Κλωθώ, στο ξημέρωμα του χρόνου της Ευσταθίας Γαλάνη

Συνέντευξη της συγγραφέως των Εκδόσεων Συμπαντικές Διαδρομές, Ευσταθίας Γαλάνη, που δίνεται με την ευκαιρία του Φεστιβάλ «Όψεις του Φανταστικού 2017 – Δυτική Ελλάδα» που θα διοργανωθεί στις παρακάτω πόλεις, 31 Μαρτίου Αστακός – 1 Απριλίου Πάτρα – 2 Απριλίου Αγρίνιο και τη συμμετοχή της συγγραφέως σε αυτό.

Ερώτηση: Γεια σου, Ευσταθία. Εδώ κανονικά ρωτάνε πως νιώθεις για το πρώτο σου βιβλίο, πως ένιωσες όταν το έπιασες στα χέρια σου και ότι έχει να κάνει γενικά με την αίσθηση του βιβλίου. Θα σου κάνω ίσως την ίδια ερώτηση αλλά σίγουρα όχι με τον ίδιο σκοπό.

Αυτό που θέλω να μάθουμε είναι πως νιώθεις που γράφεις.

Για την ακρίβεια πως νιώθεις που επιτέλους γράφεις. Νιώθεις ελευθερία, καταπίεση, άγχος, πίεση;

Ή απλά, ίσως πάντοτε, νιώθεις μόνο την ατέλειωτη ελευθερία, έχοντας στα χέρια σου ένα εργαλείο έκφρασης που δεν λογοδοτεί σε κανέναν;

Μίλησες μας, για σένα και την συγγραφή, και την ιδέα της συγγραφής, και τι εκφράζει για σένα.  

Απάντηση: Σίγουρα, είναι μεγάλη χαρά και ηθική ικανοποίηση, όταν κρατάς στα χέρια σου το πρώτο σου «πνευματικό» παιδί. Η συγγραφή δεν είναι κάτι πρόσκαιρο για μένα, ούτε κάτι που ανακάλυψα ότι μπορώ να κάνω πρόσφατα. Από τότε που έμαθα γραφή και ανάγνωση, γεννήθηκε μέσα μου η ανάγκη να δημιουργήσω κάτι δικό μου. Κι αυτό έκανα. Έγραφα θεατρικά από το δημοτικό, ποιήματα και διηγήματα φαντασίας. Στο Πανεπιστήμιο έγραψα και τα πρώτα μεστά ποιήματά μου, αποσπάσματα απ’ τα οποία υπάρχουν στο βιβλίο μου «Κλωθώ, Στο Ξημέρωμα του Χρόνου». Το πρώτο μυθιστόρημα που αποφάσισα να το στείλω για δημοσίευση είναι οι «Μοίρες» που κυκλοφορεί απ’ τις εκδόσεις Ιωλκός.

Η συγγραφή είναι για μένα ψυχοθεραπεία. Συνήθως ξεκινώ το γράψιμο ύστερα από μια πολύ δύσκολη περίοδο στη ζωή μου, όπου αναζητώ διέξοδο, διαφυγή. Και τη βρίσκω σε μια πλαστή πραγματικότητα, αυτή των έργων μου.

Το κάνω πρώτα για μένα και αν πιστεύω ότι τα μηνύματά του έχουν καθολικό χαρακτήρα, τότε τα δημοσιεύω. Δηλαδή η συγγραφή είναι κομμάτι του εαυτού μου που με γεμίζει και με ολοκληρώνει. Δεν θα έγραφα ποτέ ένα έργο «κατά παραγγελία» και ελπίζω να μην χρειαστεί να το κάνω αυτό, γιατί δεν θα είμαι «εγώ». Ο συγγραφέας χρειάζεται χρόνο, ανάπαυση για να ανασυγκροτηθεί κι έπειτα αρχίζει το γράψιμο.

Ερώτηση: Σίγουρα μια από τις πιο κλασσικές ερωτήσεις είναι να μας πεις κάποια πράγματα για το βιβλίο σου ή γιατί θα πρότεινες σε κάποιον να το αγοράσει. Θα σου κάνω και εγώ την ίδια ερώτηση αλλά όχι με το κλασσικό τρόπο, γιατί θέλω οι αναγνώστες να γνωρίσουν και εσένα και το βιβλίο σου.

Θέλω να διαλέξεις ένα απόσπασμα από το βιβλίο σου, ένα πολύ χαρακτηριστικό απόσπασμα, να το παραθέσεις εδώ και μετά να το σχολιάσεις. Πιστεύω ότι είναι ίσως ο καλύτερος δυνατός τρόπος για να μπορέσεις να αποκαλύψεις σε κάποιον αυτό που νιώθεις και πιστεύεις πραγματικά για το βιβλίο σου.

Απάντηση: «Όποιος νομίζει ότι ο κόσμος μας αποτελείται μόνο από γη, νερό, φωτιά κι αέρα, πλανάται πλάνη οικτρά. Όποιος έχει το θράσος να πιστεύει ότι μπορεί να εμπιστεύεται τις αισθήσεις του για να ερμηνεύει αυτόν τον κόσμο και να πορεύεται, βρίσκεται ήδη μέσα σε έναν σκοτεινό λαβύρινθο με καθρέπτες ολόγυρά του να αντανακλούν το λιγοστό φως που μπαίνει μέσα από ένα παράθυρο καθιστώντας την έξοδό του αδύνατη, αδιανόητη. Όποιος πάλι κρατά σφαλιστά τα μάτια του κοιτώντας γύρω του με τα μάτια της ψυχής του, μόνο αυτός βλέπει το φως της αλήθειας, την πραγματικότητα γυμνή και τέλεια, όπως ακριβώς τη βλέπουν οι Θεοί, αιώνια και νέα».

Στο βιβλίο μέσα υπάρχουν πολλοί συμβολισμοί, αλλά και ολόκληρο αποτελεί μια αλληγορία. Οι δυνάμεις του κόσμου, αυτές που μας δημιούργησαν είτε τις λέμε Αλλάχ, Βούδα, Άγιο Πνεύμα ή κάτι άλλο, είναι κάτι που αφορά τον καθένα ξεχωριστά. Σίγουρα από κάπου ήλθαμε, όμως το ζητούμενο είναι «τι προσφέρουμε» σ’ αυτόν τον κόσμο που μας φιλοξενεί, τι θα αφήσουμε στις επόμενες γενιές. Στο βιβλίο οι θεοί «εκδικούνται» τους ανθρώπους για την αλαζονεία τους, την Ύβρη, την ασέβεια που υπέδειξαν στον κόσμο μας, αλλά και στους ίδιους. Είναι φρικτό να ξεχνάς ποιος σε γέννησε και να δείχνεις αχαριστία. Αν πάλι αποφασίσεις να μάθεις από που προήλθες, ίσως να μην χαρείς με την ανακάλυψή σου. Ίσως μάθεις ότι κατάγεσαι από… τους θεούς και γι’ αυτό τρομάξεις περισσότερο!

Ερώτηση: Ο σκοπός μας σαν Εκδόσεις ήταν και είναι να φέρουμε τους συγγραφείς στο προσκήνιο και σίγουρα τους συγγραφείς δίπλα στους αναγνώστες, μέσα στην κοινωνία. Με τις Όψεις του Φανταστικού και τις ανθολογίες μας πιστεύουμε ότι σε μεγάλο βαθμό το έχουμε καταφέρει. Πως βλέπεις τη συμμετοχή σου στις Εκδηλώσεις Όψεις του Φανταστικού και γενικά τις δραστηριότητες των Συμπαντικών Διαδρομών όλα αυτά τα χρόνια; Πιστεύεις ότι τελικά θα καταφέρουμε να φέρουμε τους συγγραφείς και τη λογοτεχνία στο προσκήνιο;

Απάντηση: Πιστεύω πως οι εκδηλώσεις, αλλά και οι ανθολογίες είναι ό, τι καλύτερο για τους συγγραφείς που θέλουν -και οι συνθήκες τους το επιτρέπουν- να προωθήσουν τη δουλειά τους, το έργο τους. Είναι πολύ αισιόδοξο που υπάρχουν στην σημερινή ελληνική πραγματικότητα άνθρωποι που κοπιάζουν για να αναδείξουν στη σκηνή νέους δημιουργούς με όρεξη και πάνω απ’ όλα αγάπη για το καλό βιβλίο. Όλα είναι θέμα παιδείας. Αν θα επιτευχθεί ο στόχος αυτός είναι στο χέρι της ελληνικής κοινωνίας να μάθει να ξεχωρίζει το αυθεντικό και το σημαντικό απ’ το λαμπερό «πυροτέχνημα».

Ερώτηση: Ένα σίγουρα μεγάλο ερώτημα για κάθε αναγνώστη που λατρεύει έναν συγγραφέα είναι πως θα είναι σαν απλός άνθρωπος, τι συνήθειες θα έχει. Τι τρώει, τι μουσική του αρέσει, που ταξίδεψε και πολλά άλλα πράγματα.

Θα προσπαθήσω να κάνω απλή αλλά αναγκαστικά και περίπλοκη ταυτόχρονα την ερώτηση.

Πες μας, που θα ήθελες να ταξιδέψεις για να απαγγείλεις κάποιο κείμενο σου και όταν θα το έκανες αυτό, τι μουσική θα ήθελες να ακούγεται, τι ποτό να γεμίζει το ποτήρι μπροστά σου και ποια αγαπημένη νοστιμιά να σε περιμένει στο πιάτο σου;

Απάντηση: Είμαι ένας απλός άνθρωπος, ΜΑΝΑ, πάνω απ’ όλα, γυναίκα, σύζυγος, εργαζόμενη, συγγραφέας. Δεν χρειάζεται να πω μέρος, όπως λέει και το τραγούδι: Δεν έκανα ταξίδια μακρινά, ταξίδεψε η καρδιά κι αυτό μου φτάνει….

Αφού ρωτάτε, όμως… Απ’ το μαγικό μου σπίτι, στην Καλλίπολη, στον Πράσινο Γιαλό, στην ξύλινη βεράντα…. με ένα ποτήρι λευκό κρασί, σκέτο, και να ακούγεται το… «χάρτινο το φεγγαράκι… ψεύτικη η ακρογιαλιά… αν με πίστευες λιγάκι …θα ‘ταν όλα αληθινά».

Ερώτηση: Κάτι ευχάριστο, όμορφο και γλυκό που θα ήθελες να μοιραστείς με τους αναγνώστες μας; Μέσα σε αυτόν τον σκληρό, βίαιο και απάνθρωπο κόσμο και μέσα σε αυτή την απρόσωπη κοινωνία υπάρχει κάτι που σε κρατάει, σου δίνει δύναμη;

Ίσως το όνειρο να γράψεις κάτι καινούργιο, να ζωγραφίσεις στην άμμο του χρόνου ένα καινούργιο όνειρο, ένα καινούργιο μύθο;

Απάντηση: Η ανάσα του πιο τρυφερού, αληθινού, όμορφου πλάσματός μου. Ο γιος μου! Και γενικότερα η μητρότητα (αλλά και η πατρότητα ) είναι αυτό που κινεί τον μάταιο τούτο κόσμο. Μανάδες και πατεράδες έχουν στα χέρια τους το πιο σπουδαίο έργο, τη μεγαλύτερη ευθύνη. «Ζωή δώσε, για να πάρεις ζωή,» όπως αναφέρω και στην «Κλωθώ». Και πάνω απ’ όλα «Συγχώρεσε».

Μόνο τότε θα νιώσεις ελεύθερος απ’ όλα! Πάθη, μίση, μικρότητες, ασημαντότητες.

Ερώτηση: Σε ευχαριστούμε για τον χρόνο σου. Κάτι τελευταίο που θα ήθελες να πεις στους αναγνώστες μας;

Απάντηση: «Μην ξεχνάς από που ήλθες και που πηγαίνεις».