Όπως είναι φυσικό, η μακροχρόνια επαφή των Ελλήνων με τουρκικά φύλα, η οποία ξεκινάει από τον Μεσαίωνα (με τους Σελτζούκους) και συνεχίζεται κατόπιν με τους Οθωμανούς, άφησε ένα ισχυρό αποτύπωμα και στην ελληνική γλώσσα με πολλές δάνειες λέξεις να προέρχονται από τα τουρκικά και φυσικά το αντίστροφο.
Το ίδιο πράγμα ισχύει φυσικά και με τα διάφορα τοπωνύμια γεωγραφικών περιοχών, πόλεων, χωριών και οικισμών οι οποίες υπήρξαν για αρκετούς αιώνες υπό οθωμανική διοίκηση.
Η αλήθεια βέβαια είναι ότι πολλά από τα τουρκικά ονόματα πόλεων και χωριών, για την ακρίβεια τα περισσότερα, αντικαταστάθηκαν μετά τη διοικητική διαίρεση του ελληνικού κράτους το 1833 αλλά και από μία συντονισμένη προσπάθεια του ελληνικού κράτους να τα αλλάξει προς τα ελληνικά. Η προσπάθεια αυτή έγινε το 1909 από την «Επιτροπεία των τοπωνυμίων της Ελλάδος».
Η Επιτροπή αυτή, υπό τον λαογράφο Νικόλαο Πολίτη, ήταν πολύ αποτελεσματική και άλλαξε ριζικά τον τοπωνυμικό χάρτη της χώρας μας αντικαθιστώντας τουρκικά, σλαβικά και αρβανίτικα ονόματα του ελλαδικού χώρου. Παρόλα αυτά, υπάρχουν και κάποια που παρέμειναν ως είχαν. Στο συγκεκριμένο κείμενο θα ασχοληθούμε με τα τουρκικά.
Τοπωνύμια από τα τουρκικά
Έτσι, από τα τουρκικά προέρχεται το Καρλόβασι της Σάμου που οφείλει το όνομά του στο karli ovasi που στα ελληνικά μεταφράζεται ως «χιονισμένο λιβάδι». Πηγαίνοντας στην ηπειρωτική χώρα θα βρούμε την Καλαμπάκα η οποία προέρχεται από το τουρκικό kalabakaya που σήμανε το «κάστρο στην κορυφή του λόφου».
Μένοντας στην ηπειρωτική χώρα πάμε στην Πέλλα και συγκεκριμένα στα Γιαννιτσά που προέρχονται από το τουρκικό Yenice (ή αλλιώς Νέα Πόλη, Νεάπολη). Να τονίσουμε εδώ ότι το γράφουμε με δύο -ν- λόγω παρετυμολογικής σύνδεσής του με τον Γιάννη. Επίσης το Σουφλί του Έβρου που βγαίνει από το τουρκικό Sufili που σήμαινε «τον τόπο των ασκητών».
Τέλος, από τοπωνυμία που φαίνεται πιο εύκολα η τουρκική του προέλευση, πάμε στο Καϊμακτσαλάν, την ψηλότερη κορυφή του όρους Βόρας που ερχεται από το Kaymakcalan (δηλαδή τη «χιονισμένη βουνοκορφή»). Tέλος, το ιστορικό Κιλελέρ που μάλλον προέρχεται από το τουρκικό goleler που σημαίνει «ελώδης τόπος».
Ταυτόχρονα, τουρκικές λέξεις κρύβονται πίσω από τα τοπωνύμια Βαλκάνια και Ρούμελη, αλλά και από τη Χασιά που επανήλθε με το αρχαιοελληνικό της όνομα Φυλή.
