Πριν ακόμα σβήσουν τα φώτα της αίθουσας, η κινηματογραφική εμπειρία έχει ξεκινήσει με ένα σνακ να βρίσκεται στα χέρια σχεδόν κάθε θεατή. Πρόκειται για το αγαπημένο και πεντανόστιμο ποπ κορν. Το ψημένο, βουτυρένιο άρωμά του γεμίζει την αίθουσα και ξυπνά όλες τις αισθήσεις. Εδώ και 90 χρόνια το ποπ κορν είναι το απόλυτο σνακ που συνοδεύει τις ταινίες στα σινεμά σε ολόκληρο τον πλανήτη.
«Το ποπ κορν και ο κινηματογράφος είναι τόσο άρρηκτα συνδεδεμένα όσο ο Φρεντ Αστέρ και η Τζίντζερ Ρότζερς και, ως εκ τούτου, αντιπροσωπεύουν ίσως ένα από τα μεγαλύτερα δίδυμα στη σύγχρονη ιστορία» δήλωσε στο CNN ο επικοινωνιολόγος Πολ Ντεργκαραμπεντιάν. «Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς έναν πιο τέλειο συνδυασμό και έναν συνδυασμό που έχει γίνει μέρος της κουλτούρας με τόσο βαθύ και πανταχού παρόντα τρόπο».
Είναι χαρακτηριστικό ότι η μεγαλύτερη κινηματογραφική αλυσίδα των ΗΠΑ, η AMC Theaters, παράγει ποπ κορν που φτάνουν να γεμίσουν 222 πισίνες ολυμπιακών διαστάσεων κάθε χρόνο, σύμφωνα με την εταιρεία. Αλλά το τέλειο και εξαιρετικά κερδοφόρο δίδυμο δεν ήταν πάντα έτσι: Για πολλά χρόνια, οι κινηματογραφικές αίθουσες δεν ήθελαν να έχουν καμία σχέση με το δημοφιλές σνακ.
Ένα ταίρι φτιαγμένο με λάδι και βούτυρο
Η ιστορία της προέλευσης του ποπ-κορν είναι πολύ ενδιαφέρουσα σύμφωνα με το βιβλίο του Andrew F. Smith «Popped Culture: A Social History of Popcorn in America».
Ο Smith, καταγράφοντας την άνοδο του ποπ κορν, καταρρίπτει τους περισσότερους από τους μακροχρόνιους μύθους πίσω από το σνακ. Δεν ήταν ένα συνοδευτικό πιάτο της «πρώτης Ημέρας των Ευχαριστιών», αλλά μάλλον έφτασε στη Νέα Αγγλία στις αρχές του 19ου αιώνα, πιθανότατα από Αμερικανούς ναυτικούς που επέστρεφαν από τη Νότια Αμερική.
Το σνακ άρχισε να γίνεται δημοφιλές από τη δεκαετία του 1840, μετά την εφεύρεση των συσκευών που μπορούσαν να το επεξεργαστούν. Τις επόμενες δεκαετίες, οι πωλητές ποπ κορν πολλαπλασιάστηκαν σε πανηγύρια, τσίρκα και στους δρόμους των πόλεων. Εμφανίστηκαν περισσότερες εμπορικές επιχειρήσεις και το Cracker Jack έγινε βασικό προϊόν στα γήπεδα. Έτσι σιγά σιγά να μπαίνει και στις κινηματογραφικές αίθουσες. Αυτή η επιχείρηση άνθισε στις αρχές του 20ού αιώνα. Μέχρι το 1930, 90 εκατομμύρια άνθρωποι πήγαιναν στον κινηματογράφο σε εβδομαδιαία βάση, έγραψε ο Smith.
Γιατί δεν το ήθελαν οι ιδιοκτήτες των κινηματογράφων
Το πλήθος αγόραζε ποπ κορν από τους πωλητές, αλλά οι ιδιοκτήτες των κινηματογράφων δίσταζαν να το πωλούν. «Για ορισμένους ιδιοκτήτες, η πώληση έθιγε την αξιοπρέπειά τους», έγραψε ο Smith. «Οι πλανόδιοι πωλητές περνούσαν από τους διαδρόμους με καλάθια που πουλούσαν Cracker Jack και ποπ κορν. Μεγάλο μέρος του ποπ κορν πετιόταν στον αέρα ή σκορπιζόταν στο πάτωμα».
Στους κινηματογράφους, τα πεταμένα ποπ κορν λέρωναν το πανάκριβο χαλί των κινηματογράφων. Όμως με το πέρασμα των χρόνων οι ιδιοκτήτες κινηματογράφων άλλαξαν στάση, και η άνθιση του ποπ κορν ήρθε σε μια από τις πιο απίθανες οικονομικές περιόδους: Τη Μεγάλη Ύφεση.
«Με πέντε ή 10 σεντς το σακουλάκι, το ποπ κορν ήταν μια προσιτή πολυτέλεια για τους περισσότερους Αμερικανούς», έγραψε ο Smith. Η παρασκευή ποπ κορν γινόταν αρχικά έξω από τα θέατρα, όπου νοίκιαζαν χώρους σε πωλητές, καθώς θεωρούνταν πολύ δαπανηρό να εξοπλίσουν τα κτίρια με αεραγωγούς. Αλλά μόλις άρχισαν να εμφανίζονται ανταγωνιστές και οι ιστορίες για τον «πλούτο του ποπκόρν» εξαπλώθηκαν, άρχισε η παρασκευή στο εσωτερικό του καταστήματος.
«Το ποπ κορν πουλούσε τόσο πολύ λόγω του αρώματός του. Μόλις οι μηχανές τοποθετήθηκαν στα σινεμά, οι δουλειές ανέβηκαν», έγραψε ο Smith.
