Ο Γιώργος Κοιμήσης γιος του πρώην δημάρχου Αμφιλοχίας μίλησε στην εφημερίδα «Συνείδηση» με αφορμή το Βραβείο Κοινού που έλαβε στο Φεστιβάλ Δράμας για την ταινία «Treadmill» που σκηνοθέτησε.
Διαβάστε το δημοσίευμα:
Με την αυλαία για το 47ο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας (2-8/9), μια ευχάριστη έκπληξη (ίσως για όσους δεν είναι πολύ σχετικοί) περίμενε την Αιτωλοακαρνανία, καθώς το Βραβείο Κοινού 2024 απέσπασε η ταινία «Treadmill», που δημιούργησε ο Γιώργος Κοιμήσης, γιος του έμπειρου αυτοδιοικητικού και ρέκορντμαν σε θητείες επί σειρά ετών ως δήμαρχος Αμφιλοχίας, Απόστολου Κοιμήση.
Η ταινία συμμετείχε στο Εθνικό Διαγωνιστικό Πρόγραμμα ενώ υπήρξε και διεθνές σπουδαστικό πρόγραμμα, καθώς και «animation» διαγωνισμός.
Ο Γιώργος Κοιμήσης γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα και ήρθε σε επαφή με τις τέχνες από μικρή ηλικία, πραγματοποιώντας σπουδές στη μουσική. Μετά την αποφοίτησή του από το Τμήμα Επιστήμης Υλικών του Πανεπιστημίου Πατρών, σπούδασε σκηνοθεσία στη σχολή Λυκούργου Σταυράκου και το «Treadmill» είναι η πρώτη μικρού μήκους ταινία του.
Εξηγώντας πρόσφατα το πώς βρήκε έμπνευση σε ένα τόσο απλό «οικιακό» γεγονός έχει πει ότι «χρειάστηκε κάποτε η μητέρα μου να με συμβουλευτεί για την αγορά ενός διαδρόμου γυμναστικής τον οποίο ήθελε να τοποθετήσει σπίτι της. Την απέτρεψα για χωροταξικούς λόγους και γιατί, ας μη γελιόμαστε, είναι εξαιρετικά σπάνιο να χρησιμοποιηθεί για εύλογο χρονικό διάστημα, τουλάχιστον για τρέξιμο. Έτσι, για να μην τα πολυλογώ, ο διάδρομος κατέληξε κάποια περίοδο να φιλοξενείται σε μια γωνία του μπαλκονιού της. Αυτό με οδήγησε να σκεφτώ με συμβολικούς όρους, ένα κατεσταλμένο «θέλω».
Τούτο σε συνδυασμό με ένα κοινωνικό γίγνεσθαι, σύμφωνα με το οποίο πρέπει να ακολουθήσουμε τα χνάρια των γονέων, αποτέλεσε το εφαλτήριο αυτής της ιστορίας. Μου φάνηκε ενδιαφέρουσα η περίπτωση μιας γυναίκας που θέλει να διεκδικήσει το «αυτεξούσιο» κόντρα στο περιβάλλον της σε μια ηλικία κοντά στα 50• σε ένα χρονικό σημείο της ζωής δηλαδή όπου τα απωθημένα ενδεχομένως έχουν πυκνώσει κι όχι σε μια ηλικία πέριξ των 20 π.χ., που είναι και πιο σύνηθες.
Η επιλογή, δε, η πρωταγωνίστρια να είναι γυναίκα έχει να κάνει με το λεγόμενο «κοινωνικό προγραμματισμό», το πρότυπο δηλαδή κατά το οποίο θα πρέπει η γυναίκα να είναι νέα, ωραία, παντρεμένη με παιδιά, επιτυχημένη επαγγελματίας. Γι’ αυτό και μόνο η Δήμητρα, η ηρωίδα της ταινίας, έχει να ανέβει μεγάλο βουνό».
«Στον κινηματογράφο μετράει η ιστορία που θες να πεις, σπουδαία τοπία στα μέρη του πατέρα μου»
Μιλώντας στη «Συνείδηση» ο κινηματογραφιστής δεν απέφυγε να αναφερθεί στα πατρογονικά μέρη, λέγοντας ότι τα επισκέπτεται όσο συχνά μπορεί. «Όχι μόνο δεν έχω ξεκόψει αλλά όταν μπορώ είμαι στα μέρη του πατέρα μου και μάλιστα μπορώ να πω ότι έχω βρει εκεί μερικά από τα σπουδαιότερα κινηματογραφικά τοπία στην Ελλάδα. Η περιοχή με τις πελάδες του Μεσολογγίου είναι από μόνη της μια πηγή έμπνευσης για οποιονδήποτε θέλει να κάνει μια ταινία μικρού ή μεγάλου μήκους», τονίζει.
Παράλληλα, επιχειρεί να εξηγήσει τι είναι αυτό που κάνει να ξεχωρίζουν εδώ και αρκετά χρόνια οι ταινίες μικρού μήκους στην Ελλάδα και όχι εκείνες του μεγάλου μήκους. «Δεν μπορώ να πω ότι το έχω αποκωδικοποιήσει εντελώς, ίσως να ευθύνονται κάποιες επιλογές στο παρελθόν συνολικά στον ελληνικό κινηματογράφο και οι ταινίες μικρού μήκους να είχαν μια πιο αυτόνομη και ανεξάρτητη πορεία. Μπορούσες να το δεις και στις ομιλίες των δημιουργών στη Δράμα, είναι μια διαρκής αναζήτηση το πώς θα στηριχτεί η εγχώρια κινηματογραφική δημιουργία», εξηγεί.
Για το αν θα έκανε ποτέ ένα έργο μόνο και μόνο για να προβάλει έναν τόπο, απαντά ξεκάθαρα: «Αυτό αν το κάνεις, δεν ξέρω κατά πόσο θα έχεις το επιθυμητό αποτέλεσμα, εκτός αν μιλάμε για ντοκιμαντέρ. Αν δεν υπάρχει η ιδέα, η ιστορία, το σενάριο, δεν θα μπορέσεις να προβάλεις κι έναν τόπο όπως θες, για παράδειγμα την Αιτωλοακαρνανία που ταιριάζει και στην περίπτωσή μας», λέει.
Τέλος, ο Γιώργος Κοιμήσης μίλησε και για το Φεστιβάλ Δράμας και το να θα μπορούσε να υπάρχει κάτι αντίστοιχο εδώ στα δυτικά. «Τα τελευταία χρόνια περιοχές που δεν ακουγόταν στον χώρο έχουν κάνει θαυμάσια πράγματα, ένα παράδειγμα που μου έρχεται είναι το Αίγιο και το Φεστιβάλ του. Η Δράμα είναι κάτι άλλο, υπάρχει μια κουλτούρα στην πόλη λόγω των πολλών φεστιβάλ που έχουν γίνει ιστορικά, φτάνει η πόλη τα 50 χρόνια πλέον. Έχει κάνει πια συνέργειες ακόμη και με την Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογράφου. Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει χώρος να γίνουν πράγματα. Για παράδειγμα το Αγρίνιο είναι γνωστό για ένα ιστορικό και εξαιρετικό ΔΗΠΕΘΕ που ανεβάζει σπουδαία έργα, ενώ ξέρω και το τοπικό κινηματογραφικό φεστιβάλ, όπως και ότι έχει ένα θαυμάσιο θερινό σινεμά (Ελληνίς). Όλα θέλουν επιμονή όμως, μεράκι και κυρίως διάρκεια στον χρόνο», καταλήγει.
Πρέπει να σημειωθεί ότι ο πρώην δήμαρχος Αμφιλοχίας «πανηγύρισε» δεόντως το βραβείο του γιου του στο διαδίκτυο και συγκεκριμένα στον λογαριασμό του στο facebook όπου ανέβασε φωτογραφίες από την στιγμή της απονομής και την ομιλία που ακολούθησε στο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας.
Η ταινία μικρού μήκους του Γιώργου Κοιμήση αφορά στην Δήμητρα, μια γυναίκα που πλησιάζει τα 50 και ζει με την ηλικιωμένη και χειριστική μητέρα της, Ρέα. Η δύσκολη συνύπαρξή τους φτάνει σε οριακό σημείο όταν η Δήμητρα επιχειρεί να εγκαταστήσει στο δωμάτιό της ένα διάδρομο γυμναστικής και αυτό το φαινομενικά «αθώο» γεγονός προκαλεί παρεξηγήσεις και αντιπαραθέσεις που οδηγούν σε απρόσμενες ανατροπές.
Παίζουν: Εύη Σαουλίδου, Υβόννη Μαλτέζου, Γιάννης Σοφολόγης, Κωνσταντίνος Χριστόπουλος | Σενάριο/Σκηνοθεσία: Γιώργος Κοιμήσης | Παραγωγή: Γιώργος Κοιμήσης, Grumpy Gorilla Films | Διεύθυνση Φωτογραφίας: Δημήτρης Λαμπρίδης.
Γιάννης Συμψηρής - Εφημερίδα «Συνείδηση»
sinidisi.gr
