γράφει ο Νίκος Ταμουρίδης
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο πρωθυπουργός της σημερινής Ελλάδας προσελκύει το ενδιαφέρον της παγκόσμιας ελίτ και καταλήγει να είναι ένα άκρως σημαντικό άτομο. Μόνο που το «σημαντικό» δεν αποδίδεται από τον γράφοντα με την θετική, αλλά με την αρνητική του έννοια. Έχει καταστεί φανατικός οπαδός και πρωτεργάτης στην εφαρμογή της ατζέντας της διάλυσης των εθνικών κρατών, για την εξυπηρέτηση των ξένων συμφερόντων, που επιδιώκουν την εγκαθίδρυση της Νέας Παγκόσμιας Τάξης με βασικό σκοπό μια αυταρχική Παγκόσμια Διακυβέρνηση.
Σαφέστατα, ουδεμία σχέση έχει με «ηγέτη». Είναι ένα παιδί υπερπλούσιου πολιτικού, που μετά από τις σπουδές του στο εξωτερικό (και σύντομο πέρασμα από κάποιους ναούς του χρήματος) έγινε πολιτικός (βουλευτής) και ακολούθησε την πολιτική ως ένας ακόμη ανεπάγγελτος επαγγελματίας αυτής. Δεν έχει δουλέψει στη ζωή του, όπως δουλεύει το μείζον του λαού που τον εμπιστεύτηκε για δεύτερη φορά με την ψήφο του, πλην κάποιων λίγων ετών που τοποθετήθηκε ως υψηλόβαθμο στέλεχος σε τράπεζες προετοιμάζοντας την πολιτική του καριέρα. Δεν μπορεί να αντιληφθεί την αβεβαιότητα της ύπαρξης δουλειάς και χρημάτων που απαιτούνται για να ζήσει κάποιος πολίτης και η οικογένειά του. Δεν έχει νοιώσει την αγωνία και τον κόπο της εργασίας και ιδιαίτερα αυτής που έχει να κάνει με την πρωτογενή παραγωγή.
Τέτοιου είδους οι άνθρωποι, είναι ιδανικές περιπτώσεις για να επιλεγούν από τα παγκόσμια πολιτικο-οικονομικά συμφέροντα να ηγηθούν πολιτικών κομμάτων αλλά και κυβερνήσεων κρατών, γιατί έχουν γεννηθεί και μεγαλώσει με τις ναρκισσιστικές αξίες της ζωής, δηλ. την εξουσία, την δόξα και τον πλούτο, για τα οποία είναι ικανοί να κάνουν τα πάντα. Επιπλέον, όπως είναι φυσικό επόμενο, υπολείπονται σε συγκινησιακά συναισθήματα και σε ανθρώπινα αντανακλαστικά. Έτσι γίνονται ιδανικά πιόνια της παγκόσμιας πολιτικής σκακιέρας.
Αυτός είναι λοιπόν ο έλληνας πρωθυπουργός, ένα απλό πιόνι. Πιόνι που κινείται από τους ξένους παίκτες-πάτρωνές του πάνω στο ασπρόμαυρο παγκόσμιο μωσαϊκό. Οι παίκτες που τον χρησιμοποιούν όμως, δεν έχουν σε τίποτε να τον θυσιάσουν για να σώσουν κάποιο πύργο, κάποιο αξιωματικό, κάποιο ίππο. Σαν πιόνι που είναι, κάθε βήμα του προς τα εμπρός είναι θρασύ και δειλό, γιατί κινδυνεύει να «χαθεί». Καημένο πιόνι…
