Βαθιά θλίψη σκόρπισε στην τοπική κοινωνία του Μεσολογγίου η είδηση του θανάτου του Γιάννη Ρουσόπουλου, περιβαλλοντολόγου και ενεργού πολίτη, ο οποίος έφυγε από τη ζωή ύστερα από γενναία και πολύμηνη μάχη με τον καρκίνο. Ο εκλιπών αφήνει πίσω του τα τρία παιδιά του.
Ο Γιάννης Ρουσσόπουλος ήρθε στο Μεσολόγγι στα μέσα της δεκαετίας του ’80 για να σπουδάσει στο ΤΕΙ, όμως η αγάπη του για την περιοχή τον κράτησε εδώ για πάντα. Παντρεύτηκε, δημιούργησε οικογένεια και συνέδεσε τη ζωή και το έργο του με την Αιτωλοακαρνανία – έναν τόπο που εξερεύνησε, μελέτησε, φωτογράφισε και ανέδειξε με πάθος.
Με πάνω από 30 χρόνια εμπειρίας στον τομέα της περιβαλλοντικής καταγραφής και παρακολούθησης, ο Γιάννης υπήρξε από τους πιο βαθύς γνώστες της ορνιθοπανίδας, των οικοτόπων και της φυσικής ιστορίας της ευρύτερης περιοχής. Χάρη στην επιστημονική του κατάρτιση και την αστείρευτη αγάπη του για τη φύση, συνεργάστηκε με πλήθος φορέων – δημόσιων, ιδιωτικών, διεθνών και πανεπιστημιακών – προσφέροντας την πολύτιμη γνώση και εμπειρία του ως ορνιθολόγος πεδίου.
Παράλληλα, ασχολήθηκε με τη φωτογραφία φύσης και είχε στο ενεργητικό του τη συγγραφή, επιμέλεια και έκδοση δέκα βιβλίων. Πολλά από τα έργα του είναι αφιερωμένα στην άγρια ζωή και το φυσικό τοπίο της Αιτωλοακαρνανίας. Οι εικόνες του και τα κείμενά του φιλοξενήθηκαν σε εφημερίδες όπως η Ελευθεροτυπία, η Καθημερινή και το περιοδικό Γαιόραμα.
Κάπου 12 χλμ από το Μεσολόγγι. Ψηλά στον Αράκυνθο και την περιοχή του χωριού Μούσουρα, με θέα προς τις νησίδες Ντολμά Αιτωλικού, την περιοχή Νεοχωρίου και το Δέλτα Αχελώου. Φυσικό κάλος, απλόχερα δοσμένο. (Φωτό από τις τελευταίες εξορμήσεις του Γιάννη Ρουσσόπουλου)
Η αγάπη του για τη φύση και την Αιτωλοακαρνανία αποτυπωνόταν όχι μόνο στο επιστημονικό του έργο αλλά και στην καθημερινότητά του. Μέσα από τον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook, μοιραζόταν εικόνες από τις εξορμήσεις του, φωτογραφικά στιγμιότυπα από τα βουνά, τις λίμνες, τους υγροτόπους και την άγρια ζωή της περιοχής.
Οι δημοσιεύσεις του συνδύαζαν την τεκμηριωμένη γνώση με την ποιητικότητα της εικόνας, αποτελώντας ένα πολύτιμο αρχείο μνήμης και παρατήρησης της φύσης — ένα «ψηφιακό ημερολόγιο» ενός ανθρώπου που έζησε σε απόλυτη σύνδεση με το τοπίο.
Ο Γιάννης δεν ήταν απλώς ένας επιστήμονας. Ήταν ένας άνθρωπος με ουσιαστική και διαρκή παρουσία στα κοινά, ένας ήρεμος δύτης του τοπίου, που με σεβασμό και γνώση το αναδείκνυε στο πανελλήνιο. Ήταν από τους λίγους που γνώριζαν κάθε μονοπάτι του ορεινού όγκου της Αιτωλοακαρνανίας, κάθε σπάνιο πουλί του υγροτόπου.
Η απώλειά του αφήνει ένα δυσαναπλήρωτο κενό στην περιβαλλοντική κοινότητα και μια βαθιά λύπη σε όσους τον γνώρισαν και συνεργάστηκαν μαζί του.
