Η 10η Μαρτίου 2024 ήταν μια ιστορική ημέρα για το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο της Αιτωλοακαρνανίας. Ο Ιδομενέας Εμπεσού, η πιο απομακρυσμένη ομάδα του νομού, κατάφερε για πρώτη φορά στην ιστορία της να κατακτήσει το πρωτάθλημα της δεύτερης κατηγορίας και να λάβει το εισιτήριο για την πρώτη.
Το τελευταίο παιχνίδι της σεζόν δόθηκε εκτός έδρας. Όπως εξηγούν όλοι στην ομάδα, μπορεί κανείς να μην ήθελε να το ομολογήσει, αλλά το άγχος ήταν πολύ μεγάλο. Ήξεραν ότι εκείνο το απόγευμα στο γήπεδο της Αναγέννησης Στάνου μπορούσε να γραφτεί ιστορία. Τα πρώτα δέκα λεπτά ήταν δύσκολα.
Όλα ξεκλείδωσαν όμως με το φανταστικό γκολ του Σπύρου Μανιφάβα, του γερόλυκου της ομάδας, ο οποίος μπορεί να διανύει ήδη το 56ο έτος της ζωής του, αλλά δε χάνει ούτε προπόνηση. «Είναι ένας κύριος στα όλα του. Φέτος δεν έλειψε ούτε από έναν αγώνα, ούτε από μία προπόνηση. Και το παιδί έρχεται ουσιαστικά από τον νομό Ευρυτανίας. Κάνει μία ώρα τουλάχιστον. Πώς να λείψουμε εμείς μετά;» εξηγεί ο Σταύρος Μασκλαβάνος, ο 26χρονος αρχηγός του Ιδομενέα.
Ο ίδιος έχει να υπερηφανεύεται ότι φέτος έχασε μόλις ένα ημίχρονο από τους συνολικά 18 αγώνες της χρονιάς. Παρά το πρόβλημα τραυματισμού που τον ταλαιπωρούσε, τελικά μπήκε στο δεύτερο μέρος και κατάφερε μαζί με τους συμπαίκτες του να γυρίσουν το ματς και τελικά να επικρατήσουν με σκορ 2-1.
Αυτή ήταν μόλις μία από τις εννιά νίκες που πέτυχε φέτος ο Ιδομενέας στην έδρα του. Ή αλλιώς, όπως το λένε μεταξύ τους οι άνθρωποι της ομάδας, το «κάστρο» τους. Κι όντως αν βρεθεί κανείς στο γήπεδο του χωριού, θα αντιληφθεί αμέσως την ιδιαίτερη αύρα του. Τα θεόρατα πέτρινα βουνά που το περιβάλλουν, τον καιρό που αλλάζει διαθέσεις ακόμη και μέσα σε μερικά λεπτά, τις εξέδρες.
Ο Ιδομενέας Εμπεσού αγωνίζεται στο συγκεκριμένο τερέν από το 1981. Από τη χρονιά εκείνη και έπειτα δεν έχει λείψει ούτε μία φορά από τα ερασιτεχνικά πρωταθλήματα του νομού. Την τελευταία δεκαετία βρίσκεται σταθεροποιημένος στη δεύτερη κατηγορία. Φέτος, όμως, έγινε το μεγάλο μπαμ. Ένα μπαμ που, όπως εξηγεί ο Άκης Κουσιορής, γενικός γραμματέας του συλλόγου, όλοι περίμεναν πώς και πώς.
«Το 2019 ανέλαβε η νέα διοίκηση. Σώσαμε την ομάδα από τον υποβιβασμό δύο αγωνιστικές πριν τη λήξη του πρωταθλήματος. Την επόμενη βγήκαμε τρίτοι. Ύστερα ήρθε ο κορονοϊός και πέρυσι τερματίσαμε δεύτεροι» εξηγεί και συμπληρώνει:
«Υπήρξε μια ομάδα, ο Ριγανάς, που ήταν εξαιρετικά ανταγωνιστική και δεν μπορούσαμε να τη φτάσουμε εύκολα. Όταν πια ανέβηκε στην πρώτη, μείναμε δύο σύλλογοι να διεκδικούμε το πρωτάθλημα: εμείς και η Καμαρούλα. Ήταν στην πρώτη θέση ως την πέμπτη αγωνιστική. Ήρθε εδώ, έχασε και έκτοτε δεν πέσαμε ούτε μία στιγμή από την κορυφή» συμπληρώνει.
Το επίτευγμα του Ιδομενέα Εμπεσού βέβαια ξεπερνά το αμιγώς αγωνιστικό κομμάτι. Πρόκειται με διαφορά για την πιο απομακρυσμένη ομάδα του νομού, η οποία μάλιστα κυρίως σε ποδοσφαιριστές της περιοχής που, πέρα από το γεγονός ότι αγωνίζονται αμισθί, προσφέρουν και εθελοντικό έργο προκειμένου να παραμείνει ζωντανή.
«Τα κόστη που καλείται να καλύψει μια ομάδα σαν τον Ιδομενέα δεν έχουν καμία σχέση με εκείνα των ομάδων του Αγρινίου ή του Μεσολογγίου. Εκείνες για παράδειγμα μπορεί να μη χρειάζεται να πληρώνουν για τη συντήρηση του γηπέδου ή τα τεράστια οδοιπορικά. Συνολικά φέτος μπορώ να πω ότι τα κατ’ ελάχιστα έξοδα σε καθαρά νούμερα μπορεί να φτάνουν και τις 12 χιλιάδες ευρώ» εξηγεί ο Άκης Κουσιορής.
Η διαφορά όμως καλύπτεται χάρη στις φιλότιμες προσπάθειες όλων. «Τα παιδιά της ομάδας δεν παίζουν μόνο μπάλα. Μια μέρα πριν από κάθε εντός έδρας παιχνίδι, δίνουμε ραντεβού για να φτιάξουμε τις γραμμές με χρώμα, να κουρέψουμε το φυσικό χορτάρι, να καθαρίσουμε τα αποδυτήρια» σημειώνει.
Όλη αυτή η διαδικασία έχει φέρει πολύ κοντά τους ποδοσφαιριστές του συλλόγου, οι οποίοι θεωρούν ότι κάπως έτσι έχουν βρει μια δεύτερη οικογένεια. Και την οικογένεια αυτή δεν την αφήνουν, ακόμη και τις μέρες που είναι τόσο κουρασμένοι από την πρωινή τους δουλειά. Ο Σταύρος Μασκλαβάνος εργάζεται ως αγρότης μαζί με τον πατέρα του. Τον χειμώνα το πρόγραμμα για εκείνον είναι πολύ ζόρικο, ωστόσο, πάντα καταφέρνει στις 4 η ώρα το απόγευμα να βάλει τα παπούτσια του και να βγει για προπόνηση.
Την ίδια ακριβώς διάθεση έχει και ο Θωμάς Ζήμος, ο οποίος εργάζεται ως κτηνοτρόφος. «Ξεσκάς. Μπαίνεις μέσα στο γήπεδο και τα ξεχνάς όλα. Δεν υπάρχει τίποτα εκεί, μόνο η παρέα» εξηγεί. Οι περισσότεροι, μάλιστα, από τους ποδοσφαιριστές κάνουν παρέα και εκτός αγωνιστικού χώρου. Πηγαίνουν για καφέ, ενώ τα σαββατόβραδα βγαίνουν καμιά φορά και στο κλαμπ της περιοχής για να πιουν το ποτό τους.
«Στα χωριά μας πια δεν υπάρχουν πολλές επιλογές. Δεν έχει μείνει τίποτα άλλο για τη νεολαία μας πέρα από το ποδόσφαιρο. Τα παιδιά δουλεύουν κι ύστερα θα πάνε είτε για καφέ, είτε για προπόνηση στον Ιδομενέα» συμπληρώνει ο Άκης Κουσιορής. Το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο, όπως λέει ο ίδιος, έχει πληγεί ανεπανόρθωτα την τελευταία δεκαετία στον ορεινό Βάλτο Αιτωλοακαρνανίας.
«Κάποτε υπήρχαν τρεις ομάδες που πρωταγωνιστούσαν. Εγώ πρόλαβα τον Άρη Μαλεσιάδας να έχει φοβερή ομάδα και να κατακτά πρώτος το πρωτάθλημα της δεύτερης κατηγορίας στην περιοχή. Ανταγωνιστικό ήταν και το Χαλκιόπουλο. Τώρα έχουμε μείνει μόνο εμείς» παραδέχεται.
Στόχος της ομάδας, κατά τον ίδιο, δεν είναι σε καμία περίπτωση το κυνήγι συμμετοχής σε εθνική κατηγορία. «Εμείς, όπως και να ‘χει, θέλουμε να παραμείνουμε μια ομάδα χωριού: να στηρίξουμε τα παιδιά της περιοχής. Τι νόημα έχει να σπαταλήσουμε 30 χιλιάδες ευρώ, να φέρουμε μια ενδεκάδα ποδοσφαιριστών από τις μεγάλες πόλεις της περιοχής και να παίξουν μόνο εκείνοι; Και τι θα γίνει στο τέλος;» αναρωτιέται.
Ο Ιδομενέας Εμπεσού, ο οποίος είχε για τέταρτη συνεχόμενη χρονιά στον πάγκο του τον Νίκο Μπόλη, παλαίμαχου αρχηγού του Παναιτωλικού στα 90s, στηρίχτηκε κυρίως σε μια βάση 12-13 ποδοσφαιριστών που αγωνίστηκαν σε όλα τα παιχνίδια.
Ανάμεσα σε αυτούς και ο βενιαμίν της παρέας, ο Ανδρέας Δημοβασίλης, ο οποίος ζει στο χωριό και έλειψε μόνο όταν το σχολείο του πήγε πενθήμερη εκδρομή στη Θεσσαλονίκη. Στόχος του είναι βέβαια να φύγει από το χωριό και να σπουδάσει σε μια μεγάλη πόλη της Ελλάδας. Κι έτσι, όμως, όταν βρίσκει ευκαιρία θέλει να έρχεται να στηρίζει αγωνιστικά τον ποδοσφαιρικό σύλλογο του τόπου του.
Ανάλογη πορεία με εκείνον θα είχε φέτος και ο Πάγος Μπούρας, ωστόσο, ένας σοβαρός τραυματισμός σε μια προπόνηση μία μόλις αγωνιστική μετά την έναρξη του πρωταθλήματος, τον άφησε off για το υπόλοιπο της σεζόν. Η αποκατάσταση ήταν δύσκολη, ωστόσο, τώρα νιώθει και πάλι έτοιμος να μπει στο γήπεδο και να βοηθήσει την ομάδα.
Πλέον η αγωνιστική δράση έχει τελειώσει. Στο τέλος Μαρτίου μόνο θα συναντηθούν και πάλι προκειμένου να γίνει η απονομή του τροπαίου του πρωταθλητή. Το καλοκαίρι, βέβαια, θα υπάρξει μια μεγάλη συνέλευση με τη διοίκηση και τους ποδοσφαιριστές να αποφασίζουν από κοινού εάν θέλουν την επόμενη σεζόν να αγωνιστούν στην πρώτη κατηγορία ή να παραμείνουν ως έχουν στη δεύτερη -κάτι το οποίο τους επιτρέπει και η νομοθεσία-.
«Με το ήδη υπάρχον ρόστερ και μερικές μικρές προσθήκες, η ομάδα θεωρούμε ότι μπορεί να κάνει μια πολύ αξιοπρεπή πορεία και στην Α’ κατηγορία. Σίγουρα τα έξοδα των μετακινήσεων θα αυξηθούν, καθώς τώρα θα παίζουμε στο Μεσολόγγι και τη Ναύπακτο, αλλά αυτό δεν είναι πρόβλημα. Θα αποφασίσουμε από κοινού. Ποτέ δε λαμβάνουμε αποφάσεις χωρίς να συζητήσουμε μαζί τους. Αν τα παιδιά θέλουν να παίξουμε στην πρώτη κατηγορία, θα το κάνουμε. Αν όχι, πάλι καλώς» λέει ο Άκης Κουσιορής.
Ο Σταύρος Μασκλαβάνος θέλει πολύ να παίξει στην υψηλότερη κατηγορία του ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου της Αιτωλοακαρνανίας, αλλά για την ώρα στέκεται στους πανηγυρισμούς. Και μπορεί καμιά φορά το πρόγραμμα να τον δυσκόλεψε, αλλά τώρα που τελείωσε η σεζόν, θα του λείψει η παρέα των συμπαικτών – φίλων του.
«Θα σου πω κάτι. Την Κυριακή πήραμε το πρωτάθλημα. Την επόμενη Πέμπτη, λοιπόν, μαζευτήκαμε οι μισοί ποδοσφαιριστές της ομάδας περίπου και παίξαμε σε ένα 5Χ5 γήπεδο. Αυτά τα παιδιά είναι η παρέα μου» καταλήγει.
Άκης Κατσούδας - gazzetta.gr
