Η Παναγία παρουσίασε στον Θεό

την προπτωτική ανθρώπινη φύση

Του Μητροπολίτου Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. Δαμασκηνού

«Ἐν ταῖς τοῦ Υἱοῦ χερσί, σήμερον τὴν παναγίαν παρατίθεται ψυχήν,

καὶ σὺν αὐτῇ πληροῦται τὰ σύμπαντα χαρᾶς».

Οι εορτές της Παναγίας μας, μεταξύ των οποίων η μεγαλύτερη είναι η σημερινή εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου - που είναι ένα μικρό Πάσχα,  το «Πάσχα του καλοκαιριού», όπως ονομάζεται -  μας δίνουν την ευκαιρία να εκφράσουμε την ευγνωμοσύνη μας προς την Μητέρα του Λυτρωτού μας και Μητέρα όλων μας, την Κυρία Θεοτόκο, για ό,τι έχει κάνει και συνεχίζει να κάνει για το ανθρώπινο γένος και τον καθένα από εμάς.

Αναφέρουν οι Πατέρες της Εκκλησίας μας, πως οφείλουμε στην Παναγία μας, όλα τα αγαθά, τα οποία έφερε σε εμάς ο Χριστός μας, δηλαδή την λύτρωση, την σωτηρία, την θέωση. «Αύτη καταρχή και πηγή και ρίζα των απορρήτων αγαθών».

Είναι κοινή πίστη της Εκκλησίας μας, ότι δεν θα σαρκωνόταν ο Λόγος, εάν δεν υπήρχε η Θεοτόκος, η Κεχαριτωμένη και ευλογημένη εν γυναιξί. Έπρεπε κάποιος άνθρωπος να παρουσιάσει στον Θεό την ανθρώπινη φύση, όπως ήταν προ της πτώσεως. Και όταν θα ευρισκόταν αυτός ο άνθρωπος, ο οποίος θα προσέφερε στον Θεό την ανθρώπινη φύση καθαρή, αγνή, τότε θα μπορούσε από αυτή την ύπαρξη να σαρκωθεί ο Θεός. «Αλλ’ η πανάμωμος Παρθένος, μόνη των εξ αιώνος ανθρώπων εξ αρχής εις τέλος κατά πάσης έστη κακίας», λέει ο Άγιος Νικόλαος ο Καβάσιλας.

Η Παναγία μας, όχι μόνο προσέφερε τον εαυτό Της καθαρό στον Θεό, αλλά προσέφερε και όλη την ελευθερία Της στον Θεό, σε όλα τα στάδια της Σαρκώσεως του Χριστού. «Ιδού η δούλη Κυρίου. γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου» (Λουκ. 1, 38). Αυτή είναι η στάση της Θεοτόκου στο Μυστήριο της Θείας Οικονομίας από τον Ευαγγελισμό, έως και της Κοιμήσεώς Της, που εορτάζουμε σήμερα.

Ο Απόστολος Παύλος αναφέρει: «τούτο φρονείσθω εν υμίν, ο και εν Χριστώ  Ιησού» (Φιλιπ. 2, 6). Να μιμηθούμε, δηλαδή, το φρόνημα του Χριστού, όπως την Άκρα Του Ταπείνωση, την κένωση, την θυσία, την προσφορά. Αυτό ήταν και το φρόνημα της Παναγίας μας. Και αυτή εκένωσε τον εαυτό Της, τον προσέφερε ως τέλεια θυσία, κάνοντας υπακοή άχρι θανάτου. Η Θεοτόκος δεν έκανε κηρύγματα, δεν έγραψε τίποτε. Η ζωή Της όμως ήταν ηχηρό κήρυγμα, ήταν βιβλίο αιώνιο, «επιστολή Χριστού» (Β’ Κορ. 3, 3).

Γι’ αυτό και οι ύμνοι της Εκκλησίας μας είναι παντοτινοί και ανεξάντλητοι προς το πρόσωπο της Κυρίας Θεοτόκου. Κανένα πρόσωπο επί γης δεν τιμήθηκε με τόσους ύμνους, με τόσες δοξολογίες, με τόσους εγκωμιαστικούς λόγους και προσωνύμια, όσα η Παναγία μας.

Εμείς, ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί, όσοι με την πνευματική ζωή μας την νοιώθουμε Μητέρα μας, την ευχαριστούμε και προσψαύουμε το ακήρατο σκήνωμά Της νοερώς «καρδία και χείλεσι και μετώπω». Ασπαζόμαστε και εμείς το Σώμα Της και με τους Αποστόλους συμμετέχουμε στην πάνσεπτο κηδεία Της, που δεν ήταν παρά το προστάδιο της Μεταστάσεώς Της στους Ουρανούς.

Γι’ αυτό και στην συνείδησή μας, η Μητέρα και διάκονος της όντως Ζωής δεν πέθανε, αλλά κεκοίμηται. Ο θάνατος δεν μπόρεσε να αποκτήσει εξουσία πάνω Της, όπως δεν είχαν ποτέ στην ζωή Της, ο εγωισμός και η κακία. Έτσι, η Κοίμησή Της είναι για μας πάντοτε αιτία χαράς, αφορμή πανηγύρεως, πρόγευση του Δείπνου της Ουράνιας Βασιλείας.

Σε αυτό ακριβώς, μας προσκαλεί σήμερα όλους μας η Θεοτόκος, προσφέροντάς μας την «μερίδα» Της, τον Αναστημένο Χριστό, ως απαρχή της Καινής Κτίσεως, ως καινούργιο ξεκίνημα της κοινής μας ζωής, με τον Θεό της αγάπης.