Τη συζήτηση που έγινε στη βουλή σχετικά με τη μετονομασία του Τμήματος Διαχείρισης Περιβάλλοντος και Φυσικών Πόρων του Πανεπιστημίου Πατρών, που εδρεύει στο Αγρίνιο, σε Τμήμα Μηχανικών Περιβάλλοντος και τη διαπίστωση του Υπ. Παιδείας πως για το συγκεκριμένο αίτημα δεν υπάρχει συναίνεση των πανεπιστημιακών αρχών, ακολούθησε την επομένη η είδηση πως οι πρυτάνεις των πανεπιστημίων ζητούν μείωση στον αριθμό των εισακτέων έως και 50% σε σχέση με αυτόν που έδωσε το υπουργείο Παιδείας για το τρέχον ακαδημαϊκό έτος.

Tα δύο αυτά συνδέονται απόλυτα μεταξύ τους, γιατί αποδεικνύουν πως το Υπουργείο Παιδείας και τώρα και παλιότερα επικαλείται το αυτοδιοίκητο των πανεπιστημίων κατά το δοκούν… Έχουμε το Υπουργείο Παιδείας να μην μπορεί να τιθασεύει τις μεθοδεύσεις της Πάτρας για τη βιωσιμότητα και το μέλλον των τμημάτων του Αγρινίου. Τα παραδείγματα είναι αρκετά: Πρόσφατα απάντησε το Υπουργείο σχετικά τις ελλείψεις στο διδακτικό προσωπικό των τμημάτων του Αγρινίου πως για το 2016 πιστώθηκαν 27 θέσεις για το Πανεπιστήμιο Πατρών, αλλά η κατονομή των θέσεων που είναι στην ευχέρεια της διοίκησης του Πανεπιστημίου δεν επέτρεψε ούτε μια θέση να κατανεμηθεί σε τμήμα του Αγρινίου. Επιπλέον οι αρχές του Πανεπιστημίου Πατρών (Σύγκλητος – Πολυτεχνική Σχολή) αντιτίθονται αδικαιολόγητα στην προσπάθεια που κάνει το τμήμα ΔΠΦΠ για μετονομασία σε Μηχανικών Περιβάλλοντος. Όμως εδώ υπάρχει ένας παραλογισμός. Γιατί κάποια στιγμή πρέπει να γίνουν κατανομές καθηγητών για τα τμήματα του Αγρινίου και επίσης κάποια στιγμή πρέπει το τμήμα ΔΠΦΠ να καταλήξει κάπου, είτε αυτό λέγεται Μηχανικών Περιβάλλοντος, είτε κάτι άλλο. Δεν είναι δυνατόν να παραμένουν οι φοιτητές σε «ομηρία»…

Και ο παραλογισμός γίνεται ακόμη μεγαλύτερος, αν αναλογιστούμε πως συνεχώς τα τελευταία χρόνια οι πρυτάνεις ζητούν λόγω των μειωμένων προϋπολογισμών μείωση των εισακτέων, παρεπιμπτόντως το Πανεπιστήμιο Πατρών ζητά μείωση 50%, όμως για το αριθμό των εισακτέων φαίνεται ότι δεν υπάρχει αυτοδιοίκητο και αποφασίζει το Υπουργείο… Όπως επίσης υπάρχει παραλογισμός, όταν η Πολιτεία με το θεσμικό πλαίσιο που υπάρχει κρατά σε μια ιδιότυπη ομηρία τα πανεπιστήμια, προτιμώντας να τα βλέπει να εκλιπαρούν το πτωχευμένο κράτος για χρηματοδοτήσεις και να μην τους επιτρέπει να αξιοποιήσουν προς όφελός τους τη γνώση που παράγουν…

Έτσι έχουμε ένα πανεπιστήμιο επαίτη απέναντι στο κράτος και τα συντεχνιακά συμφέροντα εντός του πανεπιστημίου να παραμένουν στο απυρόβλητο. Όμως αυτό το «μία σου και μία μου» Πολιτείας και Πανεπιστημίου έχει θύμα τους φοιτητές και την Παιδεία!

Δ.Π