'Όπως ανεβαίνουμε την εθνική οδό Αγρινίου Καρπενησίου, μετά την Ποταμούλα στον οικισμό Τσάκλα, ξεχωρίζει από μακριά το γνωστό σε όλους μας "Χάνι Τσάκλα".
Η μη κοινότυπη ονομασία του,το γραφικό μέρος ,το παλιό πέτρινο σπίτι που στεγάζεται χωμένο μαζί με την αυλή του μέσα στις μουριές και στα άλλα πλατύφυλλα δένδρα,αλλά και η επιβλητική του ταμπέλα "Χάνι Τσάκλα" τραβάει τον επισκέπτη με την πρώτη ματιά.
Όλοι λίγο πολύ αναρωτήθηκαν από που βγήκε η ονομασία Χάνι αλλά λίγοι ίσως ρώτησαν γι αυτό. Το parakampylia news με αφορμή σχετική δημοσίευση του Γιάννη Τσέλλου στο fb επικοινώνησε με τον ιδιοκτήτη του μικρού καφέ -και ψησταριάς πια-κ.Γιάννη Τσάκλα.
Από την μικρή κουβέντα που κάναμε μαζί του μείναμε πραγματικά έκπληκτοι από την ιστορία που κρύβει αυτό το μικρό μαγαζί.
Όπως μας διηγήθηκε ο μπάρμπα Γιάννης το "Xάνι Τσάκλα" έγινε περίπου το 1928.Τον καιρό εκείνο κατασκευαζόταν και ο σημερινός δρόμος Αγρινίου Καρπενησίου.Η αρχική του μελέτη και κατασκευή έφτασε μέχρι Χούνη όποτε και σταμάτησε με τον πόλεμο!
Διηγείται λοιπόν ο μπάρμπα Γιάννης:
"Το μαγαζί δεν ήταν σαν το σημερινό,ήταν ολόκληρο συγκρότημα. Ο πατέρας μου ο Γιωργος Τσάκλας από το 1928 μέχρι το 1938 είχε φτιάξει το Χάνι, το οποίο ήταν τότε κάτω από το δρόμο εκεί που είναι σήμερα η εκκλησία του Αγίου Νεκταρίου.
Ο συνοικισμός Τσάκλα είχε εκείνη την εποχή 30 μόνιμες οικογένειες εκτός από τ' Αμπέλια..Οι κάτοικοι ασχολούνταν με ζώα και ελιές κυρίως..
Τότε γινόταν ο σημερινός δρόμος από το Αγρίνιο και έφτανε μέχρι εδώ. Εργάτες και πολλοί άλλοι σταματούσαν στο "Χάνι" για να φάνε και να ξεκουραστούν.Ο φούρνος έβγαζε 600 οκάδες ψωμί την ήμερα.
Εδώ τότε δούλευαν φτιάχνοντας τον δρόμο 300 εργάτες που μέναν εδώ Δεν πήγαιναν πάνω κάτω. Είχαμε εστιατόριο τους μαγειρεύαμε τρία καζάνια την μέρα κρέας φασόλια και ότι άλλο ήθελαν Είχαμε καταλύματα να κοιμηθούν,και στάβλους για τα ζώα.Όλοι με κάρα κινούταν τότε..
Οι εργάτες ήταν Ηπειρώτες μάστοροι που έφτιαχναν τοιχοποιίες ,γέφυρες αλλά και Ευρυτάνες. Ηταν και πολλοί ντόπιοι βέβαια.Ο δρόμος τότε έφτανε μέχρι Τσάκλα, ήταν λογικό να μαζεύεται εδώ κόσμος και ντουνιάς,εξ ον από τους εργάτες που ήταν σε καθημερινή βάση.
Έπειτα όταν ο δρόμος προχώρησε πιο πάνω κι έτσι μετατέθηκε το Χάνι και πήγε στην Μποκρη.
Οι μηχανικοί του έργου ήταν ο Βεντουράκης και Λιγδόπουλος.Κι αυτοί εδώ έμεναν..Ο δρόμος έγινε όλος με σκαμπάνι φτυάρι καροτσάκι και φουρνέλα για τα δύσκολα σημεία..Δεν υπήρχαν μηχανήματα..
Τότε δούλευαν από ήλιο με ήλιο..Σπάγανε τις πέτρες σε μικρά κομμάτια τις στρώνανε και τις πάταγε οδοστρωτήρας..Το μόνο μηχάνημα που υπήρχε τότε..
Ήταν εδώ τότε παράρτημα της Εμπορικής τραπέζης. Υπεύθυνος μάλιστα εδώ ήταν ο Κώστας Κοντογιώργος από τον Άγιο Βλάση.
Το παράρτημα ήταν για την διανομή καλαμποκιού .Όλη η Ευρυτανία και τα γύρω χωριά μαζευόταν εδώ γι αυτό το λόγο. Ηταν και τα λουτρά.Ερχότανε ο κόσμος με αυτοκίνητα που τους άφηναν εδώ για να πάνε στα λουτρά στο Ορφανό..Ήταν από δώθε τότε τα λουτρά όχι από κει που ναι τώρα στο Βάλτο!
Τον μισό δρόμο για να πάνε τον κάνανε με αμάξια και τον άλλον μισό περίπου με τα μουλάρια ακόμα και με τα πόδια.Πάνω από 150 άτομα ήταν αυτοί.Ημερησίως δηλαδή το "Χάνι" εξυπηρετούσε 500 άτομα ...Ύστερα έπιασε ο πόλεμος και τα χάσαμε όλα..Αυτό ήταν το Χάνι κι όχι αυτό το καφενεδάκι που χω τώρα..
Μετά τον πόλεμο τα κάψανε όλα οι Γερμανοί όλα,όλα ακόμα και τους στάβλους που βάζαμε τα ζώα.
Το 1940 πιάστηκε ο πόλεμος.Το 1942 έκαψαν και μας το μαγαζί.. Να πως έγινε:
Εκείνη την χρονιά έγινε η μάχη του Άη Γιάννη .έγινε χαμηλά στην Μπόκρη κι όχι στο ύψωμα.Εκεί σκοτώθηκε ο Ευριπίδης Μάλαινος
Μάνιωσαν μετά οι Γερμανοί που βρήκαν αντίσταση και γύρισαν και τα έκαψαν όλα έφτασαν μέχρι Σκουτεσιάδα και Βελάουστα ..Ούτε κοτέτσι δεν άφησαν!
Ο πατέρας μου μετά από αυτή την καταστροφή έφυγε και πήγε στον κάμπο που είχαμε μποστάνια στο αεροδρόμιο πιο κάτω .
ΧΑΝΙ:φωτο:Κωστας Φρίντζος
Στον κάμπο είχαμε μποστάνια..Όταν μας τα έκαψαν όλα πήγαμε εκεί.Τότε ο πατέρας μου μου είπε:
-"Ο τελευταίος δρόμος είναι αυτός Γιαννάκη δεν θα ξαναγυρίσω στο χωριό"...Τόση στεναχώρια είχε μέσα του από την καταστροφή..Δεν ξαναγύρισε ποτέ πέθανε σ αυτό τον τόπο μια χρονιά μετά το 1943, σε ηλικία 63 χρονών.
Το Χάνι πήρε την ονομασία από τον ίδιο τον κόσμο..Όλοι λέγανε θα πάμε στο Χάνι του Τσάκλα, να φάμε να ξεκουραστούμε..Έτσι πήρε το όνομα, και έμεινε μέχρι σήμερα.Σε πινακίδα δεν θυμάμαι αν ήταν γραμμένο,μα σίγουρα θα υπήρχε.
Το 1947 έστησα ξανά το χάνι μαζί με την γυναίκα μου Πανωραία και η άδεια βγήκε το 1950..Όχι όμως όπως ήταν όταν ξεκίνησε,αλλά όπως είναι τώρα."
ΤΟ "ΧΑΝΙ" ΣΗΜΕΡΑ
Το Χάνι λειτουργεί σήμερα ως καφέ ψησταριά και το έχει αναλάβει ο γιος του μπάρμπα Γιάννη ο Δημήτρης με την γυναίκα του.Λένα.Το πρώτο πράγμα που βλέπει ο επισκέπτης μόλις μπαίνει στο μαγαζί, είναι τα φαρδιά χαμόγελα των ιδιοκτητων την αμεσότητα της επικοινωνίας και την εγκάρδια εξυπηρέτηση.Το καλό κρασί το εξαιρετικό τσίπουρο αλλά και οι εκλεκτοί μεζέδες της κ.Λενας εντυπωσιάζουν τους πελάτες.
Η μικρή ψησταριά είναι έτοιμη ανά πάσα στιγμή να ικανοποιήσει τις γαστρονομικές ορέξεις κάθε πελάτη, ενώ πίσω ακούγεται πάντα χαμηλή μουσική, μέχρι ο χορός και το γλέντι ν' ανάψουν και να ακουστεί στη στιγμή στην διαπασών
Το γλέντι στο Χάνι δεν είναι σώνει και καλά προγραμματισμένο!ΦΩΤΟ:Κωστας Κοντογιώργος
Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΣΑΚΛΑΣ ΣΤΗΝ ΑΥΛΗ ΤΟΥ "ΧΑΝΙΟΥ"(ΦΩΤΟ ΒΙΚΥ ΦΡΙΤΖΟΥ)
"Το Χάνι Τσάκλα"είναι ένα από τα παλαιότερα καταστήματα στα Παρακαμπύλια να μην πούμε το παλιότερο με μεγάλη ιστορία.Είναι πάνω στο δρόμο Αγρινίου Καρπενησίου, ανήκει στην κοινότητα Αμπελίων και αρκούν μόνο 30 λεπτά της ώρας να το επισκεφθεί κανείς από το Αγρίνιο.
http://parakampylianews.blogspot.gr
