Μια σπάνια μαρτυρία αφιερώνει στο artplay.gr η Εύα Νικηφόρου, ηθοποιός, κουκλοποιός και κουκλοπαίχτρια, που παρακολούθησε και φωτογράφισε τις δυο παραστάσεις που πραγματοποιήθηκαν μετά από δυο χιλιάδες χρόνια, τηνΠαρασκευή και το Σάββατο, 2 και 3 Σεπτεμβρίου στο αρχαίο θέατρο της Δήλου.H παράσταση «Εκάβη, μια πρόσφυγας στη Δήλο» με πρωταγωνίστρια την Δέσποινα Μπεμπεδέλη και σκηνοθεσία Νίκου Καραγεώργου, καλλιτεχνικού διευθυντή του ΔΗΠΕΘΕ Αγρινίου, πραγματοποιήθηκε σε ένδειξη μνήμης για το σύγχρονο προσφυγικό δράμα, και για περιορισμένο αριθμό θεατών, σε ένα μη αναστηλωμένο θεάτρο, προσφορά της Εφορείας Αρχαιοτήτων Κυκλάδων και του Δήμου Μυκόνου.
.
«Νωρίς το πρωί. Αέρας, εμπόδιο ή σύντροφος; Κόσμος, χαρά, αγωνία. Θάλασσα. Κοινή πατρίδα η θάλασσα.
Και τα κύματα.
Και το ταξίδι.
Ταξίδι.
Ταξίδι.
Καράβια με γοργό κουπί αρμενίζουνε, αφήσανε τ’ απάνεμα λιμάνια της Ελλάδας και το γαλάζιο πέλαγος περάσανε με μισητούς, πολεμικούς παιάνες και δυνατές της σάλπιγγας στριγκλιές
Φως. Κολώνες. Γη. Δήλος.
Όλοι μαζί μια προσευχή.
Βήματα. Ηθοποιοί. Συγκέντρωση σε μονοπάτια. Δρόμος
και ύστερα πύλες. Θέατρο…
Συνάντηση. Συνύπαρξη
Αυτό το γράμμα δε μπορεί να μεταφέρει το φόβο που νιώθουμε..
Αυτά τα ερείπια είναι η πατρίδα μου…
Εκάβη…τέντωσε το κορμί σου δύστυχη, να υποταχτείς στη μοίρα
Γυναίκα. Γυναίκα που αγωνίζεται. Μάνα
Αγκαλιά μεγάλη. Αγκαλιά γεμάτη.
Αγκαλιά άδεια.
Μάνα γη. Μάνα που τρέφεις, Μάνα που δίνεις. Μάνα που αποχαιρετάς
Φονιάδες μισητοί, στ ανάθεμα να πάτε..γιατί φοβηθήκατε αυτό εδώ το αθώο παιδάκι;
Ρίγος. Λύπη στα μάγουλα.
Ξένε. Φίλε. Σωτήρα.
Το φόβο που είναι αδικαιολόγητος, εγώ ντροπή το λέω
Φωνή και ύστερα κραυγή και ύστερα σιωπή.
Θάνατος είναι ότι αφαιρεί από τον κόσμο την ύπαρξη
Σφιχτά χείλη. Κλειστή καρδιά.
Ζωή που στραγγίζει σταγόνα σταγόνα
Η μέρα νύχτα έγινε.
Στα ελληνικά δεν υπάρχει λέξη για όσους χάνουν το παιδί τους
Σιωπή. Δάκρυα. Σιωπή, δάκρυα… και πάλι από την αρχή
2100 χρόνια»
Κείμενο – φωτογραφίες : Εύα Νικηφόρου
