεβασμό, η ζωή μας είναι ωραία.", έλεγε η καμηλοπάρδαλη διαβάζοντας τα μηνύματα που πετούσαν στον ουρανό της Πυθωνίας. Και τα ζώα συμφωνούσαν χαρούμενα, μιας και η ζούγκλα τους ήταν η πιο ήρεμη ζούγκλα του κόσμου. Κι επειδή ο ουρανός των παραμυθιών περιλαμβάνει πολλά μηνύματα, τα παιδιά του 23ου Νηπιαγωγείου δε στάθηκαν μόνο στα μηνύματα της ζούγκλας. Κάθε άλλο. Μιας και μπήκαμε στο καλοκαιράκι, αποφάσισαν να μας πάνε στο πανέμορφο νησί που διατηρεί το εξοχικό της η αγαπημένη μας θεία Μνήμη και να μας γνωρίσουν τη μικρή της ανιψιά, την Τύχη κι όλοι μαζί να μας δείξουν και τα μηνύματα του ουρανού της παραλίας. 
Καθώς το μικρό κοριτσάκι χόρευε με νάζι κλασικό μόνο του ταγκό, βρήκε χρόνο κι ευκαιρία να πάρει τους πέντε κουβάδες της θείας Μνήμης και να πάει στην παραλία. Όμως, μέσα στα κουβαδάκια υπήρχαν κρυμμένοι μπόλικοι χάρτινοι θησαυροί, που κινδύνευαν από το θαλασσινό νερό.
Και σε αυτή την περίπτωση, τη λύση στο πρόβλημα της θείας Μνήμη, το έδωσε ο Απόστολος, που με τη βοήθεια των ζώων κατάφερε να σώσει τους χάρτινους θησαυρούς από τον καταστροφικό τους πνιγμό. "Ποιον θα πάρω βοηθό, το παράθυρο ρωτώ.", είπε ο Απόστολος και τα πέντε ζωάκια της Πυθωνίας τίναξαν τις ουρές τους για να μπουν μαγικά στην τραπεζαρία της θείας Μνήμης.
Παίρνοντας το δρόμο για την παραλία, η μικρή Τύχη σταμάτησε για να χαιρετήσει τα τρία σημαντικά πρόσωπα της ιστορίας της παραλίας: τον κύριο Φωτεινό, την κυρία Λία και την κυρία Τζένη. Αφού συν εννοήθηκε με τον κύριο Φωτεινό για το βιβλίο μαγειρικής του Ν. Τσελεμεντέ, πήρε το παστέλι και το χυμό πορτοκαλιού από την κυρία Λία και χαιρέτησε την όμορφη παγωτατζού, έφτασε στον προορισμό της.
Κι εκεί, ανοίγοντας την τσάντα της άπλωσε παντού τους θησαυρούς της θείας Μνήμης. Πάλι καλά, που ήταν παρόντα όλα τα ζωάκια κι έσωσαν την κατάσταση.
"Μέσα στην τραπεζαρία,
έκρυψε καλά η θεία
τα δικά της τα γραπτά
σε σελίδες με καμβά.
Κι ύστερα απ' το χορό
βρήκε η Τύχη τον καιρό
να τραβήξει γραμμή ευθεία
ίσια για την παραλία."
Αυτή τη φορά, είχα κρύψει τα αναμνηστικά των παιδιών στη δική μου τσάντα της παραλίας : μπλε τσουγκράνες για τα αγοράκια και κόκκινα φτυαράκια για τα κοριτσάκια μας.
Η γιορτή έκλεισε με χορό, αγκαλιές, φιλιά, χαμόγελα και άφθονες φωτογραφίες. Άλλωστε, αυτό δεν περιμένει κάθε συγγραφέας;
