Της Πόπης Κλειδαρά
Αυτά που δεν τολμήσαμε, αυτά που δεν κάναμε, αυτά που δεν είπαμε τότε που δειλιάσαμε δεν έφυγαν ποτέ. Υπάρχουν εδώ γιατί έγιναν πληγές στο σώμα, στο μυαλό… έγιναν ακόμα δάκρυα στα μάτια, έγιναν αναμνήσεις “ναυάγια”… και ναι, ενώ δε φαίνονται… ωστόσο υπήρξαν, υπάρχουν… κι αν πολλές φορές τα αγνοούμε εμφανίζονται σε κάτι βράδια που το βλέμμα μας καρφώνεται στο μισοφέγγαρο του ουρανού… κι αναρωτιόμαστε, τι θα είχε συμβεί τότε, αν τολμούσαμε κάτι απ’ αυτά που προσπεράσαμε ή που μας προσπέρασαν, αν ήμασταν αλλιώς, αν, αν τόσα χιλιάδες “αν” είχαν γίνει πράξη.
Αν και οι υποθέσεις σε πνίγουν, είναι ανώφελες και τίποτα το ουσιαστικό δεν βρίσκεται σ’ αυτές, παρ’ όλα αυτά… ο άνθρωπος δεν ησυχάζει… αμφιταλαντεύεται, βασανίζεται, πληγώνεται ακόμα και με ένα “αν”. Και πρέπει να περάσει καιρός, καμιά φορά πρέπει να περάσουν χρόνια ολόκληρα για να καταλάβει κανείς πως όλα γίνονται ή δε γίνονται για κάποιο λόγο.
Για να καταλάβει πως το “αν” είναι απλά μια προέκταση της αμφιβολίας του για την ίδια τη ζωή.
Για να καταλάβει πόσο εύθραυστη είναι η ζωή, για να καταλάβει τη συγγένεια που έχει η χαρά με τη λύπη, το πόσο κοντά είναι αυτές οι δυο.
Αν λοιπόν σταματήσουμε να λέμε “αν” ίσως τότε ανακαλύψουμε τη μαγεία που κρύβεται στο παρόν, ίσως συμφιλιωθούμε με το παρελθόν και πάψουμε να κάνουμε δύσκολες σκέψεις. Γιατί μόνο έτσι θα προχωρήσουμε μπροστά, γιατί μας περιμένει ένα μέλλον και το μέλλον δε γεννιέται απ’ τα “αν”.
Photo: Author/Depositphotos
