Η ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α Αγρινίου τη Δευτέρα 13 Μαρτίου και ώρα 20:00 θα προβάλει την ταινία «Libertarias (Ελευθεριακές)» του Vicente Aranda στον Πολιτικό- Πολιτιστικό χώρο ‘’ΡΩΓΜΗ’’ επί της Αριστείδου Παρθένη 3 (έναντι ζαχαροπλαστείου Ελβετικόν).
…λίγα λόγια για την ταινία…
Σε έναν κόσμο ιδωμένο μέσα από τα μάτια των ανδρών, η ιστορία δεν θα μπορούσε παρά να καταγράφεται από αυτήν την σκοπιά.
Με τον ίδιο τρόπο, ακόμα και η ιστορία η γραμμένη «από τα κάτω», η ιστορία των επαναστάσεων και των κοινωνικών αντιστάσεων, αγνοεί σκόπιμα ή μη τις γυναίκες.
Αυτές που επέλεξαν τον αγώνα κινούμενες από την ανάγκη για την ελευθερία, οπλισμένες με την οργή τους ενάντια στους καταπιεστές που δεν έχουν ούτε φύλο ούτε φυλή, μόνο το ίδιο λαίμαργο βλέμμα του κατακτητή.
Το επίθετο libertario είναι ταυτόσημο του αναρχικού. Έτσι, στην ταινία «Libertarias» του Βιθέντε Αράντα έχουμε να κάνουμε με αναρχικές κι όχι γενικά και αόριστα με μαχήτριες της ελευθερίας. Παρουσίαση των αναρχικών οργανώσεων CNT και FAI μέσα από τα γυναικεία τους τμήματα καθώς και της φιγούρας του αναρχικού Jose Buenaventura Durruti που σκοτώθηκε τον Νοέμβρη του ’36 στην Μαδρίτη.
Η ταινία εστιάζει στις ιδεολογικές σχέσεις μεταξύ αναρχικών και κομμουνιστών (οι αναρχικοί επιμένουν να μάχονται σε ανοργάνωτα μπουλούκια, ενώ οι κομμουνιστές επιμένουν για οργάνωση τακτικού πειθαρχημένου στρατού), σχέσεις αναρχικών και κλήρου και το θέμα της σεξουαλικής ελευθερίας.
– Σημειώνει ο Μπουνιουέλ:
Στην αρχή του εμφυλίου έφτασαν τα αναρχικά στρατεύματα στην Βαρκελώνη (όπου μεταξύ άλλων) ανακοίνωσαν δημόσια στο χωριό της Αραγονίας, Calanda «Σύντροφοι, από σήμερα αρχίζει ο ελεύθερος έρωτας στην Calanda». Κάτι που κανείς δεν γνώριζε πώς να χειριστεί…
Μια ταινία για τις «Mujeres Libres» («Ελεύθερες Γυναίκες»), μια οργάνωση 30.000 αναρχικών γυναικών που ενεπλάκησαν στον Ισπανικό εμφύλιο, το 1936. Οι Mujeres Libres υπερασπίστηκαν την οργανωτική τους αυτονομία, από τους άνδρες συντρόφους τους, με νύχια και με δόντια. Το κάνανε για να εξασφαλίσουν ότι η επανάσταση που γινότανε τότε, δεν θα «προσπερνούσε» την γυναικεία απελευθέρωση.
Είναι ταινία για το φύλο; Σίγουρα είναι.
Μόνο που αφορά και πολλά άλλα πράγματα. Είναι ταινία για μια άλλη ( ; ) εποχή. Μια άλλη ( ; ) εποχή όμως, από την οποία καταγόμαστε.
Η Ισπανία του ’36 είναι ο ορισμός της χαρμολύπης. Η ταινία το κουβαλάει όλο αυτό, πολύ ρεαλιστικά.
Το ξέρω ότι μπορεί να μοιάζει σαν ταινία στρατευμένη. Τα …ξύλινα τα λόγια τα μεγάλα όμως, δεν είναι αυτά τελικά που την καθορίζουν. Είναι μια ταινία στρατευμένη με πολύ πιο ουσιαστικό και ανθρώπινο τρόπο.
