Μια αποκαλυπτική έρευνα για την επίπτωση των οικονομικών προβλημάτων στην υγεία που αφορά και το Αγρίνιο, όπως αναφέρει ο Πρόεδρος του Φαρμακευτικού Συλλόγου Τριχωνίδας Αχιλλέας Κοντοπάνος, δείχνει το 30% των ασθενών δυσκολεύεται να αγοράσει φάρμακα και να διακόπτει την θεραπεία
Προβληματίζουν τα αποτελέσματα ευρωπαϊκών μελετών που διεξήχθησαν από το 2012 έως και το 2024 και παρουσιάστηκαν στο 11ο Πανελλήνιο Συνέδριο Εφαρμοσμένης Φαρμακευτικής, που διοργάνωσε ο Φαρμακευτικός Σύλλογος Θεσσαλονίκης. Οι μελέτες απέδειξαν, μεταξύ πολλών άλλων χρήσιμων συμπερασμάτων, ότι 6 στους 10 ασθενείς διακόπτουν τη θεραπεία τους λόγω οικονομικών προβλημάτων!
Ταυτόχρονα οι ίδιες μελέτες απέδειξαν ότι ποσοστό της τάξεως του 55% των φαρμακοποιών και 37% των ιατρών θεωρούν πως η μη συμμόρφωση των ασθενών στις θεραπείες αποτελεί ιδιαίτερα σοβαρό πρόβλημα, με εξίσου σοβαρό αντίκτυπο στην υγεία των ασθενών!
Την ίδια στιγμή φαίνεται πως στην επαρχία δεν είναι τόσο υψηλά τα ποσοστά αυτών που διακόπτουν την θεραπεία τους, αλλά όσο ο καιρός περνά αυξάνονται.
Για το ζήτημα μίλησε στην εφημερίδα «Συνείδηση» ο Πρόεδρος του Φαρμακευτικού Συλλόγου Τριχωνίδας, Αχιλλέας Κοντοπάνος, ο οποίος προσέγγισε επιστημονικά και πρακτικά το ζήτημα.
Συγκεκριμένα ο κ. Κοντοπάνος επεσήμανε: «στην επαρχία και ειδικά στην περιοχή του Αγρινίου το ποσοστό των ασθενών που διακόπτουν την φαρμακευτική τους αγωγή λόγω οικονομικών προβλημάτων δεν είναι τόσο μεγάλο, όπως στα μεγάλα αστικά κέντρα.
Όμως ισχύει και στην περιοχή μας ότι πολλοί ασθενείς αλλάζουν την θεραπεία τους σε φθηνότερη, επιλέγουν δηλαδή να προμηθευτούν φτηνότερα φάρμακα από αυτά που τους συστήνει ο γιατρός τους ή διακόπτουν τελείως κάποια φάρμακα για οικονομικούς λόγους.
Κατ’ εκτίμηση ένα ποσοστό της τάξεως του 30% των ασθενών στην περιοχή του Αγρινίου μπαίνουν στη διαδικασία αυτή για οικονομικούς και μόνο λόγους.
Μάλιστα, όσο περνάνε τα χρόνια το ποσοστό όσων αλλάζουν ή διακόπτουν την θεραπεία τους αυξάνεται, διότι δυσκολεύει η οικονομική τους κατάσταση.
Όταν μπούμε στη λογική «τελείωσε το φάρμακο, θα πάω κάποια στιγμή να το πάρω», τότε τις περισσότερες φορές οι ασθενείς διακόπτουν την θεραπεία τους και μάλιστα όταν περάσει λίγος καιρός διαγράφουν από τη συνείδησή τους ότι το φάρμακο αυτό πρέπει να το πάρουν, επειδή τους το σύστησε ο θεράπων γιατρός. Όταν συμβαίνει αυτό, τότε τις περισσότερες φορές διακόπτουν την θεραπεία τελείως και δεν συνεχίζουν ποτέ το φάρμακο, μέχρι και να υπάρξει και πάλι κάποιο σύμπτωμα που θα οδηγήσει αναγκαστικά τον ασθενή και πάλι στον γιατρό του. Τότε και μόνο τότε ξεκινάει και πάλι η θεραπεία.
Πολλοί δηλαδή είναι αυτοί που λένε πως θα διακόψουν την θεραπεία τους για ένα ή δύο μήνες, αλλά ποτέ τελικά δεν την συνεχίζουν.
Συνήθως τα φάρμακα που διακόπτουν οι ασθενείς είτε είναι «απλά», που δεν μπαίνει σε κίνδυνο η ζωή τους, είτε όμως είναι και για φάρμακα που επηρεάζουν άμεσα την υγεία τους.
Για παράδειγμα σε κάποια ασθένεια οι ασθενείς χρησιμοποιούν για τη ρύθμισή της δύο και τρία φάρμακα όπως λ.χ. για το ζάχαρο. Στην περίπτωση του ζαχάρου ένας ασθενής μπορεί να χρησιμοποιεί ακόμη και τρία φάρμακα για να το ρυθμίσει, αλλά επειδή ο ίδιος ο ασθενής θεωρεί ότι το ζάχαρό του είναι αρκετά καλό, διακόπτει το ένα από τα τρία φάρμακα. Επί της ουσίας όμως και σ’ αυτές τις περιπτώσεις μιλάμε για διακοπή της θεραπείας του, άσχετα να συνεχίζει ο ασθενείς να παίρνει τα άλλα δύο φάρμακα.
Συνεπώς, άλλες φορές οι ασθενείς μπορεί να διακόπτουν την θεραπεία τους από σοβαρά φάρμακα και σοβαρές ασθένειες και άλλες φορές από λιγότερο σοβαρά φάρμακα και λιγότερο σοβαρές ασθένειες, φάρμακα που είναι όμως απολύτως απαραίτητα για τον οργανισμό τους, για την υγεία τους. Σε κάθε περίπτωση όμως υπάρχει αρνητικό αντίκτυπο στην υγεία του ασθενούς που διακόπτει την θεραπεία του.
Θεωρώ πως κανένας γιατρός δεν θα δώσει στον ασθενή του κάποιο φάρμακο που δεν το έχει ανάγκη, αλλά λόγω οικονομικών προβλημάτων ο ασθενής αποφασίζει από μόνος του να προμηθευτεί φθηνότερα φάρμακα ή και πολλές φορές να διακόψει εντελώς την θεραπεία του.
Να επισημάνουμε όμως πως τα ασφαλιστικά ταμεία θα μπορούσαν να έχουν μικρότερα ποσοστά συμμετοχής, να αποζημιώνουν περισσότερα φάρμακα και να αποζημιώνονται και τα φάρμακα που επιλέγει ο γιατρός για τον ασθενή του και όχι το φθηνότερο γενόσημο φάρμακο, διότι ο γιατρός δεν επιλέγει πάντα το φθηνότερο γενόσημο φάρμακο για την θεραπεία του ασθενούς του, οπότε εκεί ο ασθενής καλείται να πληρώσει μεγαλύτερη συμμετοχή. Άρα καλό θα ήταν να εξεταστεί το θέμα των συμμετοχών, ώστε ο ασθενής να έχει μικρότερη επιβάρυνση».
Κων. Χονδρός
sinidisi.gr
