Όταν κρίνεις τον άλλον δεν τον βοηθάς. Πολλές φορές, λόγω των καταιγιστικών κοινωνικών ερεθισμάτων, η ζωή σε φέρνει στη θέση να βοηθήσεις κάποιον, οπότε χρειάζεται να παίξεις τον ρόλο του θεραπευτή. Ο θεραπευτικός λόγος είναι μία προσέγγιση αγάπης. Περιέχει κάποιες λέξεις, οι οποίες εφαρμόζονται ακριβώς στην περίπτωση του, την ώρα που έχει διαταραχθεί ψυχολογικά και τον “ξεκλειδώνουν”. Ο «θεραπευτής» συμπονάει τον «θεραπευόμενο», συμπάσχει μαζί του, προσωρινά, βγαίνει ένας ποταμός αγάπης, που αποτελεί το κίνητρο για να ξεκινήσει η διαδικασία της «θεραπείας». Αυτό σε βοηθάει να κάνεις διάγνωση της κατάστασης, να του πεις τις λέξεις που χρειάζεται να ακούσει. Πηγαίνεις στον άλλον με ένα χάδι και απευθύνεσαι στο πρόβλημα του, δεν προβάλλεις τα δικά σου προβλήματα, δεν έχει να κάνει με σένα. Έχει να κάνει με μια ιδιαίτερη κατάσταση. Είναι μοναδική περίπτωση αυτή που θα συναντήσεις και με ιδιαίτερο άτομο, μοναδικό. Ο «θεραπευτής» δεν κάθεται στο πρόβλημα, αποτραβιέται και το βλέπει από μια εποπτική θέση αυτό. Η αρχή σε όλα είναι η αυτοσυγκέντρωση. Εκείνη την ώρα πρέπει να είσαι πολύ συγκεντρωμένος και την αυτοσυγκέντρωση την βοηθάει πολύ η αγάπη. Δηλαδή αν εκείνη την ώρα θέλεις όντως να βοηθήσεις τον άλλον, καταλαβαίνεις το πρόβλημα του και προσπαθείς να κάνεις κάτι. Τότε η αυτοσυγκέντρωση σου είναι πιο εύκολη και βγαίνει πιο εύκολα το θεραπευτικό. Αυτό ισχύει για όλους. Διότι είναι καθημερινότητα, είναι επικοινωνία, είναι οι άνθρωποι που είναι χιλιάδες περιπτώσεων που αντιμετωπίζουμε στη ζωή μας. Θέλει θεραπευτική προσέγγιση όλο αυτό.
≈ Από τον κύκλο μαθημάτων του Επικεφαλής της Ομάδας Κοινωνικής Εγρήγορσης (ΟΚΕ) Βασίλη Αναστασόπουλου ≈
