Πρόκειται για εξέγερση εναντίον των Τούρκων πριν την επανάσταση του 1821. Το 1683 η Δύση συσπειρώθηκε και κήρυξε τον πολέμου στην Τουρκία. Αρχιστράτηγος, ήταν ο Francesco Morosini,
Στη σκλαβωμένη Ελλάδα άρχισαν οι εξεγέρσεις ( Λευκάδα, Πρέβεζα, Άρτα και αλλού). Στα αρματολίκια των Αγράφων και του Καρπενησίου το ίδιο. Επιτίθενται στους Τούρκους οι Χρήστος και ο Μόσχος Βαλαωρίτης από την Βαλαώρα, ο Χορμόβας από τον Μάραθο των Αγράφων.
ΤΌΤΕ διαπρέπει και ο Λιβίνης από το Καρπενήσι.
Σημαντικές μάχες εναντίον των Τούρκων δίνει στην τοποθεσία ανάμεσα Γόλιανης και Παπαρουσίου. Γι΄ αυτό και το μέρος αυτό και το βουνό λέγεται “Λιβίνη”.
Το 1685 πρωτοστατεί στη μάχη της Αράχωβας ((σημερινό Πεντάκορφο) που ανήκε στο αρματωλίκι των Ευρυτανία. Εκεί έχασε τη ζωή του.
Πάλι έμεινε το όνομά του σε τοποθεσία γνωστή «Στ΄Λιβίν΄»
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: ΟΠΟΙΟΣ ΘΕΛΕΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΡΟΣΘΕΣΕΙ ΚΑΤΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΟΠΟΘΕΣΙΑ
Αναδημοσιεύουμε παρακάτω ένα άρθρο που βρήκαμε στο διαδίκτυο Π. Σ.
Ο Καπετάν Λιβίνης
Του Θάνου Δ. Παρουτσά
Δημοσιευμένο στην εφ. Παπαρουσιώτικοι Αντίλαλοι, Ιανουάριος – Μάρτιος 2010, σελ. 5 [Πηγή: Π. ΡΟΥΜΕΛΙΩΤΙΚΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ, Α (1957)]
Στην ιστορία του αρματολισμού μια από τις πρώτες θέσεις δικαιωματικά παίρνει χάρις στην ηρωική και πατριωτική δράση του ο αρματολός Λιβίνης που καταγόταν από το Καρπενήσι και που ήκμασε στο δεύτερο ήμισυ του ΙΖ’ αιώνα.
Δυστυχώς η ιστορία της Ευρυτανίας επί Τουρκοκρατίας και ιδιαίτερα στα μακρινά εκείνα χρόνια της σκλαβιάς δεν μας είναι όσο θάπρεπε γνωστή και το χειρότερο, ότι δεν υπάρχει αρκετή για να μην ειπώ σχεδόν καθόλου σχετική, που θα μπορούσε κάπως να μας βοηθήσει, βιβλιογραφία.
Μολαταύτα θα προσπαθήσω να δώσω κάποια αμυδρή εικόνα του περίφημου αυτού αρματολού, του οποίου η δράση αναφέρεται περιληπτικά σε πολύ ελάχιστες πηγές. Πότε ακριβώς γεννήθηκε ο Λιβίνης δεν μας είναι γνωστό. Η ιστορία αναφέρει, ότι περί τα 1684, οπότε οι Βενετοί με τους Γερμανούς, τους Πολωνούς και τους Ρώσους ξανάρχισαν τον πόλεμο κατά των Τούρκων, ο Λιβίνης από τους πρώτους αρματολούς, που δεν λογάριασε τα τυχόν δυσάρεστα γι’ αυτόν επακόλουθα, ύψωσε την σημαίαν της ανταρσίας και συνέπραξε με τον Φραγκίσκο Μοροζίνη εναντίον των Τούρκων.
Μαζί με τον Μοροζίνη έφθασε ως την Ήπειρο, όπου επολέμησε και συνεπώς συνέλαβε από την μια μεριά στην εξόντωση των Οθωμανών πειρατών, που είχαν ως καταφύγιον και παρόρμησή τους την Αγία Μαύρα και από την άλλη στην εκπόρθηση της Λευκάδας και της Πρέβεζας.
Αλλά και στη Στερεά Ελλάδα, όπου κατέβηκε επανειλημμένα, κατατρόπωσε τους Τούρκους προσπαθώντας να δώσει σάρκα και οστά στο ιδανικό που του φλόγιζε αδιάκοπα την σκέψη: Να ελευθερώσει από την τυραννία την Πατρίδα του.
Αξιοσημείωτο είναι, ότι στα χρόνια εκείνα πολλοί των προεστώτων διακρίνονταν για τα φιλότουρκά τους αισθήματα. Ο Λιβίνης δεν ήταν μόνον φοβερός τιμωρός των Τούρκων, αλλά και των τέτοιων προκρίτων.
Το μίσος του εστρέφετο όχι μόνον κατά των τυράννων κατακτητών, αλλά και κατά των συνεργατών τους καθώς καθαρά φαίνεται από το δημοτικό τραγούδι, που παραθέτουμε, προς το τέλος.
Το τέλος του Λιβίνη σαν αρματολού, αλλά περισσότερον σαν κλέφτου με την σημασία του πατριώτου αγωνιστού ήταν εξαιρετικά μεγάλο για δυο λόγους. Πρώτα γιατί χάρη σε κείνον η Ευρυτανική περιοχή εύρισκε κάποιαν ησυχίαν, γιατί ήταν απαλλαγμένη από τους ληστές και τα στρατιωτικά τμήματα του κατακτητού, και δεύτερον γιατί ο Λιβίνης απετέλεσε την πρωτοπορία του εθνεγερτικού πνεύματος και συνέβαλε έτσι κατά πολύ στη δημιουργία μιας φιλελεύθερης προεπαναστατικής τάσης των κατοίκων, έτσι που σιγά, σιγά να θεωρείται ανυπόφορος ο ραγιαδισμός.
Στην Ευρυτανία ειδικά η ιστορία μας πληροφορεί χωρίς λεπτομέρειες, ότι ο Λιβίνης όχι λίγες φορές είχε επιτεθεί κατά των Τούρκων, τους οποίους μάλιστα σε ένα λόφο κοντά στο χωριό Γόλιανη του Καρπενησιού κατετρόπωσε κυριολεκτικά, ώστε από τότε ο λόφος εκείνος ως τα σήμερα να επωνομάζεται «λόφος του Λιβίνη».
Η μοίρα όμως δεν επέτρεψε στον γενναίο αυτό και δυναμικό καπετάνιο να συνεχίσει επί πολύ τις προσπάθειές του κατά των εχθρών για την λύτρωση της πατρίδας του από τα δεινά της δουλείας.
Έτσι ύστερα από την περιφανή νίκη κατά των Τούρκων στη Γόλιανη σε επακόλουθη μάχη, κατά την οποία οι Τούρκοι ήσαν ασυγκρίτως πολυαριθμότεροι ώστε να περικυκλώσουν τον ηρωϊκό κλέφτη κοντά στην Αράχωβα του δήμου
Παρακαμπυλίων της Ευρυτανίας, ο Λιβίνης έπεσε εκεί πολεμώντας παλληκαρίσια.
Το παρακάτω ηρωϊκό τραγούδι αποτελεί ένα είδος διαθήκης και αποδείχνει το πόσο ο γενναίος αυτός πολεμιστής μας θεωρούσε ως τον ανώτερο σκοπό της ζωής τον αγώνα για την λευτεριά. Έτσι είναι αληθινά συγκινητική η στροφή του, που παρουσιάζει τον Λιβίνη να δίνει εντολή, όπως τα πολύτιμα άρματά του δοθούν, από την εκκλησία, που τα είχε θάψει για προφύλαξη, στο μονάκριβο παιδί του, που θάπρεπε μεγαλώνοντας να συνεχίσει το έργο του. Το τραγούδι είναι τούτο:
«Τρία μεγάλα σύγνεφα’ ςτο Καρπενήσι πάνε
το να φέρνει αστραπόβροντα τάλλο χαλαζοβρόχια
το τρίτο το μαυρύτερο μαντάτα του Λιβίνη.
Σε σένα Μήτρο μου γαμπρέ, Σταθούλα ψυγογιέ μου
Αφήνω την γυναίκα μου το δόλιο μου το Γιώργη
Πούναι μικρός για φαμελιά και απ’ άρματα δεν ξαίρει.
Και σα διαβεί τα δεκαννιά και γίνει παλληκάρι
Ελάτε να ξεθάψετε τα δόλια τα’ άρματά μου
Που τάχωσα στην Εκκλησιά μέσα στο Άγιο Βήμα
Να μη τα πάρουν τα σκυλιά και ο Τουρκο-Κωνσταντάκης»
Στον τελευταίο στίχο του τραγουδιού αυτού παρατηρούμε, ότι ο Λιβίνης αποκαλεί υβριστικά τον προεστώτα του Καρπενησιού Κωνσταντάκη, ως «Τουρκοκωνσταντάκη», γιατί δεν ήταν δυνα- τόν να ανεχθεί φιλικές σχέσεις Τούρκων με Έλληνες.
Το σημείο αυτό αξίζει ιδιαιτέρας προσοχής, γιατί αποτελεί σχεδόν κληρονομιά διαρκή στους Έλληνες, που πάντοτε δεν μπορούσαν ν’ ανεχθούν τους ξενόδουλους συμπολίτες των, τους οποίους από τους πιο αρχαίους χρόνους τιμωρούσαν. Γενικά δε μας παρουσιάζει ζωηρό το γεγονός ότι στα στήθια του Ελληνικού λαού ποτέ δεν έπαψε να χοχλάζει η οργή και το μίσος κατά των τυράννων και ο αέναος πόθος για την κατάκτηση της λευτεριάς του. Πόθος που λίγο αργότερα θα γινόταν νικηφόρος αγών και κορύφωμα παλληκαριάς.
(Π. ΡΟΥΜΕΛΙΩΤΙΚΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ, Α(1957)
http://blogs.sch.gr/grayilei/erasmus/
