Βασίλης Νικολόπουλος και Κώστας Παπαπάνος οι συγγραφείς του. Έργο εξωφύλλου, Αθανάσιος Μπάθας, Εκδόσεις: Αγαύη
Γράφει η Φωτεινή Μυλωνά-Ραΐδη
Ένα το έργο, για το οποίο θα σας μιλήσω, δυο οι συγγραφείς του! Η σύνθεσή τους αδιάσπαστη. Όλα και των δύο! -Εκφραστικά μέσα και σκέψεις!- Ούτε μια τόση δα μικρή φράση δεν ξεπηδάει ατίθαση, μέσα από τις σελίδες του, διεκδικώντας εγωιστικά την πατρότητα της έμπνευσής της.
Εξ αυτού κι η δική μου κατάθεση. Η σύνθεση σε όλα τα επίπεδα, θεωρώ, ότι είναι ζητούμενο των καιρών μας! Η δε πραγμάτωσή της από δυο δημιουργούς, με ξεχωριστούς στη ζωή δρόμους και προσωπικές φιλοδοξίες, μέγιστη κατάκτηση! Η παράθεση των ονομάτων τους- οποία τύχη να συμφωνούν στον κανόνα της αλφαβητικής σειράς και τα δυο, τα μικρά τους ονόματα και τα επώνυμα- μηνυματική μιας αντίληψης που μοναδική της έγνοια είναι να προβάλλει τη σκέψη και μέσα απ’ αυτή να συνδιαλεχτεί με το αναγνωστικό κοινό. «Μπορεί να γίνει!» μας δηλώνουν με άκρα ταπείνωση κι οι δυο και θαρρώ ότι δεν είναι οι μόνοι. Κι αυτό είναι ό,τι πολύτιμο στις μέρες μας!
«Είμαι ένας τρελός» η πρώτη-πρώτη κατάθεση του ήρωά τους, με το ξεκίνημά του έργου τους, αιχμαλωτίζει μαζί με το βλέμμα μου και τη σκέψη μου. Συνεχίζω κι οι προτάσεις μέσα από τις οποίες οι συγγραφείς τους προσπαθούν να νοηματοδοτήσουν την τρέλα του με φέρνουν αντιμέτωπη με ένα βαθύ του πόνο, που έχει μείνει στον θυμό. -Θυμού συνειδητοποιημένες εκφάνσεις είναι οι πράξεις του «τρελού»-.
Στην τραγικότητά τους τις ταύτισα με το κάψιμο της σημαίας από απελπισμένους, χωρίς μέλλον, νέους ανθρώπους μιας πολιτείας που επιμένει να τους αγνοεί και να λειτουργεί ερήμην τους. Όπως και με κείνους, έτσι και με τον ήρωα του έργου, ένιωσα τους κραδασμούς της φυλακισμένης στην κοσμιότητα ψυχής του ν’ αναζητάει διαφυγή μέσα από το εισιτήριο του τρελού, εκλιπαρώντας την επιείκειά μας ή και τη συμπόνια μας, προκειμένου να εκτεθεί δημόσια.
Θ’ αργήσω πολύ να βρω τα ερείσματα που συνέβαλαν στον τίτλο του βιβλίου. Στέκομαι στο λήμμα του λεξικού, όπου σκύλος, μεταφορικά, είναι ο σκληρός και ακαταπόνητος άνθρωπος. Κι αλλού ο οργίλος, για να φτάσω στη σκυλίσια , γεμάτη κακουχίες και στερήσεις ζωή του σκύλου.
Πολύ νωρίς έρχομαι αντιμέτωπη με τους δυο δεσμοφύλακες του «τρελού» ήρωά τους.
Στη σκέψη μου παίρνουν τη θέση του «συνειδητού» και του «υποσυνείδητου» σε μια αέναη πάλη αυτογνωσίας και λύτρωσης. Η καθόλου τυχαία βιασύνη του ήρωα «Να φτάσει εγκαίρως!» αισθάνομαι να προσπαθεί να τον διαφυλάξει από της παιδικής του ηλικίας τους επικίνδυνους κάβους, που είναι οδυνηροί και τρομαχτικοί συνάμα, καθώς εμπλέκονται με σημαντικά της ζωής του πρόσωπα. Το παρόν του άλλωστε δεν στερείται προβλημάτων για να το παραβλέψει. Είναι περισσότερο δυνατός από κάθε άλλη φορά για να το επιχειρήσει, γιατί ξέρει ότι είναι ασφαλείς οι δέστρες του στο λιμάνι της νέας του οικογένειας κι η άγκυρά του ατόφιο χρυσάφι… Με αγάπη καμωμένη. Ωδή στον έρωτα θα έλεγα τις περιόδους που μιλάνε για το παρόν της σχέσης του. Μόνο που για να φτάσει στο απάνεμο λιμάνι του έρωτα και της αγάπης και να τον και την γευτεί, πρέπει να λύσει τους δικούς του, εσωτερικούς, γόρδιους δεσμούς που τον τυραννάνε.
Εδώ προκύπτει η δική του ταύτιση! «Τα είχα όλα και δεν είχα εμένα, να τα ζήσω και να τα απολαύσω!» χρόνια πολλά πριν.
Νιώθω στα κατάβαθά μου την πίεση των δεσμών του ήρωά τους, τις χαοτικές και τρομακτικές καταστάσεις που τη φυλακή του προσδιόριζαν, την πρόσωπο με πρόσωπο επαφή με τους δεσμώτες του, την ανάγκη της καταφυγής στη νάρκωση του ποτού και το μάζεμα της προσοχής σε ενός τσιγάρου την τελετουργία. Μα το «ταξίδι» δεν είναι μόνο οδύνη..
Οι κάθε φορά συνειδητοποιήσεις του, ξεδιψούν την αγωνία του και τον οπλίζουν με νέες δυνάμεις για τη συνέχεια.
Γνωρίζω το παράλογο του τρόμου του… -Δεν είναι εύκολα ανιχνεύσιμα όσα τον τυραννούν από όσους την επιφάνεια αποτιμούν, αν δεν κατατεθούν με παρρησία και τόλμη στο χαρτί-. Όπως γνωρίζω και το απροσδιόριστο μέγεθός του, τον πανικό του αδιεξόδου του, την αγωνία του και τον αγώνα του, την αναγκαιότητα του λευκού χαρτιού για την ανασύνταξη των δυνάμεών του, την κούρασή του από την υπέρβαση των ορίων του…
Κι ίσως για τούτο χαίρομαι, τόσο καταλυτικά, τη λύτρωσή του! Κι ας ήταν μακρύς ο δρόμος του… Μια ολάνοιχτη αγκαλιά, γνωρίζει ότι τον περιμένει κι η επίγνωσή της είναι από μόνη της ευτυχία!
Ο Λούπο Ραμίρεζ το μόνο που του χάρισε τελικά ήταν το όνομά του και το ακαταπόνητο του χαρακτήρα του για όλη αυτή την περιδίνηση. «…Είχε όνομα σκύλου!»
Η γραφή τους συναρπαστική. Η ποίηση εμφανής. Αν και μικρό σε μέγεθος απαιτεί αδιάσπαστη την προσοχή σου, φίλε αναγνώστη, και ψυχή ζέουσα συναισθημάτων να σου παραδοθεί. Καλοδιάβαστο, εύχομαι!
agrinionews.gr
