Η γνωριμία μου με τις θαυμάσιες οικογένειες των παιδιών του Διθέσιου Δημοτικού Νέας Αβόρανης, αλλά και του 23ου Νηπιαγωγείου Αγρινίου, ήταν για μένα ένα υπέροχο ταξίδι για να φτάσω εκεί που αγαπάω... στις καρδιές των μικρών μου φίλων.
Αριάδνη Δάντε
Εδώ και αρκετή ώρα είμαι καθισμένη στο γραφείο μου και προσπαθώ να γράψω τις σκέψεις μου για τις όμορφες στιγμές της περασμένης Παρασκευής. Πληκτρολογώ κάτι, μετά το σβήνω, κοιτάζω τις φωτογραφίες από την αφήγηση του καπετάνιου και της γοργόνας στην πανέμορφη αίθουσα υποδοχής του ξενοδοχείου Marpessa στο Αγρίνιο, όπου γνώρισα τις οικογένειες των νηπίων του 23ου Νηπιαγωγείου Αγρινίου και τις νηπιαγωγούς τους και ειλικρινά δεν ξέρω από πού να ξεκινήσω να γράφω και τι να πρωτοσημειώσω.
Όπως κάθε πρωινό, κι αυτή την Παρασκευή, το ξυπνητήρι μου χτύπησε στις 6. Μόνο που προχτές, πετάχτηκα από το κρεβάτι μου δίχως δεύτερη σκέψη, μιας και δεν είχα φορτώσει στο αυτοκίνητο όλη μου την προίκα για το ταξίδι στη γενέτειρα. Η προίκα μου βέβαια, δεν απαρτίζεται από σεμέν και δαντέλες, αλλά από μπόλικα αναμνηστικά για τους μικρούς μου φίλους, μα και τα καλύτερα ρούχα της ντουλάπας μου, για τις σπουδαίες μου συναντήσεις.
Το ταξίδι μου προς την πατρίδα δεν ήταν καθόλου κουραστικό. Κάθε άλλο! Στη διαδρομή μου, με συντρόφευαν τα πλούσια χρώματα του ουρανού και το φως της λαμπερής Άνοιξης.
«Μάρτης όνειρο σαν μπαίνει, την ψυχή μου ομορφαίνει», σκεφτόμουν σε όλη τη διαδρομή, μέχρι να φτάσω στον πρώτο προορισμό της ημέρας. Το πρώτο ραντεβού μου ήταν στο διθέσιο Δημοτικό Σχολείο της Νέας Αβόρανης Αιτωλοακαρνανίας, όπου ενημέρωσα τους μαθητές του σχολείου, αλλά και τις μαμάδες τους στις βασικές αρχές Ασφάλειας Πληροφοριακών Συστημάτων, αλλά και στους κινδύνους του Διαδικτύου.
Η συνάντησή μας περιλάμβανε παιχνίδι ρόλων, όπου πρωταγωνίστησαν οι μικροί μαθητές, πλήθος ερωτήσεων, αλλά και αρκετά θέματα που έβαλαν μικρούς και μεγάλους σε σκέψεις για τον ανθοστολισμένο κήπο του Διαδικτύου.
Πιστεύω ότι ο Ενρίκε πέτυχε το σκοπό του και κατάφερε να εξηγήσει στους μικρούς μου φίλους τις έννοιες της εμπιστευτικότητας, της ακεραιότητας και της διαθεσιμότητας, αλλά και το πάθημα της θείας Μνήμης, τους έδωσε να καταλάβουν τι μπορεί να συμβεί όταν δεχόμαστε μηνύματα από αγνώστους.
Και μπορεί η θεία Μνήμη να έλαβε ανεπιθύμητα μηνύματα, εγώ όμως έλαβα υπέροχα λάφυρα Λογοτεχνίας : ένα μπουκέτο λουλουδιών από τον κήπο της Αγγελικής Λαμπροπούλου, της μίας εκ των δύο εκπαιδευτικών του Δημοτικού Σχολείου, αλλά και μπόλικα χειροποίητα κεκάκια που ετοιμάστηκαν από τις δασκάλες για τη χάρη μου!
Οι επόμενες ώρες της μέρας κύλησαν πολύ όμορφα και δεν άργησε να φτάσει η στιγμή της επόμενης σπουδαίας μου συνάντησης. Δεν είναι δα και μικρό πράγμα να συναντάς τους ποιητές του αύριο! Λίγο μετά τις 7 το απόγευμα, η αίθουσα υποδοχής του ξενοδοχείου Marpessa πλημμύρισε με παιδικές φωνές και ο πριγκιπικός και απίστευτα φιλόξενος χώρος του στολιδιού της πόλης μας, υποδέχθηκε τις κυρίες Αντωνία Στελιανού και Χαρά Κανιούρη, νηπιαγωγούς του 23ου Νηπιαγωγείου Αγρίνιου, τα νηπιαγωγάκια, τους γονείς και τα αδερφάκια των παιδιών.
Παρέα με την Αντωνία Στελιανού και τη Χαρά Κανιούρη
Σκοπός της συνάντησής μας ήταν η γνωριμία μου με τα παιδάκια που συμμετέχουν στη δράση «Ο πραγματικός Ποιητής γεννιέται». Για να ευχαριστήσω τα νηπιαγωγάκια για τη συμμετοχή τους, τους αφηγήθηκα το παραμύθι του καπετάνιου και της γοργόνας. Μάλιστα, σε ορισμένα σημεία της αφήγησης συμμετείχαν και τα ίδια τα παιδιά απαγγέλλοντας τους έμμετρους στίχους του παραμυθιού μου.
Λίγο πριν την έναρξη της αφήγησης, πολλά παιδάκια μου εμπιστεύτηκαν μερικά από τα παραμύθια τους για να τα παραδώσω στο Κέντρο Δημιουργικής Απασχόλησης Παιδιών με Αναπηρίες του Δήμου Αγρινίου, στα πλαίσια της δράσης «Δώσε ένα βιβλίο», κι όπως καταλαβαίνετε οι στιγμές αυτές ήταν ιδιαίτερα τρυφερές.
Στο τέλος της αφήγησης δέχθηκα δύο μοναδικά δώρα: ένα βιβλίο με ζωγραφιές των παιδιών με εμένα και τη μαμά μου, αλλά και μια τεράστια κάρτα με στίχους που εμπνεύστηκαν οι μικροί ποιητές για τις μαμάδες τους.
Στην επιστροφή μου στο πατρικό μου παρέδωσα το βιβλίο μας στη μαμά μου, η οποία το χάζευε με περισσή χαρά.
Βλέποντας και ξαναβλέποντας τις φωτογραφίες μου με τα παιδιά, μονολογώ το εξής: «Να ταξιδεύεις για να πας εκεί που αγαπάς...»
Θα μπορούσα να συμπεριλάβω την παραπάνω πρόταση στους στίχους ενός ποιήματος ή ενός τραγουδιού, αλλά στην παρούσα φάση, η φράση συμπληρώνει τον τίτλο του άρθρου μου. Η γνωριμία μου με τις θαυμάσιες οικογένειες των παιδιών του Διθέσιου Δημοτικού Νέας Αβόρανης, αλλά και του 23ου Νηπιαγωγείου Αγρινίου, ήταν για μένα ένα υπέροχο ταξίδι για να φτάσω εκεί που αγαπάω... στις καρδιές των μικρών μου φίλων.
