Στον Πολιτισμό και τις Τέχνες κάθε περιοχής υπάρχουν οι άνθρωποι που είναι μπροστά στα φώτα της μαρκίζας αλλά υπάρχουν και οι άνθρωποι που στηρίζουν-συχνά αθόρυβα- το όλο οικοδόμημα, εκείνοι που αποτελούν μαζί τα θεμέλια και τις κολώνες της όλης προσπάθειας.
Άνθρωποι που, αν δεν ήταν στην θέση τους, δεν θα είχαν χώρο και τρόπο να εκφραστούν οι καλλιτέχνες και να σχεδιάσουν οι ιθύνοντες.
Μια τέτοια περίπτωση ανθρώπου, με ξεχωριστό χαρακτήρα, έφυγε πρόσφατα από την ζωή σε ηλικία 72 ετών και τον αποχαιρέτησε το Αγρίνιο την Δευτέρα 29/7.
Ο λόγος για τον Βασίλη Μαργιώλη, τον συνταξιούχο υπάλληλο του Δήμου Αγρινίου, ο οποίος έδωσε σκληρή μάχη με τον καρκίνο για να προδοθεί από την καρδιά του τελικά. Σε αυτές τις μάχες το πλεονέκτημα το έχει σχεδόν πάντα ο αδυσώπητος αντίπαλος, άλλωστε.
Όταν η στήλη ρώτησε έναν άνθρωπο από τον χώρο του Πολιτισμού, που τον ήξερε χρόνια και είχε συνδεθεί μαζί του, για μια ή δύο λέξεις που θα χαρακτήριζαν τον Βασίλη Μαργιώλη όλα τα προηγούμενα χρόνια, η απάντηση ήταν: «αγαθός γίγαντας, όχι τόσο λόγω σωματικής κατασκευής αλλά γιατί ήταν τέτοιο στήριγμα, τέτοια σταθερά μέσα στο ΔΗΠΕΘΕ και το "Ελληνίς", ώστε όλοι νιώθαμε ότι είχαμε κάπου να βασιστούμε, να στηριχτούμε»!
Έζησε από μέσα όλη την εξέλιξη και την άνθιση που παρατηρήθηκε στα πολιτιστικά πράγματα το Αγρίνιο, ήταν για χρόνια οδηγός στις μετακινήσεις που απαιτούσε ο χώρος αλλά και άλλες πολιτιστικές εκδηλώσεις, ήταν στη είσοδο του "Ελληνίς" επίσης σε όλη την πορεία του προς την καθιέρωση.
Πάνω από όλα, ήταν εκεί όταν τον χρειαζόταν οι άνθρωποι που εξαρτιόταν από εκείνον, ήταν εκεί για να γίνονται όλα όπως πρέπει.
Είχε και μερικά σπάνια χαρακτηριστικά: λιγομίλητος, επιλεκτικός με τα άτομα που θα είχε προσωπικές σχέσεις αλλά πολύ δοτικός σε όποιον θεωρούσε δικό του άνθρωπο.
Το σίγουρο είναι ότι θα λείψει σε αυτούς που έγιναν φίλοι του όλα αυτά τα χρόνια.
Όπως θα λείψει και από τις εκδηλώσεις, τις παραστάσεις, τις ταινίες στο Αγρίνιο, αφού θα είναι σε κάποιο σινεμά κάπου αλλού, το οποίο σίγουρα θα μοιάζει με το "Ελληνίς"...
sinidisi.gr
