Στην καρδιά της άνοιξης, στο θέατρο της αρχαίας Πλευρώνας, μαθητές του 7ου Γυμνασίου Αγρινίου έγιναν μύθοι, στήνοντας μια παράσταση-γιορτή για την ιστορία, το θέατρο και την παιδεία.

Οι μαθητές ανεβαίνουν τα διαζώματα, κάθονται στις κερκίδες, ρουφούν το τοπίο και ετοιμάζονται να ζήσουν μια εμπειρία βγαλμένη από το παρελθόν. Στην ορχήστρα, οι νεαροί ηθοποιοί με συγκίνηση και συστολή περνούν τις παρόδους, έχουν πίσω τους τα τείχη της αρχαίας πόλης. Μπροστά τους, το κοινό και η ίδια η ιστορία.

Λίγα λόγια για την Πλευρώνα, λίγα λόγια για το έργο. Και ύστερα… σιωπή. Μέσα από αυτή τη σιωπή ξεπηδούν τα αρχαία λόγια, ξετυλίγεται ο μύθος. Η Ελένη, οι Σπαρτιάτισσες, ο ρακένδυτος Μενέλαος, ο από μηχανής θεός, η λύτρωση.

Το κοινό συγκινείται, χειροκροτεί, καμαρώνει. Οι μαθητές δεν έζησαν απλώς μια σχολική εκδρομή. Έζησαν το θέατρο όπως το ζούσαν οι αρχαίοι. Βίωσαν την ιστορία με όλες τις αισθήσεις τους. Άγγιξαν τις ρίζες τους.

Μια ιδέα που γεννήθηκε τον Οκτώβριο από τη Σταυρούλα Νικολοπούλου, πήρε σάρκα και οστά με υποδειγματική δουλειά, ομαδική προσπάθεια και αφοσίωση. Με τη σκηνοθετική της καθοδήγηση και τη στήριξη όλων των εκπαιδευτικών του σχολείου, η παράσταση άφησε ανεξίτηλο αποτύπωμα στις ψυχές των παιδιών.

Η Μάργια Παπατρέχα φρόντισε με μεράκι τα κοστούμια και τα αξεσουάρ, η Κατερίνα Αντωνοπούλου στάθηκε πολύτιμη αρωγός, ενώ ολόκληρη η σχολική κοινότητα στήριξε με θέρμη το εγχείρημα.

Δεν έλειψαν και οι αναφορές σε ανθρώπους που αγωνίστηκαν για να αναδειχθεί η πολιτιστική κληρονομιά της περιοχής, όπως ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Παπαδόπουλος, φιλόλογος, επιστήμονας και Μεσολογγίτης που άφησε το στίγμα του στην ανάδειξη της Πλευρώνας.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Εφορεία Αρχαιοτήτων που επέτρεψε να ζωντανέψει ξανά το αρχαίο θέατρο με φωνές μαθητών και όχι τουριστών.

Η ουσία της παιδείας χτίζεται πέτρα-πέτρα, μέρα-μέρα, σε κάθε μικρή καθημερινή πράξη που μας ενώνει με το παρελθόν και μας δείχνει το μέλλον. Μια μέρα στην Πλευρώνα το απέδειξε περίτρανα.

Δείτε επιπλέον φωτογραφίες:

sinidisi.gr