Το Αγρίνιο είναι ο επόμενος τους προορισμός ή όπως συνηθίζει να λέει «η πόλη όπου άρχισαν όλα και σε αυτή θα τελειώσουν». Κάτι περισσότερο από μια πόλη όπως έχει μάθει να λέει ο ίδιος και το αναπαράγει πολύ εύστοχα και η μικρή Μαγιού. Και πράγματι το Αγρίνιο γι αυτόν είναι ότι έχει ζήσει, ότι έχει μάθει, ότι έχει αισθανθεί σε όλο το διάβα της ζωής του μέχρι τα τώρα. Πάντα είχε μια παθολογική και κάπως παράξενη, ομολογουμένως, σχέση με τον τόπο αυτόν, ωστόσο σε όλες του τις συζητήσεις όπου γης, πάντα τον ανέφερε άλλοτε ως παράδειγμα και άλλοτε με μία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του οργισμένη πικρία. «Θαρρώ πως ο τόπος αυτός είναι φιλημένος απ” τον Θεό αλλά απαρατημένος απ” τους ανθρώπους», έλεγε συχνά πυκνά για το νομό ολάκερο. Και πράγματι νομός ο πρώτος σε έκταση σε όλην την Ελλάδα, με πέντε φυσικές και τρεις τεχνητές λίμνες, με τρεις ποταμούς, με δύο σπουδαίους υδροβιότοπους από τους έντεκα συνολικά,με δύο πολιτισμικές πόλεις, με αναρρίθμητες παραλίες, βουνά, κάμπους και λαγκάδια και φυσικά στο μέσο του νομού με τη δικιά του «ασχημούλα του κάμπου». Το Αγρίνιο της βιοπάλης, των καπνεργατών και της αντίστασης, η πόλη με τα αναρρίθμητα καφέ και τα πιότερα ακόμα ουζερί, η πόλη με τους χαλαρούς ρυθμούς, η πόλη που όμως λέει «αγαπάει να μισεί».
Όταν φτάσανε στο γραφικό συντριβάνι με την Ινές πιασμένοι χέρι χέρι, οιο θύμησες όλες του κυρίευσαν το μυαλό. Ήταν τότε που κάθονταν στα παγκάκια και έδιναν κανα κλεφτό φιλί, όταν την έκαναν κοπάνα από το φροντιστήριο, πάντα όμως με προσοχή μην τους πάρουν τίποτα ανεπιθύμητα βλέμματα. Εκεί λοιπόν στο παγκάκι δίπλα από τις σκάλες της προτείνει αν θέλει να πάνε να ζήσουν μόνιμα στο Αγρίνιο. Η γυναίκα με πιστευτό τρόπο έκανε πως εξεπλάγη, παρόλο που αγωνιούσε για αυτή του την πρόταση βδομάδες τώρα. Σαφέστατα και ήταν ότι καλύτερο τόσο για το μεγάλωμα της μικρής Μαγιού όσο και για την ποιότητα ζωής του ζευγαριού. Η συζήτηση σταμάτησε κάπως απότομα καθώς άρχισε να σκοτεινιάζει περίεργα και ευθύς ο ήλιος κρύφτηκε πίσω από ένα μεγάλο μαύρο σύννεφο που προδίκαζε μια γερή καλοκαιριάτικη μπόρα.
Ίσα ίσα που πρόλαβαν να κρυφτούν μέσα σ” ένα παρακείμενο ζαχαροπλαστείο. Εκεί τον πήγαιναν οι γονεις του μικράκι καθώς ήταν και έτρωγε παρφέ παγωτό. Το ζαχαροπλαστείο ήταν γεμάτο και και αμέσως τα διερευνητικά βλέμματα από τους θαμώνες έπεσαν πάνω τους. Ήταν εκεί όλοι. Πρόσωπα γνώριμα,παλιοί συμμαθητές, συνοδοιπόροι της πολιτικής, παλιές αγάπες. Καθόντουσαν όρθιοι και κοιτιόντουσαν αποσβολωμένοι, σα να είχαν κάποιο ραντεβού που λες πως άργησε πολλά χρόνια. Μετά το αρχικό σοκ , γινήκαν όλοι ένα κουβάρι και με δάκρυα στα μάτια αγκαλιάστηκαν χωρίς να μιλανε την ώρα που ένα ουράνιο τόξο ξεπρόβαλλε στον ορίζοντα. Εκείνη την ώρα άρχισαν ένα περίεργο ραβαϊσι, όπως ακριβώς γινόταν και στο στο στέκι του στα Πετράλωνα. Εκείνη την ώρα συνειδητοποίησε για τα καλά πως προορισμός είναι το Αγρίνιο…
Υγιαίνετε.
Αρθρο του Νικόλα Σώκου απο το http://agriniovoice.gr
