Η πλήρης αγάπη οδηγεί σε έργα για τον πονεμένο αδελφό μας

Του Μητροπολίτου Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. Δαμασκηνού

Ένα ιδιαίτερο θαύμα μας εξιστορεί σήμερα η ευαγγελική περικοπή. Πρόκειται για την θεραπεία ενός παραλυτικού στην πόλη της Καπερναούμ. Ο άνθρωπος αυτός είναι ανήμπορος να πλησιάσει τον Χριστό. Οι δυνάμεις του τον έχουν εγκαταλείψει. Πιθανόν να τον έχει εγκαταλείψει και η ελπίδα πως κάποτε θα ξαναβρεί την υγεία του. Ο πρωταγωνιστής του σημερινού θαύματος δεν είναι σε θέση όχι μόνο να κινηθεί, αλλά και να αρθρώσει το αίτημά του. Παρουσιάζεται εντελώς ακίνητος και εντελώς σιωπηλός. Από μόνος του δεν είναι σε θέση να προσφέρει στον εαυτό του απολύτως τίποτε. Δεν είναι όμως μόνος. Η ζωή του στέρησε πολλά, του χάρισε όμως ανθρώπους που τον αγαπούν. Δεν έχει υγεία, έχει όμως φίλους. Και μάλιστα, φίλους που δεν περιορίζονται μόνον στην συμπόνια και την συμπάθεια. Φίλους που δεν αρκούνται στον καλό λόγο ή ακόμη και σε μία προσευχή για την αποκατάσταση της υγείας του. Ο παραλυτικός που γνωρίζουμε σήμερα, έχει φίλους που είναι αποφασισμένοι να δραστηριοποιηθούν και να πράξουν ό,τι είναι δυνατόν, προκειμένου να τον ξαναδούν και πάλι να ζει ανάμεσά τους ως υγιής άνθρωπος.

Το Ευαγγέλιο δεν μας πληροφορεί για τα αίτια μιας τόσο θερμής αγάπης που απολαμβάνει ο παραλυτικός. Μήπως, πριν βρεθεί στην κατάσταση αυτή, να υπήρξε ένας καλός φίλος γεμάτος διάθεση για βοήθεια και συμπαράσταση προς τους άλλους; Ή, μήπως, ακόμη και από το κρεβάτι του πόνου του, να ήταν πηγή χαράς και παρηγοριάς με το χαμογελαστό του πρόσωπο και τον γλυκό του λόγο; Τί κάνει τους ανθρώπους γύρω του να είναι τόσο αφοσιωμένοι σε αυτόν; Δεν γνωρίζουμε. Αυτό που γνωρίζουμε είναι πως οι φίλοι του είναι αποφασισμένοι να κάνουν ό,τι μπορούν και έτοιμοι να εξαντλήσουν όλες τους τις δυνατότητες, ώστε φτάσουν μπροστά σε Εκείνον, ο Οποίος μπορεί να κάνει όσα οι άνθρωποι δεν μπορούν. Τους βλέπουμε λοιπόν να μην πτοούνται από την κοσμοσυρροή που τους εμποδίζει να φέρουν τον παραλυτικό μπροστά στον Κύριο. Τους βλέπουμε να μηχανεύονται τρόπους σχεδόν παράλογους, προκειμένου να δώσουν στον άνθρωπό τους μία τελευταία ευκαιρία. Ξηλώνουν τη στέγη του σπιτιού που δεν είναι καν δικό τους, κάτι που πιθανό να προκάλεσε και τις αντιδράσεις του ιδιοκτήτη. Η αγάπη τους όμως είναι ισχυρότερη από κάθε εμπόδιο. Δένουν στο κρεβάτι σχοινιά και το κατεβάζουν μπροστά στα πόδια Εκείνου, ο οποίος πιστεύουν ακράδαντα πως μπορεί να πραγματοποιήσει το θαύμα. Θαύμα επιτελείται, και μάλιστα, θαύμα διπλό, θαύμα ίασης ψυχής και σώματος. Διότι, όπως φαίνεται και στη συνέχεια, η θεραπεία του σώματος του παραλυτικού περνά μέσα από τη συγχώρεση των αμαρτιών του.

Αν το σημερινό θαύμα έχει μία ιδιαιτερότητα είναι πως δεν ακούγεται από το στόμα κανενός κάποιο αίτημα. Ούτε ο παραλυτικός, αλλά ούτε και οι φίλοι του ζητούν κάτι από τον Χριστό. Το συγκλονιστικότερο όμως όλων είναι φράση που μας γεμίζει συγκίνηση αλλά και ελπίδα. Ποιά είναι η φράση αυτή;

«Όταν είδε», λέει το Ευαγγέλιο «ο Ιησούς την πίστη τους, είπε στον παράλυτο: ‘’παιδί μου σου συγχωρούνται οι αμαρτίες’’». Και κατόπιν ακολουθεί και η σωματική του έγερση. 

Ναι, αδελφοί μου. Σήμερα, ο Χριστός βλέπει έργα αγάπης και πίστης άλλων και, εξαιτίας αυτών, θαυματουργεί σε άλλον. Σήμερα, τα έργα γίνονται προσευχή που φέρνει αποτελέσματα άμεσα και θαυμαστά. Σήμερα, την θεία αγάπη κινητοποιεί η ανθρώπινη αγάπη και η εμπιστοσύνη στη δύναμη του Χριστού. 

Δεν είναι λίγες οι φορές που και εμείς συμπονούμε έναν άνθρωπο. Δεν είναι λίγες οι φορές που θα αφιερώσουμε ώρες προσευχής για τη σωτηρία του. Η σημερινή περικοπή όμως μας διδάσκει πως η πλήρης αγάπη πρέπει να οδηγεί σε έργα για τον πονεμένο αδελφό μας, έργα που είναι πιθανόν να μας φτάσουν ακόμη και στα όρια των δυνατοτήτων μας. Είναι βέβαιον πως οι δυνάμεις μας δεν επαρκούν για να χαρίσουν σε έναν συνάνθρωπό μας την σωτηρία. Αυτό το ξέρουν και οι φίλοι του παραλυτικού της σημερινής περικοπής. Γι’ αυτό και όταν το κρεβάτι του κατεβαίνει από την οροφή μπροστά στα πόδια του Χριστού, δεν μιλούν. Είναι όμως σα να μιλά η σιωπή τους και να λέει: «Κύριε, ό,τι μπορούσαμε, κάναμε. Τον άνθρωπο αυτόν τον αγαπάμε και για χάρη του εξαντλήσαμε όλες μας τις δυνάμεις. Τώρα, σε ικετεύουμε να αναλάβεις εσύ, διότι είσαι ο μόνος που μπορείς να τον ελεήσεις».

 Και το θαύμα γίνεται. Ένα θαύμα γεννημένο από τη συνάντηση της έμπρακτης αγάπης και  της βαθιάς πίστης με την αγάπη και την παντοδυναμία του Κυρίου.

Γι’ αυτό και το σημερινό Ευαγγέλιο αποτελεί υψηλό μάθημα αγάπης και πίστης. Δεν είναι λίγες οι φορές που η επίγνωση της αδυναμίας μας, οδηγεί στην απογοήτευση και την αδράνεια. Κι όμως! Το σημερινό θαύμα μας ενισχύει την πίστη πως, ακόμα και οι πράξεις των ανεπαρκών δυνάμεών μας συνεργούν ώστε να εκδηλωθεί η αγάπη του Θεού και να χαρίσει αυτό που ανθρωπίνως είναι αδύνατον. 

Στο πρόσωπο του σημερινού παραλυτικού, αν το θελήσουμε, θα αναγνωρίσουμε την κατάσταση πολλών συνανθρώπων μας που βρίσκονται σε πλήρη ακινησία, όχι μόνο στο σώμα αλλά και στην ψυχή. Γύρω μας βρίσκονται άνθρωποι ακινητοποιημένοι από τον φόβο, την μοναξιά και την απόγνωση. Άνθρωποι που δεν γνώρισαν την πίστη κι έτσι, την ώρα της μεγάλης τους δοκιμασίας, μένουν μετέωροι, αβοήθητοι και απελπισμένοι. Πολλές φορές, η ειλικρινής αγάπη και η συμπόνια χτυπούν την πόρτα της καρδιάς μας, έρχεται όμως γρήγορα το ερώτημα για το τί μπορούμε εμείς να τους προσφέρουμε. Την ώρα αυτή, ας μην ακινητοποιηθούμε. Ακόμα και η ελάχιστη πράξη μας, ακόμη και η ελάχιστη προσευχή μας,  είναι σε θέση να ανοίξουν δρόμο προς Εκείνον που μπορεί να προσφέρει σε όλους τα πάντα. Ας διδαχτούμε σήμερα από τον ζήλο των φίλων του παραλυτικού  και ας πιστέψουμε μαζί τους πως ο Χριστός είναι ο μόνος που μπορεί να οδηγήσει στην τέλεια ίαση των ψυχών και των σωμάτων.